Ας σηκώσουμε τα μανίκια και ας καθαρίσουμε τη χώρα από τα αποκαΐδια κάθε είδους…
Ενυπόγραφα

Ας σηκώσουμε τα μανίκια και ας καθαρίσουμε τη χώρα από τα αποκαΐδια κάθε είδους…

Σε τούτον τον έρημο τόπο (τουλάχιστον σε Μάτι και Νέο Βουτζά κυριολεκτούμε) στις ασκήσεις επί χάρτου τα πηγαίνουμε καλά. Στις δηλώσεις, ακόμη καλύτερα. Όταν όμως βρισκόμαστε μπροστά στα πραγματικά γεγονότα αποδεικνυόμαστε τραγικά λίγοι.

Μόλις στο περασμένο άρθρο, κάνοντας μια αναφορά στα θλιβερά γεγονότα της Μάνδρας Αττικής, αλλά και στην πρόσφατη περιπέτεια με τη ρηγμάτωση στον ΧΥΤΑ Φυλής, αναφερόμασταν στη «γύμνια» της διοίκησης, σε κεντρικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο. Ούτε που θέλαμε να επιβεβαιωθούμε, με τόσο τραγικό τρόπο, μόλις ένα 24ωρο αργότερα…

Και τώρα τι να γράψεις; Την ώρα που καταγράφονται συνεχώς νέοι νεκροί, την ώρα που τα ερείπια σε Μάτι, Νέο Βουτζά, Ραφήνα ακόμη καπνίζουν, ποιες λέξεις να «επιστρατεύσεις» για να αποδώσεις το ανείπωτο; Πώς να συγκρατήσεις την οργή σου και να παραμείνεις νηφάλιος στην όποια κριτική σου;

Δεν είναι οι πρώτοι νεκροί, για να τα ρίξεις στην κακιά ώρα. Δεν είναι η πρώτη τραγωδία, για να την αποδώσεις στον κακό τον καιρό μας. Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτοί που υποτίθεται ότι έχουν την ευθύνη για τη προστασία των ζωών και των περιουσιών μας αποδεικνύονται εγκληματικά ανίκανοι. Και βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που -ακόμη τουλάχιστον- ουδείς αισθάνεται την ανάγκη να αναλάβει έστω και την πολιτική ευθύνη…

Έχει νόημα να αναφερθεί κάποιος σε ευθύνες; Έχει νόημα να ξαναπούμε, να ξαναγράψουμε, να καταγγείλουμε εκ νέου την έλλειψη συντονισμού, τα ελλιπή μέσα πυρόσβεσης, την ανικανότητα εφαρμογής των σχεδίων εκτάκτων αναγκών, που υποτίθεται ότι διαθέτει ο μηχανισμός Πολιτικής Προστασίας της χώρας, την άναρχη δόμηση; Έχει νόημα να αναρωτηθούμε γιατί -έστω και μετά την τραγωδία- δεν υπάρχει ένα ενιαίο κέντρο πληροφόρησης και ψυχολογικής υποστήριξης των πληγέντων; Έχει νόημα να ρωτήσουμε γιατί -για άλλη μια φορά- αισθανόμαστε ότι η κρατική μηχανή είναι άχρηστη να προσφέρει ουσιαστική βοήθεια στους πολίτες της, όταν οι τελευταίοι αντιμετωπίζουν μια μεγάλη καταστροφή;

_______________________
Ας κλάψουμε τους σημερινούς νεκρούς, αλλά ας κρατήσουμε και κάποια δάκρυα για τους επόμενους. Γιατί θα υπάρξουν επόμενοι, με μαθηματική ακρίβεια…
_______________________

Δεν έχει νόημα. Είμαστε όλοι, κυβερνώμενοι και κυβερνώντες, σφιχτά εναγκαλισμένοι σε έναν εθνικά επιζήμιο φαύλο κύκλο, από τον οποίο αδυνατούμε να απεγκλωβιστούμε. Μάθαμε η μια πλευρά να μην σέβεται την άλλη, να τη θεωρεί εχθρό και να την πολεμά. Νομοθετούν παράλογα εκείνοι, παρανομούμε αλόγιστα εμείς. Και στο τέλος, θρηνούμε πάνω από τα ερείπια και τις στάχτες ενός ακήρυχτου «εμφυλίου».

Η Ηλεία πριν λίγα χρόνια, η Μάνδρα χθες, η Ανατολική Αττική σήμερα δεν είναι ακραίες φυσικές καταστροφές, αλλά τα αποτελέσματα του τρόπου με τον οποίο «στήθηκε» το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα, χωρίς σεβασμό στον Άνθρωπο και τη Φύση. Με λογικές αντιπαροχών, «γρηγορόσημων», καταπατήσεων, «ετσιθελισμών» και περίσσειας έπαρσης.

Και θα συνεχίσουμε έτσι. Ας κλάψουμε τους σημερινούς νεκρούς, αλλά ας κρατήσουμε και κάποια δάκρυα για τους επόμενους. Γιατί θα υπάρξουν επόμενοι, με μαθηματική ακρίβεια. Θα τους προκαλέσει η επιμονή μας να αποφεύγουμε τις έννοιες της συλλογικής και ατομικής ευθύνης. Θα τους προκαλέσει η εμμονή μας να αισθανόμαστε θύματα «αόρατων» δυνάμεων, που έχουν βαλθεί να μας εξοντώσουν εθνικά. Θα τους προκαλέσει η αδυναμία μας να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να προσπαθούμε φιλότιμα, ειλικρινώς, χωρίς εγωισμούς, να τα διορθώσουμε.

Η ευχή να είναι η τελευταία εθνική τραγωδία που βιώνουμε ακούγεται τουλάχιστον ειρωνικά. Σε τελευταία ανάλυση, τις καταστροφές δεν μπορείς να τις αποφύγεις. Μπορείς, τουλάχιστον, να έχεις προετοιμαστεί γι’ αυτές και κυρίως, να έχεις σχέδιο να τις διαχειριστείς την επόμενη μέρα.

Ας ευχηθούμε, λοιπόν, να είναι η τελευταία φορά που επιτρέψαμε, στους εαυτούς μας και στους άλλους, να μας βρει μια εθνική τραγωδία χωρίς κανένα σχέδιο. Και για να βγει η ευχή μας αληθινή, ας αφήσουμε τους θρήνους και τις κατάρες και ας σηκώσουμε τα μανίκια, καθαρίζοντας τη χώρα από τα αποκαΐδια κάθε είδους…

Είναι ο μόνος τρόπος για να μην πιαστούμε «αδιάβαστοι» και στην επόμενη εθνική τραγωδία.

Σχετικά άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Υποχρεωτικά πεδία *

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet