«Δεν ξέρεις ότι το πιο βαθύ σκοτάδι τη νύχτα είναι λίγο πριν την αυγή;»

Ένας ακόμη δύσκολος χρόνος ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την Ελλάδα. Μια χρονιά που δεν είχε περισσότερες δυσάρεστες και ευχάριστες ειδήσεις από οποιαδήποτε άλλη προηγούμενή της. Απλούστατα, είναι τόσο κακή η ψυχολογία μας που κάνει τις ευχάριστες στιγμές σχεδόν αδιάφορες και τις δυσάρεστες ολότελα δραματικές.

Το άρθρο δεν είναι απολογιστικό. Ούτε επιθυμεί να μας βυθίσει σε ακόμη μεγαλύτερη κατάθλιψη. Θα μπορούσε, όμως, να λειτουργήσει παρακινητικά και να μας βοηθήσει να κάνουμε μια προσπάθεια να σκεφθούμε και να λειτουργήσουμε διαφορετικά τη νέα χρονιά. Να κοιτάξουμε πίσω και μέσα μας και να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε ποια είναι εκείνα τα αίτια που μας αναγκάζουν σε κάθε αλλαγή του χρόνου να βγάζουμε αυτόν τον χαρακτηριστικό αναστεναγμό και να λέμε «να πάει και να μην ξαναγυρίσει αυτή η χρονιά».

Το βέβαιο είναι ότι και αυτή η χρονιά, το 2018, θα πάει και δεν θα ξαναγυρίσει, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη χρονική πλευρά του πράγματος. Αφαιρέθηκε από τον όποιον βίο μας και δεν πρόκειται να μας επιστραφεί ποτέ. Το θέμα είναι πώς περάσαμε αυτό το έτος και κυρίως τι σκοπεύουμε να πράξουμε ώστε το νέο που ανατέλλει να αποδειχθεί δημιουργικότερο.

_______________________

Μόνο η πράξη, η ενέργεια, το έργο μπορεί να μας εξασφαλίσουν ένα καλύτερο ατομικό αύριο, που αυτομάτως θα λειτουργήσει και σε συλλογικό επίπεδο…

_______________________

Αν μείνουμε μόνο στις ευχές, είναι… μαθηματικώς αποδεδειγμένο ότι θα αποχαιρετίσουμε και το νέο έτος με αναστεναγμούς. Μόνο η πράξη, η ενέργεια, το έργο μπορεί να μας εξασφαλίσουν ένα καλύτερο ατομικό αύριο, που αυτομάτως θα λειτουργήσει και σε συλλογικό επίπεδο, συμβάλλοντας στη συνολική έξοδο της χώρας μας από το βαθύ και σκοτεινό τούνελ στο οποίο έχει εγκλωβιστεί εδώ και κάμποσα χρόνια.

Ας αντισταθούμε στο σκοτάδι και στον φόβο που μας προκαλεί. Και ας θυμηθούμε την ξεχωριστή διδακτική ιστορία του Αντώνη Σαμαράκη, αναζητώντας τη δική μας Ελπίδα.

«Όταν ήμουνα μέλος στην αντίσταση, τότε που ήμουνα νέος, πήγα και γω στα βουνά πάνω στη Θεσσαλία. Εκεί μια μέρα, σε ένα χωριό που λέγεται Aης Γιώργης, ένας φίλος, ο Aντώνης Mπάκαρος, μου είπε να πάμε το βράδυ να φυλάμε τα ζώα στο βουνό μην τα αγριέψουνε οι λύκοι.

»Ήταν μια νύχτα κατάμαυρη, πίσσα, που στα μάτια μου φαινότανε αιώνια. Γυρνάω λοιπόν μια στιγμή και λέω στον Aντώνη “αυτή η νύχτα δεν θα τελειώσει ποτέ; το σκοτάδι γίνεται όλο και πιο πυκνό”. Αυτός μου απάντησε με κείνη τη βουνίσια προφορά του. “Δεν ξέρεις ότι το πιο βαθύ σκοτάδι τη νύχτα είναι λίγο πριν την αυγή;”.

»Εγώ δεν είχα ξαναζήσει στην ύπαιθρο, δεν τόξερα αυτό. Και πράγματι έτσι είναι. Λίγο πριν φέξει η καινούργια μέρα προηγείται το πιο βαθύ σκοτάδι. Άρα, λίγο πριν φέξει η καινούργια ελπίδα ζούμε το πιο βαθύ σκοτάδι…».