Αμάν κ. Χαρδαλιά μου, δεν σου ζητάμε και κάτι δύσκολο…

Διαβάζω κι ακούω τελευταίως ότι κάποιους εξ ημών έχει ενοχλήσει το ύφος του υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεως, Νίκου Χαρδαλιά. Και νομίζω δεν έχουμε άδικο!

Πολύ «τσαμπουκάς», πολύ αυστηρός -για μην γράψω «ξινός»-, μας κουνάει συνεχώς το δάκτυλο… Δεν το καταλαβαίνουμε αυτό.

Δεν θα μπορούσε να είναι πιο γλυκός, πιο προσηνής; Να βγαίνει με το χαμόγελο και να μας ενημερώνει ότι σήμερα πέθαναν 100, αύριο 200, μεθαύριο 1.000 από τον κορωνοϊό και ταυτόχρονα να μας συγχαίρει που είμαστε τόσο σοφός και πειθαρχημένος λαός;

Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτό το βλοσυρό ύψος του υφυπουργού. Τι, δηλαδή, επειδή έρχεται κάθε μέρα αντιμέτωπος με τον θάνατο, γνωρίζει πράγματα τα οποία δεν τολμά να μοιραστεί ούτε με τη γυναίκα και τις κόρες του, μπορεί να κοιμάται το βράδυ και να σκέφτεται τι θα αντιμετωπίσει την επόμενη μέρα, θα πρέπει να… ξεσπά πάνω μας;

Για στάσου βρε Νίκο μου, δεν σου ζητάμε και μεγάλα πράγματα. Να μας χαμογελάσεις σου ζητάμε και να προσπαθήσεις με γλυκύτητα  να πείσεις όσους ανεγκέφαλους από εμάς θεωρούμε ότι του Έλληνος ο τράχηλος… ιό δεν υπομένει, έστω και με «κορώνα».

Και σε κάθε περίπτωση, δεν σου ζητάμε τίποτε περισσότερο από αυτό που ζητάμε από κάθε πολιτικό. Να μας κλείνεις το μάτι, να μας χτυπάς φιλικά στην πλάτη και να μας παραμυθιάζεις, να μας ταΐζεις σανό και να μας λες καθησυχαστικά ότι «όλα θα τακτοποιηθούν».

Έτσι, μάθαμε -ή μας έμαθαν;- βρε αδελφέ. Πώς έρχεσαι τώρα εσύ να μας τ’ αλλάξεις όλα; Πόσο θράσος μπορείς να έχεις για να νομίζεις ότι θα επιβιώσεις πολιτικά, χωρίς φιλικό επικοινωνιακό ύφος, σε μια κοινωνία που θεοποιεί το «φαίνεσθαι», ακόμη και όταν «παίζεται» η ίδια η επιβίωσή της;

Κάτι μου λέει, όμως, υφυπουργέ ότι ελάχιστα σε νοιάζει αυτό. Σαν από ένστικτο -ίσως και… λίγη πληροφόρηση- νομίζω ότι θα συνεχίσεις έτσι μέχρι την πολυπόθητη μέρα που θα βγεις και θα ανακοινώσεις ότι «ο συναγερμός έληξε». Και ίσως τότε να γείρεις πίσω στην καρέκλα σου, να χαλαρώσεις το ύφος σου και να χαρίσεις ένα χαμόγελο στην κάμερα, που τόσο πολύ το αναζητά.

Και να είσαι σίγουρος ότι τότε θα χαμογελάσουμε πολλοί μαζί σου και ίσως να σε χειροκροτήσουμε κι όλας, όχι από τα μπαλκόνια μας, αλλά από τους δρόμους, τις πλατείες, τα σχολεία, τις εργασίες μας…

Μέχρι τότε, σε παρακαλώ, μείνε «ξινός»!