Ν. Κομπότης: Κλείστε τα μάτια κι ονειρευτείτε το Χαλάνδρι του αύριο

Ο δημότης Χαλανδρίου Νίκος Κομπότης, με αφορμή τις προτάσεις του συλλόγου Προστασίας Περιβάλλοντος και Ρεματιάς Πεντέλης – Χαλανδρίου για το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της πόλης, μας καλεί «να ονειρευτούμε» πώς θα μπορούσε να μετατραπεί το πολύβουο Χαλάνδρι, εάν υιοθετούνταν όσα ο προαναφερόμενο σύλλογος προτείνει.

Στην επιστολή του, ο κ. Ν. Κομπότης αναφέρει:

Το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο μιας πόλης (ΓΠΣ) είναι το «σύνταγμά» της. Είναι το όραμά της για το πώς θέλει να είναι μετά από τουλάχιστον 50 χρόνια. Έτσι όλες οι επεμβάσεις, μικρές και μεγάλες, που θα γίνονται μετά την έγκρισή του, να εντάσσονται σε αυτό το όραμα. Επομένως, οι προτάσεις που γίνονται για το ΓΠΣ δεν γίνονται για να υλοποιηθούν άμεσα. Γίνονται για να υλοποιηθούν σε βάθος χρόνου. Για παράδειγμα, η Αττική οδός, ως «Λεωφόρος ΝΑΤΟ» είχε προβλεφθεί το 1953. Η περιοχή της χάραξής της κρατήθηκε εκτός σχεδίου και υλοποιήθηκε (με τον τρόπο που υλοποιήθηκε) 50 χρόνια μετά. Έτσι, ένα ΓΠΣ μιας πόλης ή θα είναι οραματικό ή δεν θα υφίσταται ως τέτοιο.

Ο  «Σύλλογος Προστασίας της Ρεματιάς και του Περιβάλλοντος», ενεργώντας σύμφωνα με το καταστατικό του και παρά τα πολλά εμπόδια που βρήκε στη διαδρομή του, ανακοίνωσε τις προτάσεις του για την αναθεώρηση του ΓΠΣ της πόλης μας. Από ό,τι γνωρίζω είναι ο μοναδικός μαζικός φορέας, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, που ανταποκρίθηκε  και κατέθεσε τις προτάσεις του γραπτώς. Τις κοινοποίησε στους πολίτες και στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας ως υλικά ενός ανοικτού διαλόγου. Είναι λυπηρό που πριν στεγνώσει το μελάνι ενεργοποιήθηκε η κοντόφθαλμη γραφειοκρατία και έσπευσε να τις απαξιώσει, κρατώντας κομπιουτεράκι. Ήταν αναμενόμενο να γίνει αυτό από άτομα που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους, που δεν μπορούν να ονειρευτούν. Από άτομα που όταν τους δείχνεις το φεγγάρι, κοιτάζουν το δάχτυλο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης μας, το οποίο συνεχώς θα διογκώνεται, είναι η σταυροειδής διαμπερή κυκλοφορία, που λόγω της θέσης της δεν μπορεί να την αποφύγει. Η λύση είναι αυτήν  την κυκλοφορία να τη στείλεις  κάτω από την πόλη με την υπογειοποίηση της Παπανικολή-Παλαιολογου και της Ανδρέα Παπανδρέου, μετατρέποντας τους δρόμους αυτούς σε άλση – πεζόδρομους – πάρκα. Έτσι ενοποιείται το κάτω Χαλάνδρι με το κέντρο της πόλης και φεύγουν τα αυτοκίνητα από το κέντρο της.

Κλείστε τα μάτια και ονειρευτείτε μια πόλη σύμφωνα με τις προτάσεις του συλλόγου της «Ρεματιάς»:

1. Την Παπανικολή-Παλαιολόγου ένα απέραντο  άλσος, από την Κηφισιάς μέχρι την πλατεία  Φλύας (Κένεντυ), διακοπτόμενο  μόνο από  μερικούς δρόμους ήπιας κυκλοφορίας, που θα επανενώνουν  την πόλη μας. Την Ανδρέα Παπανδρέου έναν απέραντο δενδροφυτεμένο πεζόδρομο. Τις πλατείες  Δούρου και Φλύας πραγματικές πλατείες και όχι σταυροδρόμια.
2. Τη μετατροπή της Βασιλέως Γεωργίου και της Αγίας Παρασκευής σε έναν τεράστιο πεζόδρομο μέχρι την πλατεία Φλύας. Ένα τραμ μονής γραμμής που να διέρχεται από αυτόν τον πεζόδρομο και θα ενώνει την κεντρική μας πλατεία με την πλατεία Αγίας Παρασκευής και την ομώνυμη στάση του Μετρό της γραμμής 3 με εκείνη της μελλοντικής γραμμής 4 στην Κηφισιάς.
3. Τη Γυφτοπούλου πεζοδρομημένη και κατάφυτη, χωρίς το ερείπιο του Ζηκογιάννη και το παράπηγμα – σούπερ μάρκετ του Μαρινόπουλου. Τη ρεματιά μας με χαραγμένα και σωστά μονοπάτια. Τους παραρεμάτιους δρόμους, από πάρκινγκ αυτοκινήτων που είναι σήμερα, δρόμους ήπιας κυκλοφορίας ή πεζόδρομους. Ένα δίκτυο μεγάλων και ασφαλών πεζοδρομίων και ποδηλατοδρόμων να διασχίζει όλη την πόλη μας από άκρου σε άκρον.
4. Ένα κέντρο πόλης σημείο αναφοράς των κατοίκων της, χωρίς αυτοκίνητα και με ευρύ  δίκτυο πεζοδρόμων. Τα 3 περιφερικά υπόγεια πάρκινγκ θα  κάνουν εφικτό αυτόν τον στόχο, αν έχουν συμβολικό τίμημα π.χ. 50 λεπτά ανά ώρα.

Τι λέτε, δεν είναι ένα θαυμάσιο όραμα; Όλα αυτά είναι ανέφικτα; Δέστε λίγο τη Βαρκελώνη και τις Βρυξέλες, για παράδειγμα, πώς σε πολύ λίγο χρόνο και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, μετατράπηκαν από νεκρές πόλεις σε πόλεις πρότυπα.