Αυτοδιοίκηση με «στρατηγικούς κακοπληρωτές» δεν γίνεται κ.κ. αιρετοί

Ολοένα κι αυξάνουν οι καταγγελίες από πλευράς δημοτικών παρατάξεων, κυρίως του λεγόμενου αριστερού χώρου, για τις κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών ή το μπλοκάρισμα του αριθμού φορολογικού μητρώου (ΑΦΜ) δημοτών λόγω χρεών τους προς τους Δήμους.

Οι παρατάξεις αυτές ζητούν από τις δημοτικές Αρχές να «ορθώσουν το ανάστημά τους», να μην αποστέλλουν τα σχετικά στοιχεία στις αρμόδιες υπηρεσίες ή, ακόμη, και να προειδοποιούν τους δημότες ώστε ν’ αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες, προκειμένου ν’ αποφεύγουν τις κατασχέσεις!

Την ίδια στιγμή, αντίστοιχα προβλήματα σημειώνονται με την καταβολή τροφείων στους παιδικούς σταθμούς ή των πληρωμών των συνδρομών σε αθλητικές ή άλλες δημοτικές υπηρεσίες, σε σημείο ν’ αναγκάζονται πρόεδροι των αντίστοιχων Νομικών Προσώπων να κάνουν έκκληση στους δημότες να καταβάλλουν τις οφειλές τους, προκειμένου οι αντίστοιχοι οργανισμοί να μπορούν να λειτουργήσουν και να πληρώσουν όσους εργάζονται σε αυτούς.

Πώς αντιδρούν οι δημοτικές Αρχές σε αυτές τις πιέσεις; Στην πλειονότητα των περιπτώσεων με βάση την τακτική «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Έτσι, από τη μία πλευρά εξηγούν ότι οι αρμόδιοι υπηρεσιακοί υπάλληλοι είναι αναγκασμένοι από τον νόμο (ελέγχονται ποινικά σε αντίθετη περίπτωση) να προβαίνουν στις σχετικές ενημερώσεις των αρμοδίων Αρχών για θέματα οφειλών, αλλά από την άλλη, δηλώνουν «ανοιχτοί» στο να διεκδικήσουν απαλλαγές για τους οφειλέτες ή ακόμη και πρόθυμοι να τους «προειδοποιούν» για τυχόν περιπέτειες που θα έχουν εάν δεν τακτοποιήσουν τα χρέη τους.

Πλήρης παραλογισμός, αλλά και ευθεία προσβολή απέναντι σε όσους πολίτες συνήθιζαν, συνηθίζουν και -εάν αντέξουν υπό το βάρος της παραπάνω πολιτικής- θα εξακολουθήσουν να καταβάλλουν ανελλιπώς τις όποιες οφειλές τους.

Σε μια κοινωνία που σέβεται όλα τα μέλη της, δεν υπάρχουν «κορόιδα» και «έξυπνοι», 
αλλά ισότιμα συμμετέχοντες, με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. 

Ξέρουμε ότι το να θίγεις ένα τέτοιο θέμα χωρίς να υπερασπιστείς αναφανδόν την «πολιτική» του «δεν πληρώνω» σε καθιστά αυτομάτως αντιπαθή στη δήθεν κοινή γνώμη. Από την άλλη, όμως, είναι χρέος απέναντι σε όσους δεν έμαθαν να είναι «στρατηγικοί κακοπληρωτές» (αλήθεια, σε πόσες άλλες σύγχρονες κοινωνίες γίνεται ευρύτατη χρήση του εν λόγω όρου;) να καταγραφεί και η δική τους πλευρά. Γιατί πρόκειται για πολίτες-δημότες που αναγκάζονται να λαμβάνουν κατώτερες υπηρεσίες από αυτές για τις οποίες πληρώνουν, επειδή κάποιοι άλλοι φροντίζουν να μην καταβάλλουν τις δικές τους οφειλές. Πρόκειται για πολίτες-δημότες οι οποίοι αισθάνονται (και είναι) τα κορόιδα που τακτοποιούν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους χωρίς καμία έκπτωση, βλέποντας την ίδια στιγμή δίπλα τους τον «πονηρό» και «μάγκα» να του διαγράφονται χρέη, να του προσφέρονται ρυθμίσεις και πάλι ν’ αποφεύγει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του. Και στο πλήρες ανάπτυγμα αυτού του φαινομένου, πρόκειται για δημότες-πολίτες που όταν πια η κατάσταση με τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές» ξεφύγει κάθε ελέγχου, καλείται να επωμιστεί μνημόνια, οριζόντιες περικοπές, μείωση συντάξεων και να βρεθεί αντιμέτωπος με το φάσμα της ανεργίας, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν κάποιοι το «δικαίωμα» του να μην πληρώνουν.

Κι όλα αυτά, γιατί δεν βρέθηκαν πολιτικοί και αιρετοί με σθένος να βροντοφωνάξουν ότι σε μια κοινωνία που σέβεται όλα τα μέλη της, δεν υπάρχουν «κορόιδα» και «έξυπνοι», αλλά ισότιμα συμμετέχοντες, με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Δεν βρέθηκαν πολιτικοί και αιρετοί που να εξαντλήσουν την αυστηρότητα των ελέγχων και των επιβαλλόμενων ποινών απέναντι σε όσους συνήθισαν κι εξακολουθούν να το κάνουν, μόνο να απομυζούν από το κοινό προϊόν, αποφεύγοντας συνειδητά να προσφέρουν οτιδήποτε για την αναπλήρωσή του. Και από πάνω έχουν το θράσος να «βαφτίζουν» αυτή την εγκληματική πολιτική ως προοδευτική, κοινωνική ή οτιδήποτε άλλο -υποκριτικό και σαθρό- τους έρχεται στον νου.

«Μα δεν είναι απάνθρωπο να δεσμεύονται τραπεζικοί λογαριασμοί πολιτών, που μπορεί να έχουν άμεση ανάγκη τα χρήματα που έχουν στην άκρη;», θα αναρωτηθεί κάποιος. «Και τι θα γίνει με όσους έχουν ανάγκη μιας δημοτικής υπηρεσίας, αλλά δεν μπορούν να καταβάλλουν το αντίτιμο; Θα τους αποκλείσουμε από αυτό το αγαθό;», θα συμπληρώσει κάποιος άλλος.

Μα για βοηθήσουμε ακριβώς αυτούς τους ανθρώπους γίνεται ο λόγος. Για να μπορέσουμε να έχουμε τους απαιτούμενους πόρους ώστε να στηρίξουμε αυτούς που αποδεδειγμένα δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν σε κάποιο χρέος, για να εφαρμόσουμε απαλλαγές σε όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για κάποια υπηρεσία, γίνεται η συζήτηση. Μόνο που για να είμαστε σε θέση να βρεθούμε δίπλα τους, θα πρέπει να τελειώσουμε μια και καλή με όσους έχουν, αλλά δεν συνεισφέρουν. Κι είναι πολλοί αυτοί, έστω κι αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Μπορεί στην Ελλάδα των μνημονίων να υπάρχει ακραία φτώχεια, αλλά υπάρχει και ακραία ανισοκατανομή εισοδημάτων και φορολογικών βαρών. Και σε αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι «κεφαλαιοκράτες», το τραπεζικό και επιχειρηματικό σύστημα και άλλες… αόριστες ιδέες, αλλά ίσως και κάποιοι συνδημότες μας της διπλανής πόρτας ή ακόμη κι εμείς οι ίδιοι…

Ας σταματήσουν επιτέλους πολιτικοί κι αιρετοί να «χαϊδεύουν αυτιά» κι ας αντιμετωπίσουν ισότιμα όλους τους πολίτες-δημότες τους. Και ιδιαίτερα οι αιρετοί έχουν έναν λόγο παραπάνω να το κάνουν, εάν επιθυμούν ν’ αποκτήσουν την αυτονομία που διαμαρτύρονται ότι τους στερεί η κεντρική εξουσία. Το γνωρίζουν καλά ότι πολιτική αυτονομία χωρίς οικονομική αυτάρκεια δεν υφίσταται. Και η οικονομική αυτάρκεια δεν επιτυγχάνεται ούτε με το ν’ απλώνουμε το χέρι εκλιπαρώντας για κρατική χρηματοδότηση, ούτε με το να κλείνουμε τα μάτια στις απώλειες εσόδων μόνο και μόνο για να μην δυσαρεστήσουμε την πολιτική πελατεία μας.

Εκτός κι αν υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι μπορούν να πολιτεύονται στην Αυτοδιοίκηση ανέξοδα, στέλνοντας μετά τον λογαριασμό να τον πληρώσουν εκείνοι που συνειδητά επιλέγουν να μην υιοθετούν στάση «στρατηγικού κακοπληρωτή»…