Άμεση ανάγκη ανοικοδόμησης του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού μας
Ενυπόγραφα

Άμεση ανάγκη ανοικοδόμησης του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού μας

Διανύοντας τα τελευταία 24ωρα ενός ακόμη δύσκολου χρόνου για τη χώρα, το εγχείρημα πραγματοποίησης οποιουδήποτε απολογισμού κρίνεται μάταιο, καθώς ουδέν θετικό έχει να καταγράψει στη μίζερη -από οικονομικής και όχι μόνο, πλευράς- καθημερινότητά μας.

Τα προβλήματα που ορθώθηκαν μπροστά μας με την ανατολή του 2016 όχι μόνο δεν επιλύθηκαν, αλλά περιπλέχθηκαν ακόμη περισσότερο, καθιστώντας τις λύσεις τους δυσχερέστερες.

Άλλος ένας χαμένος χρόνος, με την ανάπτυξη ανύπαρκτη, τις νέες επενδύσεις τραγικά απούσες και την εφαρμογή ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων να παραπέμπεται, για άλλη μια χρονιά, στις ελληνικές καλένδες. Η μόνη που διατηρήθηκε απρόσβλητη και αυτή τη χρονιά ήταν η «γκρίνια» μας για τη «σκληρή» στάση των «ξένων» (δανειστών, εταίρων κ.λπ.) εναντίον μας. Η «ανάλγητη» Μέρκελ, ο «ψυχάκιας» Σόιμπλε, οι «ανθέλληνες» πιστωτές μας κ.ο.τ.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η «θεραπεία» που εφαρμόστηκε στον μεγάλο «Ευρωπαίο ασθενή» δεν ήταν και η πλέον επιτυχημένη. Το σιγοψιθυρίζουν και οι ίδιοι οι «γιατροί» μεταξύ τους, ομολογώντας ότι μερικές φορές πειραματίζονται «στου κασίδι το κεφάλι». Ωστόσο, την ίδια στιγμή, και ο «ασθενής» δεν είναι και από τους πλέον συνεργάσιμους. Διακόπτει όποτε του έρχεται τη «θεραπεία», νοθεύει την «αγωγή» με ό,τι του κατέβει στο μυαλό, εξακολουθεί (εάν δεν αυξάνει) τις… κραιπάλες που τον οδήγησαν στην κλίνη του «ασθενούς» και γενικώς, επιδεικνύει τη μεγαλύτερη δυνατή δυστροπία προς αυτούς που ο ίδιος κάλεσε να τον «θεραπεύσουν».

Ένας πραγματικός «φαύλος κύκλος» από τον οποίο ουδείς γνωρίζει πώς και κυρίως πότε θα εξέλθουμε. Το βέβαιο είναι πως ό,τι είναι να γίνει θα πρέπει να γίνει άμεσα, μέσα στο 2017 και όσο το δυνατόν πλησιέστερα στο ξεκίνημά του. Με «μερεμετίσματα» δεν πρόκειται να καταφέρουμε να οικοδομήσουμε υγιές κράτος. Χρειάζεται επειγόντως μια «επανεκκίνηση» τόσο στην οικονομία, όσο και γενικότερα στην κοινωνία. Όσο την καθυστερούμε, τόσο μακραίνει ο δρόμος κι απομακρύνεται η πιθανότητα να βγούμε«όρθιοι» από την κρίση. Όσο αρνούμαστε «να βυθίσουμε βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο», τόσο η «νόσος» που έχει πλήξει τη χώρα θα επεκτείνεται, μέχρι να καταστεί χρόνιος και, ίσως, ανίατος.

Από την κρίση που πλήττει πλέον την ενότητα της Γηραιάς Ηπείρου 
είτε θα βγούμε όλοι μαζί, είτε δεν θα βγούμε ποτέ.
 

 

Από την άλλη, και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα πρέπει ν’ αντιληφθούν ότι η Ελλάδα έχει πάψει από καιρό ν’ αποτελεί τον μοναδικό «πονοκέφαλο» του κοινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Αν πριν λίγα χρόνια η έξοδος της Ελλάδος από το ευρωπαϊκό σπίτι προκαλούσε άγχος, σήμερα πλέον, υπό το βάρος του προσφυγικού, του Brexit και των «κλυδωνισμών» στις άλλες ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες, φαντάζει ως απειλητικό σενάριο. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν ορισμένοι, μια ελληνική έξοδος από την Ε.Ε. (που μόνο ομαλά δεν θα γίνει) ίσως αποτελέσει τη «θρυαλλίδα» που θα πυροδοτήσει καταστροφικές εξελίξεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Όσοι επιμένουν να μεταφράζουν τα πάντα στη βάση αριθμών, μεγεθών και αγορών, θα διαπιστώσουν ότι η Ιστορία δεν έχει την ίδια… γνώμη.

Από την κρίση που πλήττει πλέον την ενότητα της Γηραιάς Ηπείρου είτε θα βγούμε όλοι μαζί, είτε δεν θα βγούμε ποτέ. Ο κίνδυνος αναβίωσης εθνικιστικών τάσεων είναι κάτι παραπάνω από ορατός, η αποστροφή σε οτιδήποτε παραπέμπει σε κοινή ευρωπαϊκή πολιτική αρχίζει να καταλαμβάνει όλο και ευρύτερα στρώματα ευρωπαϊκού πληθυσμού, ενώ ανησυχητική είναι η ανυπαρξία πραγματικά μεγάλων Ευρωπαίων πολιτικών, που θα μπορούσαν να σηκώσουν στις πλάτες τους το βάρος αναστροφής των φυγόκεντρων τάσεων στην Ε.Ε.

Όσοι δεν βλέπουν τι κακό θα συμβεί από την επαναφορά στις σκληρές εθνικές πολιτικές απομονωτισμού, όσοι αρνούνται να αντιληφθούν τις ασύλληπτες συνέπειες που θα επιφέρει μια διάσπαση στην Ευρώπη σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, όσοι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι σε έναν κόσμο που η πληροφορία (φιλτραρισμένη ή μη) διαδίδεται με «ταχύτητα φωτός», είναι αδύνατον να περιχαρακωθείς στα γεωγραφικά σου σύνορα, απλούστατα… ζουν σε άλλον πλανήτη.

Το 2017 θα κρίνει πολλά, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο ιστορικός χρόνος δεν εξελίσσεται γραμμικά και έχει αποδειχθεί ότι ένα γεγονός είναι τόσο περισσότερο πιθανό να συμβεί, όσο πιο απίθανο φαντάζει στην αντίληψή μας. Η έκφραση «έλα, μωρέ, τι χειρότερο μπορεί να συμβεί» διατυπώνεται λίγο πριν το «δεν περίμενα ποτέ να συμβεί αυτό σε μένα».

Υπάρχει χρόνος ν’ αναστραφεί η κατηφορική πορεία που έχουμε πάρει ως χώρα και ως Ε.Ε.; Απάντηση ασφαλής δεν υπάρχει. Το μόνο που μπορούμε και είμαστε υποχρεωμένοι να πράξουμε, είναι να καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου ν’ αποτρέψουμε ένα ευρωπαϊκό διαζύγιο που θα μας… επιστρέψει σε ένα προπολεμικό παρελθόν, που οι παλαιότερες γενιές δεν θέλουν ούτε να θυμούνται. Διαφορετικά θα κληθούμε να ξαναζήσουμε εκείνο το κομμάτι της ευρωπαϊκής ιστορίας από το οποίο δεν καταφέραμε να διδαχθούμε τίποτε…

Αντί, λοιπόν, για τυπικές ευχές για «καλή χρονιά» με «υγεία και ειρήνη», ας ανασκουμπωθούμε κι ας αρχίσουμε εργασίες για την ανοικοδόμηση του ευρωπαϊκού μας σπιτιού.

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet