Α. Γκιζιώτης: Άγνωστη λέξη για τη διοίκηση Σταθόπουλου η διεκδίκηση

Ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Αγίας Παρασκευής, Ανδρέας Γκιζιώτης, είναι από τους δημοτικούς συμβούλους που «κεντρίζει» αρκετές φορές με την κριτική του τη διοίκηση του δημάρχου, Γιάννη Σταθόπουλου, αλλά ταυτόχρονα δηλώνει «παρών» σε οποιοιδήποτε αγώνα διεκδίκησης υπέρ του συμφέροντος του Δήμου. Ωστόσο, θεωρεί ότι η δημοτική Αρχή έχει απολέσει κάθε διεκδικητική διάθεση, όπως σημειώνει, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Ε».

Παρ’ όλα αυτά, τη βαθμολογεί με τη βάση, προκειμένου να της δώσει την ευκαιρία, όπως λέει, να βελτιώσει κάπως το «ενδεικτικό» της…

Κύριε Γκιζιώτη, εκμεταλλευόμενος την εκπαιδευτική σας ιδιότητα, θα σας ζητούσα, με άριστα το 10, να βαθμολογούσατε τη διοίκηση, στα πρώτα 2,5 χρόνια της θητείας της, στους εξής τομείς:

• Επίλυση προβλημάτων καθημερινότητας.
• Μεγάλα έργα υποδομής.
• Κουλτούρα διοίκησης.

Αφού, λοιπόν, είμαστε στο «πρώτο εξάμηνο», όπως λέμε και στο σχολείο, θα της έβαζα τη βάση, δίνοντάς της το δικαίωμα να «ανακάμψει» στη συνέχεια και να βελτιώσει τον τελικό βαθμό της στο «ενδεικτικό».

Ο βαθμός που της βάζω έχει να κάνει με την ίδια τη διοίκηση, τι πρόγραμμα έχει, πώς το παλεύει, τι έργο και τι πολιτικές θέσεις παράγει για την Αγία Παρασκευή. Ως εκπαιδευτικός δεν βαθμολογώ απλώς το γραπτό ενός μαθητή, βαθμολογώ τη συνολική προσπάθεια και τον τρόπο που προσεγγίζει τα θέματα.

Αν σας ζητούσα να μου ιεραρχήσετε τα πέντε βασικότερα προβλήματα της Αγίας Παρασκευής, ποια είναι αυτά που θ’ αναφέρατε;

Το πρώτο είναι η κοινωνία. Η πόλη φτιάχνεται, διαμορφώνεται κι αναπτύσσεται για την κοινωνία της, για τον κόσμο της. Άρα, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που έχει ο κόσμος από τα τοπικά προβλήματα.

Το δεύτερο είναι η θέση της Αγίας Παρασκευής. Έχει μια προνομιακή θέση στο Λεκανοπέδιο, στην πλαγιά του Υμηττού, αλλά είναι αποκομμένη τελείως από αυτόν. Είναι σα να είσαι ένας παραλιακός Δήμος και να υπάρχει μπροστά από τη θάλασσα μια μάντρα κι ένα μικρό πέρασμα για να πηγαίνεις σε αυτήν, που να κλείνει στις 8 το βράδυ.

Το τρίτο ζήτημα έχει να κάνει με τους ελεύθερους χώρους της ίδιας της πόλης. Παρ’ όλο που και σε αυτό το σημείο η Αγία Παρασκευή ήταν προνομιακή, γιατί είχε πολύ μεγάλες ιδιοκτησίες, που ήταν εύκολο να ρυμοτομηθούν, αυτό δεν έγινε κι έτσι πόλη δεν «κέρδισε» χώρους και δεν απέκτησε την υποδομή που χρειάζεται για να λειτουργήσει.

Το τέταρτο ήταν η άναρχη ανάπτυξή της, που ακολούθησε το μοντέλο σχεδόν όλης της Αττικής.

Και το τελευταίο είναι ότι έλειψε από την Αγία Παρασκευή η κοινωνικότητα. Δεν διαθέτει την «ψυχή» που πρέπει να έχει μια πόλη. Η Αγία Παρασκευή εποικίστηκε ταχύτατα την εποχή των αντιπαροχών, όταν όλοι έψαχναν να φύγουν από το κέντρο, που ήταν η πρώτη επιλογή της μεταπολεμικής Αθήνας, και να πάνε στα προάστια και τις παραλίες. Αλλά η Αγία Παρασκευή δεν έγινε ποτέ ο τόπος τους. Αυτό είχε μιαν αντανάκλαση στον κοινωνικό ιστό της πόλης. Δεν δημιουργήθηκε ποτέ η αίσθηση της δικής μου πόλης, της πόλης για την οποία τρέχω, συμμετέχω, διεκδικώ κ.λπ.

Είστε ικανοποιημένος από τον τρόπο που η δημοτική Αρχή αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα;

Κάποια από αυτά τα προβλήματα είναι ανεπίστρεπτα. Για παράδειγμα, δεν γίνεται να μειώσεις τον συντελεστή δόμησης στην Αγία Παρασκευή και να τη «χαμηλώσεις».

Για μένα το βασικότερο είναι να σταθμίσεις τι μπορεί να κάνεις και πώς, με προσανατολισμό πάντα την κοινωνία. Πρέπει να έχεις καθαρή αντίληψη για την κοινωνία και την εκάστοτε κυβέρνηση, με αποφασιστικότητα για το τι πρέπει να διεκδικήσεις και να κάνεις μεγάλες τομές, τόσο στα μεγάλα ζητήματα, όσο και στα πολύ μικρά. Με άλλα λόγια, πρέπει να παίρνεις τις αποφάσεις σου χωρίς να ζυγίζεις κάθε φορά το πολιτικό κόστος.

Δεν γίνεται να μην λέμε κουβέντα για το βουνό, γιατί υπάρχουν συμφέροντα πάνω σε αυτό, να μην λέμε κουβέντα για το «Da Vinci», γιατί κι εκεί υπάρχουν άλλα συμφέροντα και, τελικώς, να εξαντλούμε την αυστηρότητά μας στον μικροπωλητή, στο μικρομαγαζάκι και στο περίπτερο, που δεν πληρώνουν το τέλος κατάληψης του πεζοδρομίου…

Άρα, η ουσία είναι να διεκδικείς, να μην συμβιβάζεσαι και κυρίως να συσπειρώνεις τον κόσμο για να στηρίξει και να κερδίσει τις επιλογές που έχει ανάγκη. Και βέβαια, όλα αυτά αφού «μετρήσεις» τις προτεραιότητες στην πόλη σου και τις ιεραρχήσεις. Εδώ έγινε ο στρατηγικός σχεδιασμός, με παράτες και φωτογραφίες, κι «έμεινε στο ράφι», αφού ό,τι προχωρά γίνεται χωρίς σχεδιασμό και ιεράρχηση.

«Υπάρχουν πολιτικοί χώροι που διοίκησαν στην Αγία Παρασκευή 
για τους οποίους η διεκδίκηση είναι άγνωστη λέξη. 
Ήταν πάντα στο τηλέφωνο με τον υπουργό και περιορίζονταν 
μόνο στους “λεονταρισμούς” μικρού επιπέδου».

 

Σας έχω ακούσει πολλές φορές να κατηγορείτε τη διοίκηση του Δήμου ότι στερείται οποιουδήποτε διεκδικητικού πλαισίου αναφοράς απέναντι στην κυβέρνηση. Πιστεύετε ότι υπάρχουν περιθώρια, υπό τα σημερινά ασφυκτικά οικονομικά δεδομένα, να τελεσφορήσουν οι όποιες διεκδικήσεις κάποιας δημοτικής Αρχής, ιδιαίτερα όταν συνεπάγονται πρόσθετο οικονομικό κόστος;

Από τον Δήμο έχω την απαίτηση και ζητώ να διεκδικήσει. Αλλά, έχω την πεποίθηση ότι αυτή η διοίκηση δεν θα διεκδικούσε από καμία κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο τώρα, που η κυβέρνηση είναι προσκείμενη φιλικά στη μεγάλη πλειοψηφία της παράταξης του δημάρχου. Και, ξέρετε, δεν φθάνει η στήριξη από την Περιφέρεια, η οποία θέλει να στηρίξει τα πέντε «πειράματα» με φιλικούς Δήμους που έχει στην Αττική.

Στη διοίκηση του δημάρχου λείπει γενικά το πολιτικό στοιχείο. Παρά το γεγονός ότι η παράταξη έχει μια διαδρομή δεκαετιών, δεν είχε πολιτικό λόγο και πολιτική συμπεριφορά. Και έχει χάσει και τα χαρακτηριστικά που κάποτε είχε, αυτά της συμμετοχής του κόσμου, του διαλόγου με τους πολίτες κ.λπ.

Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα: Δείτε το υπουργείο Γεωργίας. Ήμασταν παιδιά και γεράσαμε λέγοντας ότι ο χώρος, από το γήπεδο ποδοσφαίρου έως τον Δημόκριτο, πρέπει ν’ αποδοθεί στην πόλη.

Δεύτερο παράδειγμα το στρατόπεδο Κυρίτση. Ένα εκπληκτικό κομμάτι, με κτηριακή υποδομή, που θα μπορούσαμε να τη χρησιμοποιήσουμε, χωρίς να την αυξήσουμε, και να λύσουμε όλα τα ζητήματα της πόλης, από τους χώρους που ψάχνουμε, έως και το δημαρχείο θα μπορούσα να πω.

Και να μην μιλήσουμε πάλι για το νταμάρι του Χολαργού, που η Αγία Παρασκευή είναι «απέξω» κι έχει καταντήσει «χωματερή» ή για το κομμάτι δεξιά από τον Σταυρό μέχρι το νταμάρι Παπαγιάννη, το οποίο θα μπορούσαμε ν’ αξιοποιήσουμε ως ανοιχτό θέατρο.

Και μετά θα μιλούσαμε για το Σιστοβάρη και για πολλά άλλα παραδείγματα…

Φέρνετε συχνά το παράδειγμα κομμουνιστών δημάρχων και το αντιπαραβάλλετε με τα όσα πράττει η διοίκηση του δημάρχου Γ. Σταθόπουλου. Μπορείτε να μας φέρετε δύο – τρία παραδείγματα που να καθιστούν σαφή αυτή τη διαφοροποίηση σε επίπεδο άσκησης πολιτικής;

Δεν έχουν κάποιο μαγικό ραβδάκι οι κομμουνιστές δήμαρχοι, αλλά στέκονται δίπλα στην κοινωνία, λέγοντας την αλήθεια για τα προβλήματα και τις λύσεις που υπάρχουν, χωρίς ν’ απομονώνουν το γενικό από το τοπικό. Εμείς θεωρούμε ότι το κεντρικό πολιτικό είναι και τοπικό κι ανάποδα. Οι κομμουνιστές δήμαρχοι βάζουν τα προβλήματα μπροστά και διεκδικούν.

Δείτε την περίπτωση του Δημήτρη Γκιντή στην Ηλιούπολη. Πάλεψε πριν και μετά τη χούντα με όλους όσους είχαν καταπατήσει τον Υμηττό, τους πέταξε από το βουνό -και όχι μόνο δικαστικά- αλλά βάζοντας τα μηχανήματα του Δήμου, ανοίγοντας δρόμους, φτιάχνοντας πλατείες και βάζοντας ταμπέλες του Δήμου. Ο Γκιντής πέθανε και οι μηνύσεις έρχονταν ακόμη στο σπίτι του από τους καταπατητές του Υμηττού και τους μεγαλοκτηματίες, που είχαν κάνει όλη την περιοχή δική τους…

Δείτε επίσης του παράδειγμα του δημάρχου Πάτρας, Κώστα Πελετίδη. Με την πορεία που έκανε για την ανεργία, που είναι το βασικό πρόβλημα της Πάτρας, έδειξε ότι ο δήμαρχος μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα από το ν’ αποφασίζει πόσους τάφους θα παραχωρήσει… Αλλά και στην παραλιακή ζώνη, ο δήμαρχος Πάτρας διεκδίκησε και με τσαμπουκά πήρε το μεγάλο κομμάτι της, το οποίο διαμορφώνει τώρα, για να δώσει άνοιγμα στην πόλη. Και το τελευταίο που έμαθα, απαίτησε και κέρδισε ένα μεγάλο κτήριο, ιδιοκτησία της Εκκλησίας, και το διαμόρφωσε για να στεγάσει αστέγους της Πάτρας.

Κι εμείς εδώ είπαμε να έρθουν 20 προσφυγόπουλα στην καλοκαιρινή δημιουργική απασχόληση και δεν ντράπηκε να πει ο αντιδήμαρχος Παιδείας, που ήταν και γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ τότε, όχι. Και ο δήμαρχος δεν μίλησε καν. Τι θα πάθαιναν, άραγε, τα 900 παιδιά μας που θα συμμετείχαν στο πρόγραμμα από τα 20 προσφυγόπουλα;

Έχετε αναφερθεί συχνά σε έλλειμμα πνεύματος συνεργασίας της δημοτικής Αρχής. Σε ό,τι αφορά στη δική σας παράταξη, η οποία πρεσβεύει ένα εντελώς διαφορετικό αυτοδιοικητικό μοντέλο λειτουργίας, σε ποια βάση θα μπορούσε να επιτευχθεί η συνεργασία που ζητάτε;

Πέρα από τη φιλοσοφία του καθενός, υπάρχουν ζητήματα όπου πρέπει να συγκεντρωθούν μεγάλες δυνάμεις για να μπορεί η διεκδίκηση να είναι ισχυρή. Σε αυτό η δημοτική Αρχή έχει πρωτεύοντα ρόλο.

Εμείς μετέχουμε στο Δημοτικό Συμβούλιο όχι μόνο για να κάνουμε γενική κριτική, αλλά και συγκεκριμένες προτάσεις. Αλλά, εάν κοιτάξετε όλα τα θέματα των συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου, θα δείτε ότι η δημοτική Αρχή δεν φέρνει κάποιο σοβαρό θέμα, εκτός κι εάν της… προκύψει. Για παράδειγμα, έφερε ποτέ ένα θέμα πώς διεκδικούμε το υπουργείο Γεωργίας; Άνοιξε το θέμα, φώναξε τους συλλόγους, συγκέντρωσε τις δυνάμεις της πόλης, να πάμε όλοι μαζί στο υπουργείο, στην Περιφέρεια, οπουδήποτε;

Αλλά, είπαμε, η διοίκηση δεν το κάνει γιατί δεν το είχε ποτέ. Υπάρχουν πολιτικοί χώροι που διοίκησαν στην Αγία Παρασκευή για τους οποίους η διεκδίκηση είναι άγνωστη λέξη. Ήταν πάντα στο τηλέφωνο με τον υπουργό και περιορίζονταν μόνο στους «λεονταρισμούς» μικρού επιπέδου. Η δε παρούσα διοίκηση δεν μπορεί να βγάλει ούτε ένα ψήφισμα διεκδικητικό ή εναντίον της κυβέρνησης…

Ο όρος «Τοπική Διοίκηση» χρησιμοποιείται συχνά από τις παρατάξεις της Λαϊκής Συσπείρωσης για να χαρακτηρίσει τον σημερινό τρόπο λειτουργίας των ΟΤΑ. Πιστεύετε ότι εάν η Ελλάδα είχε κομμουνιστική διακυβέρνηση, οι Δήμοι θα είχαν μεγαλύτερα περιθώρια αυτονομίας κι αν ναι, ποιο αντίστοιχο παράδειγμα από τη διεθνή εμπειρία θα μας υποδεικνύατε;

Ο όρος χρησιμοποιείται για να δείξει ότι ο τρόπος λειτουργίας των δημοτικών και περιφερειακών Αρχών είναι απόλυτα ενταγμένος, προσδιορισμένος κι ασφυκτικά ελεγχόμενος από την κεντρική εξουσία. Εμείς δεν είμαστε γενικά κι αόριστα υπέρ της αποκέντρωσης όλων, γιατί αυτό καταντά τους Δήμους «παράρτημα» του κράτους, για να βάζουν κεφαλικούς φόρους. Είμαστε αντίθετοι στη δημιουργία «μικρών κυβερνήσεων» που να φορολογούν τους δημότες, όπως πάει να γίνει σήμερα, όπου όλα λειτουργούν στη βάση της ανταποδοτικότητας.

Τώρα, στα σοσιαλιστικά κράτη η οργάνωση της κοινωνίας γινόταν μέσα από τους Δήμους, οι οποίοι είχαν σημαντικό ρόλο. Υπήρχαν ακόμη και αστικοί Δήμοι με μεγάλη εξουσία, οι οποίοι έλυναν πολλά προβλήματα. Εξάλλου, όλη η δομή της κοινωνίας οργανωνόταν από κάτω, από το εργοστάσιο, τον Δήμο, την Περιφέρεια, που διέθεταν δικά τους εκλεγμένα όργανα. Εκεί συμμετείχε ενεργά και ουσιαστικά ο πολίτης.

Αυτό το μοντέλο μπορεί να εφαρμοστεί σήμερα κι αν όχι, γιατί μοντέλο μιλάμε πλέον;

Τα μοντέλα αυτά δεν μπορούν να εφαρμοστούν σήμερα. Να συνειδητοποιήσουμε όμως ότι άμα δεν λυθεί το πρόβλημα της οικονομίας, δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Όσο η οικονομία είναι στα χέρια δέκα ανθρώπων οι οποίοι καθορίζουν το μέλλον της χώρας και των ζωών μας, με βάση το κέρδος τους, είναι προφανές ότι όλα πάνε κάτω από αυτό.

Η λύση για εμάς είναι τα μέσα παραγωγής και η οικονομία να περάσει στα χέρια του λαού, ο οποίος θα οργανώσει την κοινωνία του, τη χώρα του, άρα και τον Δήμο του, σύμφωνα με τις ανάγκες του, τις ιδιαιτερότητές του, τα συμφέροντά του. Για εμάς αυτό είναι μονόδρομος.

«Εμείς καλούμε τη διοίκηση να βάλει δύσκολα στις υπόλοιπες παρατάξεις, 
να μας θέσει προ των ευθυνών μας, πάνω στα μεγάλα 
προβλήματα της πόλης κι εκεί θα φανεί ποιος έχει τα κότσια. 
Δεν το κάνει όμως...».

 

Έχετε θητεύσει αρκετά χρόνια στα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου Αγίας Παρασκευής. Πώς θα κρίνατε το σημερινό επίπεδο πολιτικού διαλόγου στο Σώμα, σε σχέση με το παρελθόν, αλλά και με βάση αυτό που θα επιθυμούσατε εσείς να υπάρχει;

Αν γυρίσω πίσω, θα θυμηθώ συνεδριάσεις Δημοτικού Συμβουλίου που έσφυζαν από κόσμο, σε μια Αγία Παρασκευή που είχε το 1/10 του σημερινού κόσμου. Μαζεύονταν οι πολίτες, παρακολουθούσαν, είχαν πολιτικό αντίλογο, φαντασία, προτάσεις, το Συμβούλιο είχε ζωή. Τώρα, παρά το ότι διαχειρίζεται σημαντικά ζητήματα, έχει καταντήσει γραφικό.

Το θέμα είναι κατά πόσο μπορείς να κινητοποιήσεις τον κόσμο, για να τον έχεις μαζί και, τότε, θα μπορούμε να μιλάμε για ένα πιο ποιοτικό Συμβούλιο. Όμως, για να το επιτύχεις αυτό πρέπει να έχεις εσύ πολιτικό λόγο και να θέτεις ζητήματα. Αν δούμε τα θέματα της ημερήσιας διάταξης θα καταλάβουμε ότι είναι δύσκολο να μιλήσουμε για πολιτική…

Λείπει ο πολιτικός λόγος, με ευθύνη του προέδρου και της δημοτικής Αρχής. Εμείς τους καλούμε να βάλουν δύσκολα στις υπόλοιπες παρατάξεις, να μας θέσουν προ των ευθυνών μας, πάνω στα μεγάλα προβλήματα της πόλης κι εκεί θα φανεί ποιος έχει τα κότσια. Δεν το κάνουν όμως…

Ως εκπαιδευτικός έρχεστε καθημερινά σε επαφή με νέους ανθρώπους. Πιστεύετε ότι η νέα γενιά έχει χαθεί οριστικά για το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό σε αυτοδιοικητικό επίπεδο ή υπάρχουν ακόμη περιθώρια να κερδηθεί και με ποιον τρόπο;

Υπό τις παρούσες συνθήκες, τα παιδιά ζουν μέσα σε ένα εχθρικό κοινωνικό περιβάλλον, για τα όνειρά τους, για τη ζωή τους την ίδια. Για έναν νέο άνθρωπο που τα βλέπει αυτά μπροστά του και τα αξιολογεί σωστά, είναι αναγκαίο να διεκδικήσει, να συμμετέχει, να παλέψει για τη ζωή του. Δεν υπάρχει μόνο ατομική διάκριση, αλλά και συλλογικός αγώνας. Εγώ βλέπω ότι υπάρχουν παιδιά που δεν «παθητικοποιούνται», ψάχνονται, προσπαθούν να ερμηνεύσουν, θέλουν να συμμετέχουν, αλλά εμείς θα πρέπει να βρούμε τις φόρμες για να το κάνουν.

Θα ήθελαν ν’ αναφέρω στο σημείο αυτό την περίφημη Επιτροπή Νεολαίας του Δήμου. Πού είναι η νέα δημοτική Αρχή, που έχει και αριστερό πρόσημο κατά τα λεγόμενά της, να ενεργοποιήσει την Επιτροπή Νεολαίας, να τη φέρει στο Δ.Σ., να την ενημερώνει, να παίρνει τη γνώμη της.

Να ένα σημείο λαμπρό να έδειχνε τον άλλο χαρακτήρα της. Να πώς θα μπορούσες να βάλεις την κοινωνία σε κίνηση.

Δηλαδή, η λύση για την κινητοποίηση της νεολαίας είναι να την βάλουμε στο «παιχνίδι»;

Καταρχήν θα πρέπει η νεολαία να συνειδητοποιήσει τη θέση της. Και για να γίνει αυτό, το πρώτο βήμα είναι η ερμηνεία της κατάστασης και το δεύτερο η ο προσδιορισμός της λύσης.

Είμαι βέβαιος ότι η νεολαία, στα χρόνια που έχει μπροστά της, θα δει μεγάλες και τρομερές αλλαγές, κοινωνικές και πολιτικές και θα ζήσει καλύτερα. Είναι οι πολλοί, έχουν το δίκιο με το μέρος τους, έχουν τα χέρια τους, το μυαλό τους, τη δύναμή τους και θα πετύχουν. Εγώ πάντα είμαι αισιόδοξος.

Θα υπάρξει κίνημα που θ’ ανατρέψει τη σημερινή μίζερη κατάσταση;        

Βέβαια θα υπάρξει. Αν γυρίσουμε πίσω ιστορικά και το ερμηνεύσουμε, οι κοινωνικές αλλαγές πέρασαν πάντα μέσα από φάσεις δύσκολες κοινωνικά, όπως η σημερινή. Κι όμως, οι μεγάλες ανατροπές έγιναν. Είναι νομοτέλεια…