Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης: οι ηγέτες που μας αξίζουν;

Αν ισχύει αυτό που λέγεται, ότι δηλαδή υπό πίεση φαίνονται οι πραγματικοί χαρακτήρες, τότε Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον δεν θα πρέπει να αισθάνονται και πολύ υπερήφανοι για τους εαυτούς τους κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την πρόταση μομφής της Ν.Δ. προς τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή. Η εικόνα και κυρίως οι διάλογοι μεταξύ του νυν πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που διεκδικεί – και πιθανότατα θα αναλάβει – την πρωθυπουργία, μόνο σε περίσκεψη για το μέλλον αυτής της χώρας μπορούν να μας βάλουν…

Σχόλια καφενείου, υποτιμητικές αναφορές, έλλειψη κάθε σεβασμού στον θεσμικό ρόλο που εκφράζει ο καθένας από τους δύο πολιτικούς αντιπάλους και όλα αυτά ενώ στα θεωρεία, όπως μας ενημέρωσε ο πρόεδρος της Βουλής, βρίσκονταν και παρακολουθούσαν τη συνεδρίαση μαθητές κάποιου ελληνικού σχολείου. Αναμφίβολα, το «μάθημα» που πήραν θα το θυμούνται για καιρό…

Όσο για τα δικά μας «μαθήματα», αυτά που παίρνουμε ως αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόσθηκαν τα τελευταία χρόνια, μάλλον δεν έπιασαν τόπο. Παρά το γεγονός ότι χρειάστηκε να τα πληρώσουμε (κι εξακολουθούμε, βέβαια) πανάκριβα, ουδεμία βελτίωση παρατηρήθηκε στην εθνική μας πρόοδο. Έτσι, εξακολουθούμε να «επενδύουμε» στον διχασμό, επιμένουμε να ανακαλύπτουμε «εχθρούς» και, βέβαια, συνεχίζουμε να αποφεύγουμε την ειλικρινή αυτοκριτική, όπως ο διάβολος το λιβάνι…

Ακολουθώντας «κατά γράμμα» τις συμπεριφορές των κ.κ. Τσίπρα και Μητσοτάκη και των όσων ο καθένας τους εκφράζει (εικόνα σας είμαι πολιτικοί και σας μοιάζω;), περιμένουμε εναγωνίως την ουσιαστική έξοδο από τα μνημόνια, μόνο και μόνο για να συνεχίσουμε από εκεί που το… αφήσαμε, αποδεικνύοντας το πόσο ανεπίδεκτοι μαθήσεως είμαστε.

Αλλά τι να σου κάνει και ο λαός; Εδώ δύο κορυφαία πολιτικά στελέχη, πρωθυπουργός ο ένας, εν δυνάμει πρωθυπουργός ο άλλος, και συνομιλούν μέσα στο Εθνικό Κοινοβούλιο σαν τους τελευταίους αχθοφόρους του λιμανιού. Χωρίς να τους αποτρέπουν ούτε οι σπουδές στα ξένα πανεπιστήμια (του ενός), ούτε η θητεία στην – «με ηθικό πλεονέκτημα» – αριστερά (του άλλου).

Γι’ αυτό, και η λατινική ρήση «Qualis rex, talis grex» («Όπως ο βασιλιάς, τέτοιος και ο λαός» ή – αυτό που ακούμε συχνότερα – «Ο λαός έχει τον ηγεμόνα που του αξίζει») εξακολουθεί να παραμένει τόσο επίκαιρη…