Τι φοβάται η Κεντρική Εξουσία από μια πραγματικά αυτόνομη Αυτοδιοίκηση;
Ενυπόγραφα

Τι φοβάται η Κεντρική Εξουσία από μια πραγματικά αυτόνομη Αυτοδιοίκηση;

Όσο περισσότερο μιλώ με αυτοδιοικητικούς παράγοντες, τόσο εδραιώνεται μέσα μου η πεποίθηση ότι πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να κοπεί -με κάποιον τρόπο- αυτός ο ιδιότυπος ομφάλιος λώρος που συνδέει την Αυτοδιοίκηση με το Κεντρικό Κράτος, κρατώντας την σε κάποιου είδους βρεφική αιχμαλωσία. Οι περισσότεροι αιρετοί, ιδιαίτερα αυτοί που «έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα» στο αυτοδιοικητικό κοντέρ τους, δηλώνουν ανοιχτά ότι ο ασφυκτικός κρατικός εναγκαλισμός και η αφόρητη γραφειοκρατία έχουν ουσιαστικά ακυρώσει τον ρόλο που το ίδιο το Σύνταγμα επιφυλάσσει για την Αυτοδιοίκηση.

Και το ζήτημα δεν είναι μόνο θεσμικό, αλλά έχει να κάνει με την ίδια την ανασυγκρότηση της χώρας και την επανένταξή της σε υγιή αναπτυξιακή τροχιά. Οι δήμοι έχουν στην κατοχή τους απίστευτη περιουσία, την οποία, εάν αξιοποιούσαν καταλλήλως, θα μπορούσαν να καλύψουν μεγάλο μέρος -αν όχι το σύνολο- των δαπανών τους, που τώρα χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που οδηγεί στην επίμονη άρνηση της Κεντρικής Εξουσίας να δώσει οικονομική αυτονομία στην Αυτοδιοίκηση;

Για να δούμε μερικούς λόγους:

Η Αυτοδιοίκηση δεν είναι ικανή να διαχειριστεί επαρκώς την περιουσία της: Η πράξη έχει δείξει ότι πολλοί Δήμοι κατάφεραν να αξιοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τον φυσικό και άλλο πλούτο τους, όποτε τους δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Αντιθέτως, το παράδειγμα της μίσθωσης της διάσημης παραλίας της Μυκόνου από το Κράτος είναι η πλέον πρόσφατη απόδειξη ανικανότητας του Κεντρικού Κράτους να λειτουργήσει επιχειρηματικά.

Η Αυτοδιοίκηση είναι διεφθαρμένη, οπότε δεν μπορούμε να της εμπιστευθούμε την απόλυτη διαχείριση των οικονομικών της: Αν όντως υπάρχουν -και φυσικά θα υπάρχουν- διεφθαρμένοι αυτοδιοικητικοί, είναι στο χέρι των ελεγκτικών μηχανισμών να τους εντοπίσουν και να τους θέσουν στο περιθώριο, αφού είτε διαχειρίζονται 100 ευρώ, είτε διαχειρίζονται 1.000.000 ευρώ, είναι το ίδιο επιβλαβείς. Επίσης, ποιος είναι ακριβώς αυτός που «σηκώνει πρώτος τον λίθο του αναθέματος;». Μήπως, το αδιάφθορο Κεντρικό Κράτος; Δεν θυμόμαστε, στο σκάνδαλο της Siemens, για παράδειγμα, να ήταν μπλεγμένος κάποιος δήμαρχος…

Οι μικρότεροι Δήμοι, που δεν διαθέτουν πληθυσμιακά και γεωγραφικά πλεονεκτήματα, θα έρχονταν σε «δεύτερη μοίρα»: Πολύ εύκολα μπορούν να θεσπιστούν για τους Δήμους αυτούς ειδικές προβλέψεις ώστε ν’ αντιμετωπιστούν τα όποια μειονεκτήματα. Η ίδια η Αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να μεριμνήσει γι’ αυτό. Αλήθεια, σήμερα οι εν λόγω Δήμοι βρίσκονται σε προνομιακή μοίρα; Η καταγεγραμμένη ειδησεογραφία άλλο δείχνει…

Η Κεντρική Εξουσία φοβάται ότι, εάν επιτρέψει στην Αυτοδιοίκηση να λειτουργήσει πράγματι αυτόνομα, θα αποδειχθεί ότι αφ’ ενός μπορεί να το κάνει κι αφ’ ετέρου, χωρίς «μεσάζοντες» και «πάτρωνες», θα λειτουργήσει αποτελεσματικότερα σε σχέση με ό,τι συμβαίνει σήμερα.

 

Θα μπορούσαμε, αντιστοίχως, να παραθέσουμε σειρά λόγων για τους οποίους η Αυτοδιοίκηση μπορεί και πρέπει ν’ αναλάβει «τα του οίκου της». Ωστόσο, θα ήταν ωσάν «να κομίζαμε Γλαύκα εις Αθήνας». Είναι αφελές να θεωρούμε ότι οι εκπρόσωποι του Κεντρικού Κράτους αγνοούν ότι η Αυτοδιοίκηση γνωρίζει από πρώτο χέρι τα προβλήματα σε κάθε εκατοστόμετρο της ελληνικής επικράτειας, έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ευέλικτη στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, έχει καλύτερη κι αμεσότερη επαφή με τον πολίτη κι, αναμφίβολα, τυγχάνει μεγαλύτερης εμπιστοσύνης από τον τελευταίο, σε σύγκριση με τον οποιοδήποτε υπουργό ή βουλευτή. Και ίσως ακριβώς σε αυτό το σημείο είναι που «στυλώνει τα πόδια της» η Κεντρική Εξουσία. Φοβάται ότι, εάν επιτρέψει στην Αυτοδιοίκηση να λειτουργήσει πράγματι αυτόνομα, θα αποδειχθεί ότι αφ’ ενός μπορεί να το κάνει κι αφ’ ετέρου, χωρίς «μεσάζοντες» και «πάτρωνες», θα λειτουργήσει αποτελεσματικότερα σε σχέση με ό,τι συμβαίνει σήμερα.

Ένα υγιές Κράτος θα έπρεπε το ίδιο να «σπρώχνει» προς μια τέτοια κατεύθυνση και να πανηγυρίζει στην προοπτική ότι η Αυτοδιοίκησή του μπορεί να λειτουργεί αυτόνομα, αφού κάτι τέτοιο θα του επέτρεπε να στραφεί απρόσκοπτο στην αντιμετώπιση των θεμάτων που όντως χρήζουν γενικότερης εθνικής στρατηγικής. Ωστόσο, στην Ελλάδα το Κράτος λειτουργεί με το σύνδρομο εκείνου του γονιού που ασκεί ασφυκτικό έλεγχο πάνω στο παιδί του, όχι για να το προστατεύσει, αλλά γιατί στη σκέψη ότι αυτό «θα βγάλει τα δικά του φτερά και θα πετάξει» αισθάνεται τρομερή ανασφάλεια για την ακύρωση του δικού του ρόλου. Μόνο που και σε αυτήν την αρρωστημένη περίπτωση, η ζωή προχωρά μπροστά, με όποιο τίμημα. Δηλαδή, είτε το παιδί θα επαναστατήσει και θα «σπάσει» τα ασφυκτικά δεσμά που το βαραίνουν, είτε θα καταστραφεί για όλη τη ζωή του, αφήνοντας τον γονιό ν’ αναρωτιέται τι λάθος έκανε στην ανατροφή του!

Ομοίως θα συμβεί και με την Αυτοδιοίκηση…

Σχετικά άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Υποχρεωτικά πεδία *

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet