Εργασία, ας πούμε ναι, κοινωφελής για ποιους ακριβώς;

Δύο θλιβερές διαπιστώσεις μπορούμε να κάνουμε με αφορμή την πρόσφατη συνεδρίαση της ΠΕΔΑ (Περιφερειάκη Ένωση Δήμων Αττικής) για τη συμμετοχή των Δήμων στα Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας, παρουσία της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας, Ράνιας Αντωνοπούλου.

Διαπίστωση πρώτη: Άλλη μία κυβέρνηση, αποδεδειγμένα ανίκανη μέχρι σήμερα να δημουργήσει συνθήκες υγιούς ανάπτυξης στον τόπο, περιορίζεται στην αναδιανομή της φτώχειας, μέσα από εργασιακά προγράμματα που, μέχρι πριν λίγο καιρό, οι ίδιοι οι κυβερνώντες έλεγαν ότι παραπέμπουν σε συνθήκες δουλοπαροικίας.

Διαπίστωση δεύτερη: Για άλλη μια φορά, το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία χρησιμοποιείται ως μέσο συναλλαγής και δημιουργίας πελατειακών σχέσεων μεταξύ του Πολίτη και της Εξουσίας.

Δεν θα αναφερθούμε στα κριτήρια με τα οποία επιλέγει το αρμόδιο υπουργείο να εντάξει σε… δόσεις τους Δήμους στα σχετικά προγράμματα, ούτε στις εύλογες διαμαρτυρίες ορισμένων δημάρχων γι’ αυτά. Επίσης, θα αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός ότι -με ελάχιστες και συγκεκριμένες εξαιρέσεις- ουδείς πολίτης πιστεύει ότι οι σχετικές προσλήψεις, ακόμη και γι’ αυτές τις -ο Θεός να τις πει!- θέσεις εργασίας θα γίνουν με «διαφανείς» και «αδιάβλητες» διαδικασίες.

Τα Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας δεν αντιμετωπίζουν τις σοβαρές ελλείψεις προσωπικού 
στους Δήμους. Το μόνο που κάνουν είναι να επιχειρούν να «χρυσώσουν το χάπι» 
της μακροχρόνιας ανεργίας, αναδιανέμοντας τη φτώχεια.

Θα σταθούμε σε δύο σημεία που εκτιμούμε ότι αποτυπώνουν την αναποτελεσματικότητα της ασκούμενης πολιτικής και συνεπακόλουθα την αναπόφευκτη αποτυχία της.

Το πρώτο σημείο είναι ότι τα εν λόγω Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας ούτε τις αυξανόμενες ανάγκες των Δήμων σε προσωπικό μπορούν να καλύψουν, ούτε τις τεράστιες ανάγκες των ανέργων πολιτών μπορούν να ικανοποιήσουν. Οι μεν πρώτοι, μέχρι να ενημερώσουν-εκπαιδεύσουν τους νέους εργαζόμενους, πρέπει να τους αποχαιρετήσουν, οι δε δεύτεροι, γνωρίζουν ότι αυτό που θα λάβουν ως αμοιβή είναι ένα προσωρινό «επίδομα ανεργίας», αφού, ανεξαρτήτως του ζήλου και της εργατικότητας που θα δείξουν, σε λίγους μήνες θα βρεθούν εκ νέου αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας. Με άλλα λόγια, μιλάμε για μία σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου που θυμίζε το παλιό αλβανικό ανέκδοτο· «Εμείς κάνουμε πως δουλεύουμε κι εκείνοι κάνουν πως μας πληρώνουν»…

Το δεύτερο σημείο είναι το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η ανεργία θα αντιμετωπιστεί μόνο εάν «πάρει μπροστά» ο ιδιωτικός τομέας. Και μπορεί η αναπληρώτρια υπουργός να επισήμανε το συγκεκριμένο σημείο στην παρέμβασή της στη συνεδρίαση της ΠΕΔΑ, αλλά «τα έργα και οι ημέρες» της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει κάθε άλλο παρά δείχνουν ότι έχει αντιληφθεί αυτή την πραγματικότητα.

Να μην το κουράζουμε πολύ. Όσο οι κυβερνώντες, λόγω ανικανότητας ή σκοπιμότητας, αφήνουν ασύλληπτη τη φοροδιαφυγή (μικρή, μεσαία και μεγάλη, ανεξαιρέτως) και επιλέγουν να αντιμετωπίζουν συλλήβδην αφ’ ενός τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα ως πολίτες β΄ κατηγορίας κι αφ’ ετέρου τους ελεύθερους επαγγελματίες ως «εχθρούς του συστήματος», δεν πρόκειται ούτε ανάπτυξη να έρθει, ούτε δουλειές ν’ ανοίξουν, ούτε «φρέσκο» χρήμα να εισρεύσει στην οικονομία. Και άρα, δεν θα μπορέσουν να συντηρηθούν και οι όποιες δημόσιες και δημοτικές δομές, ούτε να εξασφαλιστούν οι μισθοδοσίες των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτές.

Αυτά λένε η απλή λογική και η στοιχειώδης αριθμητική. Μόνο που, δυστυχώς, οι έννοιες αυτές δεν είναι εύληπτες από εκείνους που ζουν με… αυταπάτες και παρασύρουν κι άλλους σε αυτές.