“Εν πάση περιπτώσει πίσω στα δικά μου…”

Μας τελείωσαν κι αυτές οι εκλογές. Το γραμματοκιβώτιο κάτω από το σπίτι μου γεμίζει πια μόνο με λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν και όχι με τα φυλλάδια των υποψηφίων. Στον δρόμο οι φίλοι κι οι γνωστοί δεν με ρωτούν πλέον ποιον βλέπω να βγαίνει την Κυριακή και τι να ψηφίσουμε. Δειλά δειλά άρχισαν να κατεβαίνουν και οι αφίσες των υποψηφίων από κολόνες και όπου αλλού -κατά τ΄ άλλα- απαγορεύει ο νόμος…

Όσοι ασχολούνται με τις οικονομικές επιστήμες γνωρίζουν ότι, 
εκτός από τους δείκτες, σημαντικό ρόλο στην οικονομία διαδραματίζει και η ψυχολογία... 
Αν οι παίκτες δεν πιστεύουν στη νίκη, καμία ομάδα δεν κερδίζει...

Και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς… υποψηφίους; Ίσως εδώ… πηγαίνει γάντι ο στίχος από το τραγούδι “Διδυμότειχο μπλουζ”,  “εν πάση περιπτώσει πίσω στα δικά μου…”. Στα δικά μας, λοιπόν, τα οποία είναι και πολλά και μίζερα και δυσεπίλυτα. Έχουμε και γράφουμε, λοιπόν:

Όσοι έχουμε βρέφη και πολύ μικρά παιδιά θα περάσουμε νέα φάση αγωνίας για να δούμε αν τα κριτήριά μας είναι αρκετά για να φιλοξενηθούν τα μπουμπούκια μας σε κάποιον βρεφονηπιακό και  παιδικό σταθμό του Δήμου μας.

Όσοι έχουμε πάρε δώσε με δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια θα πρέπει να περιμένουμε τι θα φέρει το νέο κύμα συγχωνεύσεων-καταργήσεων σχολείων στην περιοχή μας, τη νέα σχολική περίοδο, για να δούμε πού και υπό ποιες συνθήκες θα μάθουν γράμματα τα παιδιά μας.

Όσοι έχουμε παιδιά που δίνουν πανελλήνιες θα προσευχόμαστε να εισαχθούν σε ένα παρωχημένο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που έχει καταντήσει πλέον να παράγει πτυχιούχους ανέργους.

Στο μεταξύ, για να μη μας πιάσει η θερινή ραστώνη και χαλαρώσουμε, πρέπει να προλάβουμε τις προθεσμίες για το Ε9, να ετοιμάσουμε τις νέες φορολογικές δηλώσεις μας και να μένουμε κολλημένοι σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και internet μπας και πληροφορηθούμε αν έρχονται νέα δημοσιονομικά  μέτρα ή, τελικώς, τα νούμερα βγαίνουν, οι διεθνείς πιστωτές μας ικανοποιούνται και άρα δεν θα τρέξει άλλο… αίμα στην κοινωνία.

Κατά τ΄ άλλα -τουλάχιστον σύμφωνα με τον πρωθυπουργό μας- η χώρα αποκαθιστά την αξιοπιστία της στο εξωτερικό κι αυξάνει την αυτοεκτίμησή της, άσχετα βέβαια εάν αυτό συμβαίνει την ίδια ώρα που σημαντικότατο τμήμα του πληθυσμού της χάνει τη δική του αυτοεκτίμηση κι αξιοπρέπεια… Δεν γίναμε απλώς τα γκαρσόνια της Ευρώπης, όπως ειρωνικά λέγαμε κάποτε, αλλά θα μάθουμε να πληρωνόμαστε κι ελάχιστα γι΄ αυτό. Αλλά, είπαμε, αρκεί να είναι σωστοί οι λογαριασμοί!

Η ανάκαμψη πηγαίνει από χρόνο σε χρόνο, με αποτέλεσμα να εξαντλούνται τα αποθέματα υπομονής και ψυχραιμίας ακόμη και σε όσους επιμένουν ότι η θέση της Ελλάδας είναι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών είναι ενδεικτικά του γεγονότος ότι ο κοινωνικός ιστός παρουσιάζει σημάδια διάρρηξης, πιθανό δε σπάσιμό του θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Και δεν είναι μόνο η άνοδος της Χρυσής Αυγής που θα έπρεπε να έχει σημάνει συναγερμό στα κυβερνητικά, αλλά και κομματικά επιτελεία. Το χειρότερο είναι ότι η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων, δεν βλέπουν πουθενά φως. Μέρα με τη μέρα χάνουν τις ελπίδες τους, αποπροσανατολίζονται, απελπίζονται και άρα, καθίστανται εύφορο έδαφος για την καλλιέργεια κάθε είδους ακρότητας.

Όσοι ασχολούνται με τις οικονομικές επιστήμες γνωρίζουν ότι, εκτός από τους δείκτες, σημαντικό ρόλο στην οικονομία διαδραματίζει και η ψυχολογία. Καμία ανάπτυξη δεν μπορεί να έλθει σε μία χώρα όπου ο πολίτης φοβάται ν΄ ανοίξει το γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του, ο πτυχιούχος νέος, στην καλύτερη περίπτωση, δουλεύει ως “ντελιβεράς”, ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας οδηγείται σε αδιέξοδο. Οι μεγάλες επενδύσεις, που ορισμένοι φαντασιώνονται, δύσκολα θα έρθουν κι όταν γίνει αυτό θα δημιουργήσουν ελάχιστες θέσεις κακοπληρωμένης εργασίας για κάποιους ντόπιους οικονομικούς μετανάστες. Ας θυμηθούμε πώς συμπεριφερθήκαμε εμείς (οι τότε “άρχοντες”) στους ταλαιπωρημένους και οικονομικά εξαθλιωμένους μετανάστες, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄90…

Η μόνη ελπίδα είναι να δοθούν κίνητρα στη μικρή και μεσαία επιχείρηση, να αρχίσει και πάλι να κινείται ο τροχός της οικονομίας, να πιστέψει ο πολίτης ότι, εφόσον έχει τα προσόντα, θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει το κεφάλαιο της εργασίας του προκειμένου να ζήσει αξιοπρεπώς. Όλα τ΄ άλλα είναι κούφια λόγια. Αν οι παίκτες δεν πιστεύουν στη νίκη, καμία ομάδα δεν κερδίζει…

Ο χρόνος εξαντλείται και μαζί του λιγοστεύουν και οι κοινωνικές αντοχές. Οι κυβερνώντες θα πρέπει ν΄ αφυπνισθούν και να σταματήσουν να “ποντάρουν” στο βολικό γεγονός ότι δεν έχει παρουσιαστεί ακόμη εκείνη η εναλλακτική πρόταση που θα φέρει ριζοσπαστική αλλαγή στο κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό. “Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος” λέει ο λαός και δεν έχει άδικο. Μόνο που μπορεί αυτό που θα φέρει να μην είναι καθόλου θετικό για το μέλλον της χώρας μας, ακριβώς γιατί θα είναι κάτι που θα προκύψει εξ ανάγκης και κάτω από την αφόρητη πίεση των -κατά κοινή ομολογία, πλέον- κοινωνικά άδικων μέτρων.

Όσοι τραβούν το σχοινί ας αναλογιστούν ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει από ποια μεριά θα σπάσει…