“Ξεμένει” από πολιτικό κεφάλαιο ο πρωθυπουργός

Η πλήρης αποτυχία του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών ελάχιστους ξάφνιασε. Όσοι παρακολουθούν την επικαιρότητα των τελευταίων χρόνων και ιδιαιτέρως των τελευταίων μηνών, γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ρήγμα που έχει ανοιχτεί μεταξύ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. και των υπολοίπων πολιτικών κομμάτων βαθαίνει μέρα με τη μέρα και περισσότερο.

Εκείνο που ξενίζει είναι ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε ο πρωθυπουργός μετά την αναμενόμενη αποτυχία της συνάντησης. Σχεδόν οργισμένος με τη στάση των υπολοίπων πολιτικών αρχηγών, με έντονα επικριτικό ύφος, κατήγγειλε την αντιπολίτευση ότι αρνήθηκε να βάλει πάνω από το παραταξιακό το εθνικό συμφέρον.

Μα γιατί διαμαρτύρεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Άραγε, τι περίμενε κυρίως από εκείνες τις παρατάξεις που ο ίδιος, και πολλά κομματικά στελέχη του, κατηγορούσαν για «προδοσία» και τα απειλούσαν με «Γουδιά»; Ότι θα άνοιγαν την αγκαλιά τους, τώρα που αισθάνονται ότι «τσαλακώνεται» το «άφθαρτο» πρωθυπουργικό του προφίλ και θα του παρείχαν απλόχερη στήριξη;

Αν και θέλει να δηλώνει λαϊκός ηγέτης, ο πρωθυπουργός λησμόνησε γρήγορα τον θυμόσοφο λαό. Αλλιώς, θα είχε πάντα ως «μπούσουλα» στην πολιτική διαδρομή του, ιδίως από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία της χώρας, τη ρήση «όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς».

Οι πολιτικοί αντίπαλοί του ακολουθούν απλώς την ίδια πολιτική που ακολούθησε και ο ίδιος για να πάρει την εξουσία. Προτάσσουν το κομματικό πάνω από το εθνικό συμφέρον, αφήνοντας να… υποφώσκουν προσδοκίες ότι εκείνοι κάπως καλύτερα θα τα κατάφερναν.

Ο πρωθυπουργός είτε θα επιλέξει την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, είτε θα συρθεί σε αυτήν... 
Το μόνο βέβαιο είναι ότι εξάντλησε γρήγορα το πολιτικό του κεφάλαιο.

Αν κάποιοι θα έπρεπε να εξοργιστούν, αυτοί δεν βρίσκονται στο Μέγαρο Μαξίμου, ούτε καν στον Εθνικό Κοινοβούλιο. Οι πραγματικά οργισμένοι βρίσκονται στους δρόμους, στις επιχειρήσεις (όποιες ακόμη διατηρούνται ανοιχτές), στα δεινοπαθούντα νοικοκυριά, στις ουρές του ΟΑΕΔ, ακόμη και στα παγκάκια της πρωτεύουσας και των υπολοίπων ελληνικών πόλεων. Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες των Ελλήνων που είδαν μέσα σε μία πενταετία να διαλύονται οι ζωές τους, να πετιούνται στο περιθώριο, να εξευτελίζονται και να αισθάνονται ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα, σε μία χώρα με σαθρό παρόν και ζοφερό μέλλον.

Όλοι αυτοί έχουν κάθε λόγο να εξοργίζονται με αυτό το απίστευτα ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό που πληρώνουν από το υστέρημά τους για να τους εκπροσωπεί με τον χειρότερο τρόπο. Ωστόσο, αυτό διαθέτουμε σήμερα και με αυτό θα πορευθούμε. Και είναι σαφώς η καλύτερη λύση συγκρινόμενη με οτιδήποτε ακραίο μπορεί να υπάρξει, αν οι πολιτικοί ηγέτες μας δεν συνειδητοποιήσουν ότι ο χρόνος μας έχει λήξει και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για πολιτικά τερτίπια και ανούσια πείσματα.

Πρώτος απ’ όλους ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αφήσει το εισαγγελικό ύφος, να παραδεχθεί ότι η κρίση τον υπερβαίνει και να αναζητήσει κοινό πεδίο με όσο το δυνατόν περισσότερα κόμματα του συνταγματικού τόξου, για να βγάλουν όλοι μαζί τη χώρα από τον βάλτο. Και να την αναζητήσει χωρίς όρους και προαπαιτούμενα.

Ακόμη κι αν δεν θέλει να το παραδεχθεί, δεν διαθέτει πλέον κανένα ηθικό πλεονέκτημα. Κατάφερε, μέσα σε λίγους μήνες διακυβέρνησης, να ξοδέψει σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κεφαλαίου που διέθετε και μαζί την υπομονή του εκλογικού σώματος. Αν δεν το κατάλαβε, η σημερινή μίζερη εικόνα που βγάζει η αντιπολίτευση δεν μπορεί να αποτελεί εσαεί άλλοθι για την παραμονή της δικής του αναποτελεσματικής ομάδας στην κυβέρνηση.

Το μάθημα των χωρίς λόγο, πολύμηνων και καταστρεπτικών για την Ελλάδα διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, έπρεπε να έχουν πείσει τον πρωθυπουργό ότι η διακυβέρνηση μιας χώρας δεν μπορεί να γίνεται στη βάση προσωπικών φαντασιώσεων και πεποιθήσεων, αλλά στο πλαίσιο των δυνατοτήτων που η ίδια έχει και των συνθηκών που διαμορφώνει ο διεθνής της περίγυρος.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ακόμη το περιθώριο να προκαλέσει με δική του πρωτοβουλία τη δημιουργία μίας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, η οποία ίσως να είναι η μοναδική και τελευταία ευκαιρία να γλιτώσει η Ελλάδα τα… βράχια. Αν δεν τον κάνει, θα τον αναγκάσουν οι καταστάσεις να συρθεί σε μία τέτοια λύση, μόνο που τότε ίσως να είναι πολύ αργά για τη χώρα.