Η «Ερωφίλη» στην Αγία Παρασκευή

Το αριστούργημα του Γεωργίου Χορτάτση «Ερωφίλη» θα παρουσιαστεί την Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016, στο υπαίθριο θέατρο του Πολιτιστικού Πάρκου «Σταύρος Κώτσης» στην Αγία Παρασκευή, από τον Οργανισμό Ελληνικού Θεάτρου «Αιχμή».

Ώρα έναρξης: 20:30

Είσοδος ελεύθερη.

Πολιτιστικό Πάρκο «Στ. Κώτσης»: Θεμιστοκλέους & Σπάρτης 1, Αγία Παρασκευή.

Πρόκειται για την πιο άρτια και γνωστή τραγωδία του Γεωργίου Χορτάτση, μια τραγωδία έρωτα και θανάτου και με θέση ζωής απέναντι στη σκληρή και αυταρχική εξουσία.

Ένας άνδρας και μια γυναίκα, δύο άνθρωποι γεμάτοι πάθος για τη ζωή, ορθώνουν ανάστημα και λένε όχι, φτάνουν και ξεπερνούν τα όρια και τους φραγμούς της σκληρής εξουσίας. Παίρνουν τον δρόμο του έρωτα που απελπισμένα τους οδηγεί στον θάνατο.

Ο γενναίος Πανάρετος και η Ερωφίλη, αυτή η ηρωίδα του έρωτα και της ζωής, γίνονται παράδειγμα ζωντανό και ο θάνατός τους φάρος που φωτίζει σαν «ήλιος φωτερός», όπως αναφέρει ο Χορτάτσης.

Διανομή – Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Γιάννης Νικολαΐδης
Σκηνικά: Μιχάλης Αγγελάκης
Κοστούμια: Όλγα Σχοινά
Μουσική: Ανακρέων Παπαγεωργίου
Φωτισμοί: Στέφανος Κεραμιδάς

Τους βασικούς ρόλους ερμηνεύουν:
Ερωφίλης: Φωτεινή Φιλοσόφου
Βασιλιάς: Γιάννης Νικολαΐδης
Χρυσόνομη: Τζένη Οικονόμου
Καρπόφορος: Γιάννης Τσιώμου
Πανάρετος: Βασίλης Ασημακόπουλος

Σημείωμα σκηνοθέτη

Ερωφίλη: Η φίλη του Έρωτα

Στα κάστρα αναζήτησα και γνώρισα την Ερωφίλη…

Ο φόβος του θανάτου γεννάει θεούς, τρόμο, πάθη, έρωτα και δημιουργία, ελπίζοντας την αθανασία.

Η Ερωφίλη μια τραγωδία έρωτα και θανάτου και ηθικής στάσης, είναι μια σύγκρουση του ανθρώπου με την εξουσία. Την απόλυτη και πέραν των ορίων, που ξεκινάει από τη μικρή κοινωνία του γονιού-κυρίαρχου και μικροιδιοκτήτη.

Ένας ολόκληρος χορός ηρώων και χαρακτήρων κινείται γύρω απ το αιώνιο πρόβλημα του ανθρώπου «υπάρχω και αυτοδιαθέτομαι».

Η ίδια η ηρωίδα υφίσταται, αντιστέκεται, συγκρούεται και δεν κατανοεί και δίνει τέλος, τολμά να δώσει τέλος, χαράζοντας δρόμο αρετής και θυσίας, εκδικούμενη μέσα από την απελπισία και την απόγνωση.

Ο Πανάρετος γενναίος στρατηγός, πρόσωπο ηρωικό και προβληματισμένο, ερωτεύεται την Ερωφίλη, παρά και αντίθετα από τις επιθυμίες του βασιλιά και πατέρα της.

Τολμάει μαζί της να ακολουθήσει τον δρόμο της νιότης, του πάθους και του έρωτα. Συμβαδίζει με την ίδια την αλήθεια της ζωής. Λένε μαζί «όχι» και από εκείνη τη στιγμή ο άνδρας εκτελείται και η γυναίκα οδηγείται στην αυτοκτονία.

Η εξουσία καραδοκεί και τιμωρεί τα αληθινά και επικίνδυνα «όχι» των ανθρώπων.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες Καρπόφορος και Χρυσόνομη, από απλοί συμπάσχοντες «θεατές», μετατρέπονται σε τιμωρούς και εκτελούν επί σκηνής με τα ίδια τους τα χέρια τον αυταρχικό βασιλιά, αποδίδοντας δικαιοσύνη.

Εδώ ο Χορτάτσης προσφέρει την «κάθαρση» τιμωρώντας, δίνοντας στον χάρο την απόλυτη εξουσία, ταυτίζοντάς τον με το Θείο. Και η ζωή βέβαια συνεχίζεται και πέραν αυτών των ορίων, ενώ ο φόβος του θανάτου των θνητών γεννάει ελπίδες, θεούς και κάνει το βίο πολύχρωμο και περιπετειώδη.

Στην παράσταση ο Καρπόφορος μετά την εκτέλεση του Πανάρετου και τον φόνο του βασιλιά «αναχωρεί» μονάζοντας και σκεπτόμενος, κάνοντας φλας μπακ διηγούμενος αυτή την ιστορία που είναι ένας ύμνος στον έρωτα και τη ζωή.

Η δε Χρυσόνομη μετατρέπεται από σύμβουλος και οικονόμος του παλατιού σε κραυγή τιμωρίας.

Τέλος, ευχαριστώ τους συνεργάτες και τους ηθοποιούς, που κυρίως οι τελευταίοι μέτέτρεψαν «τον τρόμο μου σε ρυθμό», ζωντανεύοντας με την παράσταση το έργο. Απολύτως ανθρώπινοι, κρατούν το στοίχο, αλλά σκέπτονται και ερμηνεύουν αυτά που κινούνται και κάτω από αυτόν.

Η «Ερωφίλη» πέρα από ύμνος στον έρωτα, είναι ουσιαστικά ένας ύμνος στον άνθρωπο που αγωνίζεται για μια ζωή πιο ουσιαστική. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν ερωτευόμαστε κάτι συγκεκριμένο, αλλά τις στιγμές και τις ατμόσφαιρες που εκπέμπει η αύρα και η ιδέα του άλλου φύλου. Έρως – Φαντασία – Ελευθερία.

Ο ήχος του βιολιού είναι ανεξήγητα ευαίσθητος
Οι ήχοι του μυαλού μου είναι ειλικρινείς
και πολλές φορές ακατανόητοι.

Ο ήχος των στοίχων του Χορτάτση
σου αποκαλύπτει την καρδιά σου χωρίς καμιά ντροπή
γιατί περνά μες απ τις καυτές ανθρώπινες αρτηρίες.
Είναι σαν τη Ψυχή του πάθους

Γιάννης Νικολαΐδης