Μαίρη Ριζκ – Καρακατσάνη: Η… ξεχασμένη Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικού

Την πρώτη Δευτέρα του Οκτωβρίου κάθε σχολικού έτους, το υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας & Θρησκευμάτων τη θεσμοθέτησε ως Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού, με θεματικό άξονα: «Σχολικός Αθλητισμός – Συμμετέχω και μαθαίνω τα Ολυμπιακά Ιδεώδη μέσα από τα Ολυμπιακά και τα Παραολυμπιακά Αθλήματα», όπου σε όλα τα σχολεία της χώρας, δεν θα γίνονται μαθήματα αλλά αθλητικές εκδηλώσεις.

Γράφει η Μαίρη Ριζκ – Καρακατσάνη*

Σήμερα όμως η μέρα είναι ξεχωριστή και για έναν άλλο λόγο, πολύ σημαντικό, που δυστυχώς δεν δίνεται η αρμόζουσα διάσταση.

Η 5η Οκτωβρίου καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών, προκειμένου να τιμήσει πάνω από 60 εκατομμύρια μαχόμενους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο, που με το έργο τους συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάπτυξη, την πρόοδο και την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος για όλους τους μαθητές παγκοσμίως, άρα την ευημερία των κοινωνιών και γιορτάζεται σε πάνω από 100 χώρες.

Ο ιδανικός δάσκαλος είναι αυτός που αντέχει αλλά και καλλιεργεί τη γνωστική αυτονόμηση του μαθητή, τη σταδιακή μείωση του ρόλου του και τελικά την αυτοκατάργησή του, την ώρα που ο μαθητής «έμαθε να μαθαίνει». Αυτή η μετάβαση του νέου, από τη στηριγμένη στον δάσκαλο αντίληψη του κόσμου, σε μια όλο και περισσότερο δική του αντίληψη και αξιολόγηση είναι μια δύσκολη, επώδυνη αλλά και υπέροχη υπόθεση!

Δάσκαλος είναι αυτός που δεν παρασύρεται από τον ναρκισσισμό που προκαλεί η γνωστική του υπεροχή, έναντι των διδασκόμενων, αυτός, δηλαδή, που έχει επίγνωση των δημοκρατικών ορίων της υπεροχής του. Ή όπως πιο περιγραφικά το εξηγεί ο Ν. Καζαντζάκης: “Ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες”.

Τιμούμε λοιπόν τους εκπαιδευτικούς του Σχολείου μας, του 1ου Λυκείου Αγίας Παρασκευής, αναγνωρίζοντας το δύσκολο έργο τους, σε μια εποχή γεμάτη εμπόδια για όλους, απαξιωτική πολλές φορές στον άνθρωπο-εκπαιδευτικό, στο δικαίωμα για μόρφωση των νέων, στην Παιδεία που αρμόζει στον σύγχρονο κόσμο και τις απαιτήσεις του, αλλά παρόλα αυτά εκείνοι συνεχίζουν να καταθέτουν ψυχή, να υπερβάλλουν εαυτόν, τιμώντας με τη σειρά τους το λειτούργημα που επέλεξαν να «ανοίγουν τα παράθυρα να μπει ο ήλιος…» και τους αφιερώνουμε αυτά τα λόγια:

Δάσκαλε, όλη σου τη ζωή ξεσκόνιζες τη σκόνη
από τις χιλιοειπωμένες λέξεις και τους έδινες νόημα.
Αυτός που καθημερινά φορούσες τον καλύτερό σου εαυτό,
κάρφωνες στην καρδιά σου το λυρισμό σου
κι αντάμωνες την αθωότητα!

Έκανες μάθημα με ανοιχτά παράθυρα να μπει ο ήλιος,
να φέγγουν τα πρόσωπα των παιδιών,
να φωτίζεις πιο πολύ την αλήθεια,
να κρεμάς στους τοίχους τραγούδια και να κάνεις χώρο
να κρεμάσουν και τα παιδιά τα όνειρά τους.

Κι όσες λέξεις θεωρούσες ξεχασμένες κι άδειες,
τις έπαιρναν τα παιδιά στα χέρια τους
και τις ξαναγέμιζαν με νόημα,
γιατί έτσι τα δίδαξες.

Δεν μπορείς να κουνήσεις άσπρο μαντίλι…
Η ψυχή σου, κρατήθηκε στους τοίχους της μάθησης,
στις αυλές της στοίχειωσε σκέψη αγαθή,
στο φως της κάθε εκπαιδευτικής ημέρας…

Δεν μπορείς να κουνήσεις μαντίλι…
Την ψυχή σου μοναχά μπορείς να υψώσεις στον ήλιο,
να προτάξει τις ηλιαχτίδες του,
να γίνει η παρουσία κάθε νέου, η αρχή του κόσμου!

* Πρόεδρος Συλλόγου Γονέων 1ου Λυκείου Αγίας Παρασκευής