Ας υπερασπίσουμε τα εθνικά δίκαια με τον ορθολογισμό και όχι με το… πληκτρολόγιο

Διαβάζοντας μερικές αναρτήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή την απαράδεκτη ενέργεια του Τούρκου προέδρου να μετατρέψει σε τζαμί την Αγιά Σοφιά, αλλά και τη συνέχιση της τουρκικής προκλητικότητας στο Αιγαίο, δεν μπορώ να συγκρατήσω κάποια πικρά χαμόγελα. Με το πληκτρολόγιο ανά χείρας, κάποιοι συμπατριώτες εφορμούν, μέσω του facebook και του twitter, να πάρουν την Πόλη πίσω, να πετάξουν τους απίστους στη θάλασσα του Αιγαίου, να αποκαταστήσουν το χαμένο εθνικό γόητρό μας…

Κάποιοι άλλοι, λιγότερο… μαχητικοί από τους πρώτους, αναλώνονται σε μακροσκελείς επιθετικές ανακοινώσεις, προσπαθώντας -μέσω των λόγων- να αλλάξουν όχι τις καταστάσεις, αλλά να χαϊδέψουν τα αυτιά μερίδας του εσωτερικού ακροατηρίου, στο οποίο επένδυαν και επενδύουν ψηφοθηρικά. Μια μερίδα ακροατηρίου -μήπως είναι πλειοψηφική όμως;- που είτε δεν γνωρίζει, είτε αγνοεί ιστορικά δεδομένα και αρέσκεται να βαυκαλίζεται, να φαντασιώνεται περασμένα εθνικά μεγαλεία, να συνεπαίρνεται από εθνικιστικές κορώνες.

Ο Θουκιδίδης, ιστορώντας τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, σαφώς επηρεασμένος από τη σοφιστική κίνηση, αναφέρεται σαφώς στο ότι οι άνθρωποι, είτε ως άτομα, είτε ως κοινωνικές τάξεις, ακόμη και ως λαοί, επιδιώκουν το συμφέρον τους. Αυτό είναι το πρώτο και κυριότερο κίνητρό τους κι ας έρχεται σε σύγκρουση με τα ιδανικά της Δικαιοσύνης, του Δικαίου, το Ορθού, τις Τιμής, του Καλού. Επιπρόσθετα, η επίκληση του Δικαίου έχει νόημα, όταν έχεις την ισχύ να το επιβάλλεις. Αλλιώς, παραμένει στη σφαίρα του παραπόνου.

Οι μπελάδες μας δεν έχουν να κάνουν τόσο με την προκλητικότητα κάποιου γείτονα, όσο με τη δική μας αδιαφορία να εργασθούμε ώστε να ισχυροποιήσουμε την Πατρίδα μας…

Στο ίδιο έργο του, ο μεγάλος ιστορικός δείχνει να στηρίζεται στη νομοτέλεια, πιστεύοντας πως ό,τι έγινε στο παρελθόν θα επαναλαμβάνεται και στο μέλλον, καθώς αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Άρα, η ανθρώπινη φύση είναι ο σταθερός παράγοντας από τον οποίο βγαίνει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, μπορούμε όμως -εάν μελετούμε την ιστορία- να το προβλέψουμε.

Ανατρέχοντας πίσω, ξεφυλλίζοντας την ιστορία μας, μελετώντας όχι με σκοπό να ικανοποιήσουμε το εθνικό εγώ μας, αλλά με όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη διάθεση, μπορούμε να διαπιστώσουμε πότε, πώς και υπό ποιες συνθήκες κερδίσαμε μέρος αυτών που θεωρούμε δίκαιά μας και πότε οδηγηθήκαμε σε εθνικές τραγωδίες. Κοινοί παρονομαστές και στις δύο περιπτώσεις ήταν η ύπαρξη ή μη ηγετών που έβλεπαν μπροστά από την εποχή τους, διεθνών συμμαχιών και, βέβαια, συγκυριών.

Ας αναρωτηθούμε ποια από τα παραπάνω βρίσκονται σήμερα σε ισχύ, ας αναλογισθούμε τη θέση που κατέχει η Ελλάδα μέσα στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα και -επιτέλους- ας λειτουργήσουμε στρατηγικά, προτάσσοντας τον ορθολογισμό και όχι το εθνικό θυμικό μας. Και βέβαια θα χρειασθούμε και το τελευταίο, εάν και όποτε προκύψει ανάγκη, αλλά δεν θα πρέπει σήμερα να του επιτρέψουμε να επηρεάζει τη χάραξη των επόμενων κινήσεών μας.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, το πληκτρολόγιό μας ήσυχο και ας πάρουμε στα χέρια μας κάποιο βιβλίο. Μπορεί να είναι εύκολη η αποσπασματική πληροφόρηση για κάποια ιστορικά γεγονότα, αλλά μόνο η διαρκής μελέτη τους θα μπορέσει να μας απαλλάξει από την επανάληψη σοβαρών λαθών, που μόνο σε μπελάδες μας βάζουν. Κι αυτοί συνήθως δεν έχουν να κάνουν τόσο με την προκλητικότητα κάποιου γείτονα, όσο με τη δική μας αδιαφορία να εργασθούμε ώστε να ισχυροποιήσουμε την Πατρίδα μας…