Και τώρα τι; Τι κύριοι πολιτικοί; Τι συμπολίτες; Και κυρίως γιατί;

Στη σχολή δημοσιογραφίας μάς έμαθαν για τα πέντε βασικά ερωτήματα της είδησης: ποιος, πού, πότε, πώς και το (επαναστατικό) γιατί. Ακολούθησα πάντοτε αυτόν τον κανόνα, προσπαθώντας να ρίχνω ιδιαίτερο βάρος στο “γιατί”. Μόνο που υπάρχουν και “γιατί” που δύσκολα τα απαντάς.

Κάποια από αυτά ήρθαν με τη μορφή ανοιχτής επιστολής, μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, στο enypografa.gr. Κι έπεσαν “βαριά” πάνω μας, αποδεικνύοντας ότι η όποια αρθρογραφία ημών των δημοσιογράφων ίσως ποτέ να μην μπορέσει να θέσει τόσο βαθιά “το μαχαίρι στο κόκκαλο”.

Η 40χρονη Ευτυχία δικαιωματικά καταλαμβάνει τη θέση στη στήλη “Πρόσωπα” του ιστοτόπου μας, γιατί διατηρεί ζωντανή την ελπίδα μας ότι σε αυτόν τον τόπο, σε τούτη τη συγκυρία, υπάρχουν ακόμη Πολίτες οι οποίοι, ανεξαρτήτως με το τι πιστεύουν, μπορούν να υψώνονται πάνω από το προσωπικό και να μιλούν για το συλλογικό.

Η ανωνυμία που επιθυμεί να διατηρήσει καθιστά ακόμη πιο “επώνυμη” την κραυγή αγωνίας της. Η επιστολή της αξίζει να διαβαστεί από την πρώτη έως την τελευταία λέξη…

Σαράντα έτη «αναποτελεσματικών» ελληνικών κυβερνήσεων ακούω να λένε πολίτες, πολιτικοί και «ειδήμονες». Σαράντα χρόνια που ο λαός έπαιρνε υποσχετικές για ευημερία και ανάπτυξη. Που κάποιοι «ευημέρησαν» εις βάρος των παιδιών και εγγονών τους, δίχως ίσως να ξέρουν τον κεραυνό που θα χτυπούσε τις επόμενες γενιές, δίχως όμως και να είναι άμοιροι ευθυνών.

Και τώρα τι;

Τι κύριοι πολιτικοί; Ρωτώ εσάς, τους αρμοδίους, τους υπευθύνους. Τι; Θα σας παρακαλούσα όμως να μην προσπαθήσετε να «βγάλετε την ουρά σας απέξω» επειδή ίσως δεν είσαστε ή δεν ήσασταν ποτέ στην εκάστοτε κυβέρνηση, επειδή, επειδή…

Ναι, δεν μπορούμε να βάζουμε τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι, αλλά μήπως αυτό δεν συνέβαινε πάντα σε αυτή τη χώρα; Όπως ακριβώς οι κυβερνήσεις δεν «αξιολόγησαν» σωστά και αξιοκρατικά αυτούς που προσλάμβαναν και ήταν στο ίδιο τσουβάλι ο αξιόλογος, ο δουλευταράς, με τον «βολεμένο» και «απόντα» από την εργασία του, έτσι μαζικά όπως αντιμετωπίστηκαν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι όταν «αξιολογούνταν» προκειμένου να παραμείνουν στην εργασία τους ή όχι , έτσι όπως απολύθηκαν και τσουβαλιάστηκαν σε ουρές ΟΑΕΔ και συσσιτίων εκατομμύρια άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα. Έτσι όπως στις προσλήψεις, απολύσεις, επαναπροσλήψεις «συμπεριλήφθηκαν» όσοι πληρούσαν τα εκάστοτε κομματικά συμφέροντα.

Θα σας παρακαλούσα για μία απάντηση σε μία ειλικρινή απορία, σε ένα «Γιατί;». Γιατί ένας λαός που βασανίζεται πέντε χρόνια, πρέπει να περάσει κι άλλα;

Σαράντα ετών, κι εγώ μεγάλωσα με δραχμή. Και ήρθε μια ωραία πρωία το ευρώ. Ήρθε για να κάνει την ελληνική οικονομία καλύτερη, πιο ισχυρή και ο ελληνικός λαός το δέχθηκε. Έμπλεξε με ισοτιμίες, πλήρωνε σε ευρώ και σκεφτόταν σε δραχμές, πλήρωσε και πληρώνει υπερδιπλάσια, αναλογικά, τα αγαθά και τις υπηρεσίες που αγοράζει, αλλά τελικώς το «καλωσόρισε» δίχως να βαρυγκωμά. Και τώρα τι; Ευρώ; Δραχμή; Μπρος; Πίσω; Τι;

«Μπαλάκι» μία χώρα, ένας λαός, ένα έθνος στα συμφέροντα εξωτερικών και εσωτερικών παραγόντων; Και αφού τα εξωτερικά ελάχιστα μπορούμε να τα επηρεάσουμε, παρά το περήφανο «Όχι» μας, αφού ελάχιστα μπορούσαμε ανέκαθεν να τα επηρεάσουμε, όπως αποδεικνύει η Ιστορία μας, ας φροντίσουμε για τα εσωτερικά. Για ποια εσωτερικά συμφέροντα συρόμαστε ως λαός, για ποια εσωτερικά συμφέροντα πρέπει να πείσουμε τους ηλικιωμένους ότι στη δύση της ζωής τους θα «ξεφτιλίσουν» την αξιοπρέπεια, τον ιδρώτα και αίμα που έχυσαν τόσα χρόνια, σε ουρές συσσιτίων και φαρμακείων;

Πέντε χρόνια θυσίες και τώρα στο τίποτα;

Η χώρα σύρθηκε σε έναν εθνικό διχασμό με το δημοψήφισμα -και αν υπάρχει αντίρρηση ρίξτε μια ματιά στις ύβρεις και χυδαιότητες στο διαδίκτυο. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Διχασμός δεν είναι μόνον αδέλφια να σκοτώνουν αδέλφια, όπως συνέβαινε στον Εμφύλιο (αν και μην απορήσουμε αν γίνει και αυτό). Διχασμός είναι και αυτό που διεξήχθη την εβδομάδα του δημοψηφίσματος και ας μην το συγκαλύπτουμε. Σε αυτό όμως φταίμε εμείς οι πολίτες που σαν τα «πρόβατα» -και τούτο αν εκληφθεί ως προσβλητικό σας βεβαιώ ότι έχω πολλάκις υπάρξει «πρόβατο»- φερόμαστε από κομματικές, ιδεολογικές, αλλά όχι εθνικές «εκστρατείες» και τρώμε τις σάρκες μας. Δεν είμαστε ενωμένοι, δεν ήμασταν ποτέ.

Γιατί λοιπόν έγιναν όλα αυτά; Γιατί μετά από πέντε χρόνια «σκληρών» κυβερνήσεων και σκληρών μέτρων ήρθε η «δημιουργική ασάφεια»; Πώς ένα ολόκληρο πολιτικό και δημοκρατικό σύστημα επέτρεψε διαπραγματεύσεις χωρίς ουσία που οδήγησαν εδώ που είμαστε;

Κανείς «εξωτερικός εχθρός» δεν μπορεί να κουρελιάσει την αξιοπρέπειά μας όταν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Και η αξιοπρέπειά μας κουρελιάστηκε γιατί δεν παρουσιάσαμε επιχειρήματα, δεν παρουσιάσαμε σχέδιο. Γιατί χρόνια κυβερνήσεων αντιμετωπίζουν αυτόν τον λαό ως «case study» και ούτε καν αυτό δεν κάνουν σοβαρά.

Ο λαός μίλησε και είπε «Όχι». Όχι σε μέτρα, όχι σε λιτότητα, όχι σε μνημόνια. Είπε «όχι» για να έρθει κάτι καλύτερο. Μας είπατε σε τι λέμε «ναι» με αυτό μας το «όχι»; Συγχωρήστε με αν το κάνατε και εγώ δεν το κατάλαβα. Πάντως αν δεν το κατάλαβα εγώ, η σαραντάρα, σίγουρα δεν μπόρεσα να το εξηγήσω στη μάνα και τον πατέρα μου που επίσης ψήφισαν και δεν έχουν καμία σχέση με τα οικονομοτεχνικά που περιγράφετε.

Μας είπατε αν οι επόμενες γενιές, τα παιδιά, όσων κατάφεραν να αποκτήσουν, γιατί από εδώ και πέρα θα δούμε και τον πληθυσμό αυτής της χώρας να μειούται, θα ζήσουν καλύτερα; Και γιατί βάθος χρόνου μιλάμε; Ποιες γενιές, σε δέκα, σε είκοσι, σε τριάντα χρόνια;

Να ευημερήσουν οι επόμενες γενιές κι ας «καούν» κάποιες. Είναι αυτό η απάντηση στο «Γιατί»; Πείτε μας τα δεδομένα. Να αποφασίσουμε κι  εμείς ως πολίτες να θυσιαστούν κάποιες γενιές για να ευημερήσουν οι επόμενες. Να πάρουμε την ευθύνη. Ναι. Έχοντας γνώση τι σημαίνει η ευθύνη αυτή.  

Και τώρα τι; Τι κύριοι πολιτικοί; Τι συμπολίτες;

Σαράντα ετών, εκτός κομματικών σχημάτων, πρώην ιδιωτική υπάλληλος, άνεργη τρία χρόνια, συντηρούμενη, παραγωγική και με όρεξη για δουλειά, δίχως όμως ελπίδα και χαμόγελο πια.

Και το όνομα αυτής… Ευτυχία.

Ε.Μ.