«Ένα τραγούδι δεν φτάνει» στο Cine Δράση

Η ταινία «Ένα τραγούδι δεν φτάνει» προβάλλεται την Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018 στις 20:15 στο πάρκο «Μίκης Θεοδωράκης» (ΤΥΠΕΤ, Π. Μπακογιάννη 38-42, Βριλήσσια) από το Cine Δράση της Δημοτικής Κίνησης Βριλησσίων Δράση για μια Άλλη Πόλη.

Στην προβολή της ταινίας θα είναι παρούσα η σκηνοθέτης της ταινίας, Ελισάβετ Χρονοπούλου.

Οι χειμερινές κινηματογραφικές προβολές του Cine Δράση πραγματοποιούνται κάθε Πέμπτη, 8:15 το βράδυ στην αίθουσα «Ν. Εγγονόπουλος» του πάρκου «Μ. Θεοδωράκης» (ΤΥΠΕΤ, Π. Μπακογιάννη 38-42, Βριλήσσια).

Λίγα λόγια για την ταινία από το Cine Δράση

«Το ύφος της ταινίας είναι το ύφος της τιμιότητας, της καθαρής ματιάς πάνω σε καταστάσεις και αισθήματα. Δεν υμνεί την συγκίνηση και την ανθρωπιά, αλλά μάλλον τις κοιτάζει με καχυποψία… Κλείνω τα βλέφαρα και βλέπω την ταινία με τα μάτια κλειστά. Τραπουλόχαρτα που όπως κι αν τα ρίξεις οδηγούν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα: Είμαστε μεγαλύτεροι από τα λόγια, τις πράξεις, τις αντιδράσεις, τις εκρήξεις μας, μεγαλύτεροι κι απ΄ τον καλύτερο μας εαυτό» (Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Ελευθεροτυπία – Βιβλιοθήκη 21/11/2003).

Βρισκόμαστε στις αρχές του ΄70 στην Ελλάδα της στρατιωτικής δικτατορίας. Στο πλαίσιο αυτής της απαιτητικής, πολιτικά και κοινωνικά, εποχής, τέσσερις άνθρωποι, ένα παιδί και τρεις ενήλικες, που αγαπιούνται πολύ, καλούνται να ανταποκριθούν στο χρέος που τους επιβάλει η πολιτική κατάσταση και παράλληλα να σταθούν αντάξιοι των αισθημάτων τους. Η 28χρονη Ειρήνη, ανερχόμενη ηθοποιός του θεάτρου, συλλαμβάνεται τον χειμώνα του 1972, από το στρατιωτικό καθεστώς για την αντιστασιακή της δράση και οδηγείται στις φυλακές Κορυδαλλού. Η φυλάκισή της σκάει σαν βόμβα στη ζωή των τριών πιο αγαπημένων της ανθρώπων που μένουν πίσω αναγκασμένοι να υποστούν τις συνέπειες των δικών της επιλογών. Βασικές σχέσεις και αισθήματα κλονίζονται. Οι έννοιες της φιλίας, του έρωτα, της μητρότητας, της πατρότητας συγκρούονται με την επιλογή της ηρωίδας να αγωνιστεί για ελευθερία και δημοκρατία.

Η 9χρονη κόρη της Ειρήνης, η Όλγα, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρίσκεται ολομόναχη, αντιλαμβάνεται τη φυλάκιση της μητέρας σαν προσωπική εγκατάλειψη. Ο μεγάλος της έρωτας, ο Μανώλης, ο ανεύθυνος και επιπόλαιος πρώην σύζυγός της, που εξακολουθεί να τον λατρεύει, αλλά τον έχει βγάλει απ΄ τη ζωή της, μην αντέχοντας τα ελαττώματά του, βρίσκεται για πρώτη φορά μπροστά στην υποχρέωση να αναλάβει την ευθύνη του παιδιού τους. Στους μήνες που ακολουθούν ο Μανώλης και η Όλγα, δύο σχεδόν άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, καταφέρνουν με πολύ κόπο ν΄ αγαπηθούν και να μάθουν να ζουν μαζί.

Η παιδική και αχώριστη φίλη της, η Βάσια, θα παίξει καταλυτικό ρόλο στις ισορροπίες που θα αλλάξουν. Όσο διάστημα η Ειρήνη είναι στη φυλακή θα είναι η αντικαταστάτριά της και θα αναπληρώνει το κενό που αφήνει η απουσία. Σιγά-σιγά θα της κλέψει τη ζωή. Τέλος, η ίδια, η Ειρήνη θα ανακαλύψει στη φυλακή άλλες πλευρές του εαυτού της. Όταν αποφυλακίζεται, τον Αύγουστο του 1973, τίποτα δεν είναι όπως το άφησε.

Η σκηνοθεσία επικεντρώνεται στον τρόπο που αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι, άλλοτε αμήχανα και άλλοτε αποφασιστικά, ισορροπούν στο τεντωμένο σκοινί. Κυρίως όμως ενδιαφέρεται για τα τραύματα που προκαλεί ο εγκλεισμός της μητέρας στην τρυφερή ψυχή της μικρής κόρης. Αναδεικνύει την ευαισθησία και το εύθραυστο που χαρακτηρίζει, πάντα, τις σχέσεις μητέρας – κόρης, τα αδιέξοδα και την ψυχρότητα που προκαλεί η αναγκαστική συναισθηματική απομάκρυνση. Οργανώνει έτσι την αφηγηματική της διαδρομή, γύρω από την νεαρή κόρη. Παρακολουθεί τις διαδοχικές μεταπτώσεις των συναισθημάτων της, τη μακρά πορεία από τη θερμή σχέση με τη μητέρα της που διακόπτεται βίαια με τη φυλάκιση, τη μάταιη αναζήτησή της, την ψυχρότητα, την αμφιθυμία και τέλος την κατανόηση. Η αλήθεια είναι ότι θα χρειαστεί πολύς καιρός για να μπορέσει η Όλγα, μεγάλη πια και μητέρα η ίδια, να παραμερίσει τον θυμό της, να συγχωρέσει και να ανοίξει τον δρόμο της συμφιλίωσης.

Η Ελισάβετ Χρονοπούλου γεννήθηκε το 1961 στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου. Από το 1985 εργάζεται ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και μοντέζ. Έχει σκηνοθετήσει τις ταινίες «Μικρή Άρκτος»(2015), «Ο Αννίβας προ των Πυλών» (2011), «Χτες το απόγευμα» (1998), «Να που γίνεται» (1995). Από τις τηλεοπτικές σκηνοθεσίες της ξεχωρίζει το ντοκιμαντέρ «Πολιτικός εγκλεισμός στην Ελλάδα του 20ού αιώνα» (Παρασκήνιο, ΕΡΤ 1998).

Το 2013 εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων «Φοράει κοστούμι». Στο «Ένα τραγούδι δε φτάνει» (2003), παρά το γεγονός ότι είναι η πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους, μπαίνει στην ουσία της ανθρώπινης ψυχής. Φτιάχνει ένα έργο ευαίσθητο και άμεσο που διαθέτει προσεγμένο ρυθμό, μουσική απόλυτα εναρμονισμένη με το θέμα και εξαιρετικές ερμηνείες, από τις οποίες ξεχωρίζουν αυτές του ηθοποιού και μουσικού Γιάννη Κοκιασμένου, της Γωγώς Μπρέμπου, της Φένιας Παπαδόδημα και της μικρής Αλεξάνδρας Κορώνη.

Η ταινία εκπροσώπησε τη χώρα μας σε πολλά διεθνή Φεστιβάλ και διοργανώσεις και το 2004, τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Δραματικής Ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Χιούστον. Επίσης έχει τιμηθεί με το Πρώτο Βραβείο Ποιότητας και το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη.

Ελλάδα, 2003. Διάρκεια: 118΄. Σενάριο-Σκηνοθεσία: Ελισάβετ Χρονοπούλου. Πρωταγωνιστούν: Γωγώ Μπρέμπου, Γιάννης Κοκιασμένος, Αλεξάνδρα Καρώνη, Φένια Παπαδόδημα, Άννα Κουτσαφτίκη, Διώνη Κουρτάκη, Στρατούλα Θεοδωράτου, Κώστας Κάππας, Μπάμπης Γιωτόπουλος, Γεωργία Μαυρογιώργη. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χρήστος Αλεξανδρής. Μουσική: Μανώλης Αγγελάκης, Γιάννης Κοκιασμένος.