Μπρος αβεβαιότητα και πίσω γκρεμός

Σε τραγικό αδιέξοδο έχει περιέλθει το μεγαλύτερο τμήμα του εκλογικού και όχι μόνο, σώματος στη χώρα, καθώς όποια εξέλιξη κι αν έχει η περιπετειώδης ψήφιση για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας η κοινωνία έχει βουλιάξει κυριολεκτικώς στο τέλμα της ανασφάλειας.

Εάν εξευρεθεί ο «σωτήριος» για την κυβέρνηση αριθμός των 180 βουλευτών, θα εξακολουθήσει η εφαρμογή της σημερινής αποτυχημένης συνταγής, η οποία μπορεί ενδεχομένως κάποια στιγμή να «θεραπεύσει» -έστω και με το στανιό- τους οικονομικούς δείκτες της χώρας, αλλά μάλλον δεν θα προλάβει να σώσει τον «μεγάλο ασθενή», δηλαδή τον απλό πολίτη.

Εάν πάλι δεν κατορθώσει η παρούσα Βουλή να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές, από τις οποίες πιθανότατα θα αναδειχθεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χωρίς να μπορέσει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Άρα, θα αναζητήσει συνεργασίες μεταξύ των υφιστάμενων κομμάτων. Όμως, σύμφωνα με την πλειονότητα των τελευταίων δημοσκοπήσεων, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Δημοκρατική Αριστερά μένουν εκτός Βουλής και άρα, εντός θα βρίσκονται Νέα Δημοκρατία, Ελιά-ΠΑΣΟΚ, Χρυσή Αυγή, Το Ποτάμι και ΚΚΕ.

Θεωρώντας ως απίθανες τις συνεργασίες με Ν.Δ., Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ, μας απομένουν η Ελιά-ΠΑΣΟΚ και Το Ποτάμι. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί είτε να βρει άκρη με το κόμμα που συνεργάζεται σήμερα με τη μνημονιακή κυβέρνηση και άρα είναι στην πλευρά αυτών που έχουν προκαλέσει την πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, είτε με ένα κόμμα που διατηρεί -συνειδητά ή όχι, ουδείς μπορεί να πει με ασφάλεια- μια ασαφή στάση σε ό,τι αφορά το πώς πρέπει να κινηθεί η χώρα στα αμέσως επόμενα χρόνια.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η παραπάνω συλλογιστική μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά απλοϊκή, αφού η εκλογική (και πολιτική) αριθμητική αρνείται πολλές φορές το 1+1=2 και προτιμά περισσότερο… διασταλτικές ερμηνείες. Αλλά ακόμη κι αν την αγνοήσουμε και -με όποιον τρόπο- οδηγηθούμε σε μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η αβεβαιότητα παραμένει ακλόνητη. Η πολυφωνία που πάντα χαρακτήριζε τον συγκεκριμένο χώρο της Αριστεράς, ωφέλιμη και γονιμοποιός όσο καιρό βρισκόταν μακριά από οποιαδήποτε προοπτική διακυβέρνησης, σήμερα -ένα βήμα πριν την εξουσία- αποτελεί παράγοντα που δημιουργεί τεράστια ανασφάλεια στο εκλογικό σώμα. Πόσο μάλλον, που αυτή τη φορά το διακύβευμα είναι σαφώς κρισιμότερο από κάθε άλλη φορά, αφού έχει να κάνει με την ίδια την επιβίωση των πολιτών.

Οι δημοσκοπήσεις, όσο κι αν πολλοί αμφισβητούν την αντικειμενικότητά τους, δεν θα μπορούσαν 
να αποσιωπήσουν μία πραγματικά εντυπωσιακή μεταστροφή του εκλογικού σώματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Άρα, πολύ απλά, η μεταστροφή αυτή δεν υφίσταται.

Μία σημαντική μερίδα των Ελλήνων πολιτών έχει «αισθανθεί μέχρι το μεδούλι τους» τις συνέπειες της κρίσης και των μνημονίων. Επίσης, έχει συνειδητοποιήσει ότι η ακολουθούμενη πολιτική πολλαπλασιάζει τα αδιέξοδα, φτωχοποιεί ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά τμήματα και δεν μπορεί να οδηγήσει άμεσα στην έξοδο από το τούνελ.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή, αυτό το κομμάτι του κόσμου συνειδητοποιεί ότι η κρίση δεν είναι μόνο δημιούργημα των αγορών, αλλά και της αλόγιστης κι εγκληματικής οικονομικής πολιτικής που ακολούθησαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα, με την ανοχή ευρύτατων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού, τα οποία, εκμεταλλευόμενα τη συγκεκριμένη πολιτική, βολεύτηκαν σε θέσεις, πήραν δουλειές και «φόρτωσαν» τους τραπεζικούς κι άλλους λογαριασμούς τους…

Άρα, αυτό που περιμένει σήμερα ο σκεπτόμενος πολίτης δεν είναι μία διά μαγείας λύση, ούτε -πολύ περισσότερο- μία επιστροφή στο χαοτικό καθεστώς που επικρατούσε στο οικονομικό κι επιχειρηματικό γίγνεσθαι της χώρας στην προ μνημονίων εποχή. Αντιθέτως, περιμένει το άμεσο «σπάσιμο» των «αποστημάτων» που εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τη δομή και τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, την εδώ και τώρα δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για την ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας (ιδιαίτερα μικρομεσαίου επιπέδου), που είναι η μόνη η οποία μπορεί να δημιουργήσει θέσεις αξιοπρεπώς αμοιβόμενης εργασίας, αλλά και να φέρει τους πόρους για την εφαρμογή ενός εκτεταμένου και ουσιαστικού κοινωνικού διχτυού για την προστασία των ευπαθών ομάδων, την αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης και σεβασμού με τους εταίρους μας σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο (θέλουμε δεν θέλουμε, είμαστε ένα μικρό κομμάτι του «παγκόσμιου χωριού») και, γενικότερα, την οικοδόμηση ενός -επιτέλους- πραγματικού κράτους.

Όλα αυτά, δυστυχώς, δεν αποτυπώνονται με σαφήνεια στις θέσεις και -κυρίως στις δηλώσεις- των εκπροσώπων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Υπό το άγχος της «αλίευσης» ψήφων από σχεδόν όλους τους πολιτικούς χώρους, ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ χάνει αναγκαστικά την προοδευτικότητά του (με την ευρύτερη έννοια του όρου προοδευτικότητα), προκαλεί συγχύσεις και προβληματισμούς κυρίως στους παλαιότερους ψηφοφόρους του χώρου και -σε κάθε περίπτωση- δεν μπορεί να εμπνεύσει τις μεγάλες κοινωνικές μάζες, που θα μπορούσαν να επιβάλλουν μία πραγματικά ριζοσπαστική αλλαγή.

Οι δημοσκοπήσεις, όσο κι αν πολλοί αμφισβητούν την αντικειμενικότητά τους, δεν θα μπορούσαν να αποσιωπήσουν μία πραγματικά εντυπωσιακή μεταστροφή του εκλογικού σώματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Άρα, πολύ απλά, η μεταστροφή αυτή δεν υφίσταται. Η Αριστερά βρίσκεται μπροστά στη σημαντικότερη ευκαιρία, αλλά και πρόκληση, της μεταπολιτευτικής ιστορίας της. Ο τρόπος που θα διαχειριστεί την παρούσα κατάσταση, θα προδιαγράψει και το μέλλον της. Ο χρόνος στην πολιτική κλεψύδρα εξαντλείται και η ώρα της κρίσης πλησιάζει. Όσοι νομίζουν ότι αρκεί η καταδίκη του παρελθόντος για να συνηγορήσουν οι πολίτες στον ερχομό ενός αβέβαιου μέλλοντος, ίσως βρεθούν προ δυσάρεστων εκπλήξεων.

Το ύψιστο χρέος της Αριστεράς δεν είναι προς τον εαυτό της, αλλά προς όλους εκείνους τους πολίτες -είναι πολλοί και μπορεί να γίνουν ακόμη περισσότεροι- που αναζητούν διακαώς μία πραγματικά εναλλακτική λύση στο σημερινό ανθρωποφάγο μοντέλο ανάπτυξης. Μπορεί να προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη λύση; Έχει την ικανότητα να ξεπεράσει τα σύνδρομα της αντιπολίτευσης και της άκριτης ρήξης με όλους και με όλα και να πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει τον τόπο με σταθερότητα, συνέπεια και κυρίως, προοπτική;

Από τον τρόπο που το ίδιο το κόμμα της Αριστεράς θα απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα, θα εξαρτηθεί και η τελική απάντηση του ψηφοφόρου στις επικείμενες εθνικές κάλπες, όποτε κι αν στηθούν αυτές…