Κ. Τσιαμπάς: ΑμεΑ – Προβλήματα και προβληματισμοί

Τα άτομα με αναπηρία (ΑμεΑ) είναι γνωστό παγκοσμίως ότι είναι μια από τις πλέον ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, η οποία δεν λαμβάνει την απαιτούμενη προσοχή, αν και έχει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσιαμπάς*

Τα κινήματα για τα δικαιώματα των ΑμεΑ άρχισαν το 1950 και έχουν επιβάλλει τη θέσπιση  νομοθεσιών, υπάρχουν όμως ακόμη πολλά προβλήματα και εμπόδια που θα πρέπει να ξεπεραστούν. Με βασικούς  υπεύθυνους  το κράτος και τις διοικήσεις όλων των επιπέδων.

Καθώς βαθαίνει η οικονομική κρίση τόσο πολλαπλασιάζονται  τα προβλήματα που βασανίζουν τους ανθρώπους που πάσχουν και τις οικογένειές τους που αποτελούν τους βασικούς και αποκλειστικούς φροντιστές τους.

Το Κράτος Πρόνοιας απουσιάζει παντελώς, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις σωματικής ή νοητικής αναπηρίας, όπου η καθημερινότητα είναι δύσκολη και σταδιακά γίνεται βασανιστική για τους ίδιους και τις οικογένειες τους.

Οι εξειδικευμένοι επιστήμονες ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί κ.λπ. χρειάζεται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα σπίτια των ανθρώπων αυτών και των οικογενειών τους.

Η καθημερινότητα είναι το δύσκολο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουν, αμφότεροι, καθώς δεν υπάρχει η απαραίτητη εκπαιδευτική και θεραπευτική υποδομή για την σωστή και ουσιαστική απασχόληση, τόσο στην παιδική, όσο και στην ενήλικη ζωή. Οι  υπάρχουσες δημόσιες υποδομές είναι ελάχιστες και οι περισσότερες υπολειτουργούν χωρίς να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες ψυχικής υγείας.

Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πλημμελής και ελλιπής.

Οι δημόσιες θεραπείες αποκατάστασης είναι σχεδόν ανύπαρκτες, ενώ το κόστος στον ιδιωτικό τομέα πολύ υψηλό. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο παρότι οι  γονείς έχουν καταβάλλει το αντίτιμο, ο ΕΟΠΥΥ «κωφεύει».

Η προσβασιμότητα είναι το μεγάλο αγκάθι της σύγχρονης κοινωνίας μας. Δρόμοι, πεζοδρόμια, λεωφορεία, ταξί, Δημόσιες Υπηρεσίες (ευτυχώς όχι όλες) απροσπέλαστα. Η απαράδεκτη και προκλητική συμπεριφορά όσων δεσμεύουν τις ελάχιστες ράμπες των πεζοδρομίων και τις ειδικές θέσεις στάθμευσης των αναπήρων αποκαλύπτει τον κοινωνικό ρατσισμό – αποκλεισμό.

Το όνειρο για μια πιο ανθρώπινη ζωή ξεθωριάζει και απομακρύνεται. Η ελπίδα για κάτι καλύτερο στο μέλλον δυστυχώς για τις οικογένειες των ΑμεΑ έχει μετατραπεί σε απογοήτευση. Οι λέξεις διακοπές, ξεκούραση, βόλτα, ξεγνοιασιά είναι απαγορευτικές, για τις οικογένειες ιδιαίτερα των ατόμων με βαριά αναπηρία.

Όλες οι διοικήσεις, κυβέρνηση, Περιφέρειες και Δήμοι σε συνεργασία, αφού πρώτα απλοποιήσουν τις διαδικασίες, να  κλιμακώσουν τις υποχρεώσεις τους, ώστε η βοήθεια προς τους ανθρώπους με ειδικές  ανάγκες και τις οικογένειές τους να είναι ουσιαστική και  άμεση.

Είναι πλέον δεδομένο ότι υπάρχει δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν σύγχρονες και επιστημονικά τεκμηριωμένες θεραπευτικές προσεγγίσεις με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ίδιων και των οικογενειών τους.

*Υποστράτηγος ε.α., πρ. Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών, Ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Αγίας Παρασκευής