Γιατί δεν σε καταλαβαίνω ψηφοφόρε της Χρυσής Αυγής;

“Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό” (Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας, σχολιάζοντας τους πανηγυρισμούς μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου).

Η παραπάνω φράση αφιερώνεται στην πολιτική επικαιρότητα των τελευταίων ημερών και σε όσους επιμένουν να… ψαρεύουν στα θολά και επικίνδυνα νερά της νεοφασιστικής δεξαμενής της χώρας μας.

Οι πιο σκοτεινές γωνιές στην Κόλαση είναι φυλαγμένες για εκείνους 
που διατηρούν την ουδετερότητά τους σε εποχές ηθικής κρίσης (Θεία Κωμωδία, του Δάντη).

Ναι, ξέρω, συγχωρήστε με, δεν είναι νεοφασίστες όσοι ψήφισαν το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, παραπλανημένοι είναι. Απλοί, κατατρεγμένοι συμπατριώτες μας που δεν παρακολουθούν τηλεόραση, δεν ακούνε ραδιόφωνο, δεν διαβάζουν εφημερίδες, έτσι δεν μπόρεσαν να ενημερωθούν για τα έργα και τις ημέρες αυτού του μορφώματος.

Ναι, ξέρω, ο αγανακτισμένος συνταξιούχος πατέρας μου είναι που, αφού εκείνοι (οι… μνημονιακοί) του κόψανε τη σύνταξη, αποφάσισε να κόψει το μέλλον στα παιδιά του.

Ναι, ξέρω, η φουκαριάρα η μάνα μου είναι που, επειδή δεν βρίσκει το κατάλληλο γενόσημο για την υγεία της, αποφάσισε να απευθυνθεί στην επιλεκτική (“πατριωτική”) ευαισθησία των… κοινωνικών λειτουργών με τις φαιοπράσινες φόρμες και τα μαύρα μπλουζάκια.

Ναι, ξέρω, ο απελπισμένος άνεργος αδελφός μου είναι που, αφού δεν βρίσκει δουλειά, αποφάσισε να ψηφίσει τα… καλόπαιδα, μπας και “ξεβρομίσει” ο τόπος από τους μετανάστες κι ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας (πού, άραγε, στα φραουλο-χώραφα της χώρας;).

Ναι, ξέρω, ο θυμωμένος φίλος μου είναι που, αφού τα πτυχία του δεν του αρκούν για να εξασφαλίσει τα προς το ζειν, αποφάσισε να κάνει… μεταπτυχιακό στα “πανεπιστήμια” του μίσους και του κοινωνικού αυτοματισμού.

Ναι, ξέρω, εγώ είμαι που, αφού δεν έχω το θάρρος να κάνω κάτι περισσότερο από το να μουτζώνω κατά Βουλή μεριά και να φωνάζω να καεί το μπ…, ψηφίζω αυτούς που έχουν τη δυνατότητα (την οποία -για να μην ξεχνιόμαστε- αυτή η κατασυκοφαντημένη Δημοκρατία μας τους την παραχώρησε) να καθυβρίζουν μέσα στο Κοινοβούλιο το πολίτευμά μας, να φτύνουν πάνω στις δημοσιογραφικές κάμερες, να απειλούν και να προειδοποιούν ότι έρχονται…

Δεν έρχονται, εμείς τους φέρνουμε. Όλοι εμείς που ως αντίδοτο στο προσωπικό μας δράμα επιλέξαμε την ανοχή προς την τυφλή βία. Χάνω εγώ, να χάσεις κι εσύ. Να πληρώσει κάποιος. Κι όλοι μαζί να βυθιστούμε…

Και βέβαια υπάρχουν άνεργοι. Και βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που καλούνται να πληρώσουν αυτούς που “τα φάγανε”. Και βέβαια υπάρχουν συνταξιούχοι που δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε τα φάρμακά τους. Και βέβαια υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα. Αλλά αν η απάντηση σε αυτήν την ισοπεδωτική κρατική βία είναι κι άλλη τυφλή βία, ευχαριστώ αλλά δεν με εκφράζει. Όχι όσο συναντώ ακόμη γιατρούς που κάνουν ό,τι μπορούν για να παρακάμψουν κάποιες ηλίθιες διαδικασίες και να βοηθήσουν τον ανήμπορο συμπατριώτη μας. Όχι όσο υπάρχουν ενεργοί πολίτες-εθελοντές που σπεύδουν να ανακουφίσουν τις οικονομικά αδύναμες οικογένειες. Όχι όσο συναναστρέφομαι με δασκάλους που, παρά τους πενιχρούς μισθούς τους, αντιλαμβάνονται ότι διαπαιδαγωγούν τους πολίτες του αύριο. Και υπάρχουν κι άλλα, αναρίθμητα παραδείγματα. Μπορεί να μην τα βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας, να μην πολυδιαφημίζονται, αλλά υπάρχουν…

Όσο υπάρχουν αυτοί, εγώ δεν έχω δικαίωμα να τους αγνοήσω. Τους βλέπω δειλά δειλά να εμφανίζονται, ακόμη και μέσα από την ειδησεογραφία του enypografa.gr. Όχι γιατί επιδιώκουν προβολή, αλλά γιατί θέλουν να προσελκύσουν κι άλλους, να γίνουν περισσότεροι, να γίνουν η θετική σιωπηρή πλειοψηφία στη χώρα μου. Κι έχω ηθική υποχρέωση να τους δώσω χώρο, να ενισχύσω τη φωνή τους, να σταθώ δίπλα τους. Γιατί όσο αντέχουν αυτοί, αντέχω κι εγώ και το παιδί μου…

Γι΄ αυτό, όσο καλή διάθεση κι αν επιστρατεύσω, δεν μπορώ να συγχωρήσω την ψήφο στη Χρυσή Αυγή, αλλά και όσους την επιζητούν για μικροκομματικούς λόγους. Γι΄ αυτό και δεν μπορώ να δικαιολογήσω τον πατέρα μου, τη μάνα μου, τον αδελφό μου, τον φίλο μου. Κι αναρωτιέμαι, αφού είναι τόσο θυμωμένοι, γιατί δεν πάνε να ψηφίσουν κάποιο άλλο αντι-μνημονιακό κόμμα (δόξα τη Δημοκρατία, υπάρχουν κάμποσα) και προτιμούν τους χρυσαυγίτες; Τι είναι αυτό που τους κάνει να επιλέγουν τον επιβεβαιωμένο τραμπουκισμό, την προεξοφλημένη βία; Μήπως, εκτός από ανεκτικοί, είναι και επιρρεπείς σε αυτήν;

Ας απαντήσουν μόνοι τους. Μόνο που θα τους δυσκολέψω, ακόμη και στην περίπτωση που θα θελήσουν να διατηρήσουν για τον εαυτό τους τη βολική θέση της ουδετερότητας, παραθέτοντάς τους ένα απόσπασμα από τη “Θεία Κωμωδία” του Δάντη: “Οι πιο σκοτεινές γωνιές στην Κόλαση είναι φυλαγμένες για εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητά τους σε εποχές ηθικής κρίσης”.

Καλή ψήφο…