Όσο οι δημότες… βροντοχτυπούν τα ζάρια, χάνει η Αυτοδιοίκηση

Είδηση 1η: Με 205 ψήφους διαφορά και 67% αποχή εξελέγη ο Ηλίας Σταμέλος (υποστηριζόμενος από τη Λαϊκή Συσπείρωση του ΚΚΕ) δήμαρχος Καισαριανής, παίρνοντας τον δημαρχιακό θώκο από τον έως το Σάββατο δήμαρχο Γιώργο Κοντόσταυλο (υποστηριζόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ). Συγκεκριμένα, ο κ. Σταμέλος εξελέγη με 3.933 ψήφους, έναντι 3.728 ψήφων που έλαβε ο κ. Κοντόσταυλος. Τα άκυρα ανήλθαν σε 114 και τα λευκά σε 155. Ψήφισαν 7.930 από τους 23.833 δημότες Καισαριανής.

Είδηση 2η: Πρόσφατα, στον Δήμο Πεντέλης «ναυάγησε» η συγκρότηση Επιτροπής Διαβούλευσης, αφού η συμμετοχή από πλευράς συλλογικοτήτων της πόλης δεν κατόρθωσε να «φθάσει» τον απαιτούμενο από τον νόμο αριθμό.

Οι παραπάνω ειδήσεις θα μπορούσαν να περάσουν στα… ψιλά της επικαιρότητας, εάν δεν δημιουργούσαν σοβαρότατους πολιτικούς προβληματισμούς.

Σε ό,τι αφορά την πρώτη είδηση δεν θα αναφερθούμε, βέβαια, στο γιατί ο υποψήφιος του ΚΚΕ τελικώς κέρδισε εκείνον του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολήσει το επιτελείο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού η συγκεκριμένη περίπτωση, αναγόμενη σε κεντρικό επίπεδο, ίσως να «θαμπώνει» κάπως το σαφές προβάδισμα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Το κύριο ζητούμενο, σε αυτοδιοικητικό επίπεδο, είναι ότι σε έναν Δήμο όπου κυριαρχεί το αριστερό πρόσημο μόλις το 33% του τοπικού εκλογικού πληθυσμού προσήλθε στις κάλπες για να ψηφίσει τη νέα δημοτική αρχή του. Αλλά και στις εκλογές του περασμένου Μαΐου στον ίδιο Δήμο, η αποχή είχε κυμανθεί στα διόλου ασήμαντα ποσοστά του 45,4% στον πρώτο γύρο και του 42,42% στον δεύτερο γύρο.

Σε ό,τι αφορά τη δεύτερη είδηση, καθίσταται σαφές ότι η τοπική κοινωνία προτίμησε να απέχει από ένα όργανο που, αν και συμβουλευτικού χαρακτήρα, δεν παύει να αποτελεί ένα «εργαλείο» το οποίο, εάν χρησιμοποιηθεί ορθά, θα συμβάλλει στην εμπέδωση της συμμετοχικής Δημοκρατίας σε τοπικό επίπεδο. Μάλιστα, η αποχή αυτή θα πρέπει να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερο προβληματισμό δεδομένου ότι αναφερόμαστε σε έναν Δήμο (όχι τον μοναδικό, φυσικά, σε πανελλαδικό επίπεδο) όπου οι συνενούμενες τρεις Δημοτικές Ενότητες στο πλαίσιο του «Καλλικράτη» παρουσιάζουν τεράστιες ανομοιογένειες μεταξύ τους.

Από το σπίτι μας και τον καφενέ της γειτονιάς μας ούτε ανατροπές γίνονται, ούτε ριζοσπαστικές αλλαγές 
προωθούνται. Αν εμείς δεν κάνουμε αισθητή την παρουσία μας, ας μην περιμένουμε τον οραματιστή 
πολιτικό και τον εμπνευσμένο τοπάρχη να μας βγάλει από το τέλμα.

Και στις δύο προαναφερόμενες περιπτώσεις θα μπορούσαμε εύκολα να επιρρίψουμε ευθύνες στις τοπικές πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες δεν κατορθώνουν να εμπνεύσουν οράματα στις επιμέρους κοινωνίες και να κινητοποιήσουν τους ενεργούς πολίτες. Χωρίς να στερείται ψηγμάτων αληθείας, η παραπάνω στάση θα ήταν κάπως «στρουθοκαμηλική», αφού θα αγνοούσε την παράμετρο του μειωμένου ενδιαφέροντος του μέσου πολίτη για τα του οίκου του.

Είναι γεγονός ότι για πολλά και σημαντικά θέματα των τοπικών κοινωνιών, σχεδόν σε ολόκληρη τη χώρα, ασχολείται κυρίως μία μικρή μειοψηφία ανθρώπων. Μάλιστα, πολλές φορές, η μειοψηφία αυτή κατηγορείται ότι υποκινείται-καθοδηγείται από συγκεκριμένες παρατάξεις, από τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους που, προτιμώντας να μένουν απαθείς στο περιθώριο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων της πόλης τους, αφήνουν ανοιχτό τον δρόμο για υποκινήσεις-καθοδηγήσεις.

Κάπως έτσι φθάνουμε συχνά στο να γιγαντώνονται κάποια προβλήματα, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν επιλυθεί εγκαίρως, και τότε ξαφνικά να βλέπουμε μαζικότερες κινητοποιήσεις δημοτών-πολιτών, οι οποίες ωστόσο -λόγω του πολύτιμου χρόνου που έχει χαθεί- καταλήγουν τις περισσότερες φορές να αποτελούν πρόσκαιρο θέμα στα τοπικά ή μη ΜΜΕ.

Και είναι πράγματι απορίας άξιον το πώς γίνεται, σε μία κοινωνία η οποία μαστίζεται από τόσο μεγάλη ανεργία, που τα σχολειά της παρουσιάζουν τόσα στεγαστικά και λειτουργικά προβλήματα, που οι κοινωνικές δομές της αποσαθρώνονται η μία μετά την άλλη, ο αριθμός των ενεργών πολιτών, που εμπλέκονται στα κοινά και διεκδικούν υπολογίσιμο λόγο στη διαμόρφωση του μέλλοντός τους, να μειώνεται αντί να γιγαντώνεται. Λες και δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό, ότι όσο εμείς απέχουμε από τις συνελεύσεις των γειτονιών και των σχολείων μας, όσο αποφεύγουμε να θυσιάσουμε ένα κόμμάτι του χρόνου μας για να ασχοληθούμε με κάτι έξω από το σπίτι μας, όσο δεν σηκωνόμαστε από τον καναπέ μας ούτε την Κυριακή που πρέπει να επιλέξουμε την κυβέρνηση και τη δημοτική αρχή που θα μας κυβερνήσουν, κάποιοι άλλοι το κάνουν για εμάς και, πολλές φορές, με τρόπο που δεν εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον.

Το μεγάλο στοίχημα για τη Δημοκρατία σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι εμείς ότι λύσεις μέσω «παρθενογενέσεων» δεν υπάρχουν. Αν εμείς δεν κάνουμε αισθητή την παρουσία μας, ας μην περιμένουμε τον οραματιστή πολιτικό και τον εμπνευσμένο τοπάρχη να μας βγάλει από το τέλμα. Από το σπίτι μας και τον καφενέ της γειτονιάς μας ούτε ανατροπές γίνονται, ούτε ριζοσπαστικές αλλαγές προωθούνται. Διστάζοντας να κάνουμε έστω κι άν μικρό βήμα εμπρός, δεν μένουμε στάσιμοι αλλά οπισθοχωρούμε ακόμη βαθύτερα στο… τούνελ και καταδικάζουμε τους εαυτούς μας να παρακολουθούν, ως άλλοι «μοιραίοι, δειλοί κι άβουλοι αντάμα», τα τεκταινόμενα γύρω μας…