Η μάχη του αυτονόητου έχει χαθεί για κυβερνώντες και πολίτες

Είναι τρεις ειδήσεις φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους, αλλά «κρύβουν» κάποιες δυσάρεστες αλήθειες για τη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα.

Η πρώτη είδηση αφορά στις εργασίες καθαρισμού που ξεκίνησαν στο οικόπεδο στον Νέο Βουτζά, όπου είχαν συγκεντρωθεί 20.000 τόνοι καύσιμης ύλης από το πυρόπληκτο Μάτι και τη γύρω περιοχή. «Λεπτομέρεια»: το εύφλεκτο αυτό υλικό, που ανά πάσα στιγμή μπορούσε να οδηγήσει σε νέα πύρινη τραγωδία στην περιοχή, μένει εκεί για παραπάνω από έναν χρόνο.

Η δεύτερη είδηση αφορά στη διαβεβαίωση από πλευράς κυβέρνησης ότι θα προχωρήσει άμεσα στην εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου. «Λεπτομέρεια»: ο νόμος είναι σε ισχύ από τον Ιούλιο του 2009!

Η τρίτη είδηση αφορά στην προαναγγελία ότι από τον Ιούνιο του 2021 το 90% των συντάξεων θα εκδίδεται ψηφιακά, ώστε να συντομευθεί το διάστημα που μεσολαβεί από τη στιγμή της αίτησης μέχρι τη στιγμή που ο δικαιούχος θα λάβει τα χρήματα που του αναλογούν: «Λεπτομέρεια»: στο μεταξύ διάστημα, ας κόψει τον λαιμό του να βρει τρόπο να ζήσει!

Και οι τρεις παραπάνω ειδήσεις «διαφημίστηκαν» δεόντως από τη νέα κυβέρνηση, προφανώς ως πρωτοβουλίες που υποδηλώνουν στο κοινωνικό σώμα τη σοβαρότητά της στην αντιμετώπιση των θεμάτων της καθημερινότητας. Και βέβαια δεν υπήρξε καμιά εισήγηση στον πρωθυπουργό να βγει δημόσια και να ζητήσει συγγνώμη εκ μέρους όσων κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια – μεταξύ των οποίων και η παράταξή του – που χρειάζεται ένας χρόνος για να απομακρυνθούν επικίνδυνα υλικά από μία περιοχή, δέκα χρόνια για να «προετοιμάζουμε» την εφαρμογή ενός ήδη ισχύοντος νόμου και άλλα δύο χρόνια για να… ακουμπήσουμε την ψηφιακή εποχή στις συντάξεις.

Θα «φάμε» πολλά χρόνια ακόμη να περιμένουμε ο ένας από τον άλλον (το κράτος από τους πολίτες και τούμπαλιν) ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα για να οικοδομηθεί μια ειλικρινής σχέση αλληλοσεβασμού μεταξύ των δύο πλευρών.

Αντίστοιχα παραδείγματα – ακόμη και χαρακτηριστικότερα – θα μπορούσαν οι αναγνώστες να προσθέσουν σωρό. Δυστυχώς, η Ελλάδα διακρίνεται στο να κάνει σημερινά «πρωτοσέλιδα» αυτά που οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης έχουν κατακτήσει εδώ και δεκαετίες. Γιατί, δυστυχώς, στον τόπο μας η μάχη του αυτονόητου έχει χαθεί (ελπίζουμε όχι οριστικά). Και τη μάχη αυτή δεν την έχει χάσει μόνο η χαμηλών επιδόσεων πολιτική ηγεσία των τελευταίων δεκαετιών, αλλά και ο μέσος πολίτης, όλοι εμείς.

Με την όχι αβάσιμη δικαιολογία ότι το κράτος μάς αντιμετωπίζει εχθρικά, είτε ως πολίτες, είτε ως οικονομικές μονάδες, αδιαφορώντας για την υγεία και την ευημερία μας, υιοθετούμε κι εμείς μια άκρως αρνητική στάση σε οτιδήποτε εισηγείται και θεωρούμε ότι μας στερεί κάποιου είδους ελευθερία. Είτε αυτή αφορά τον καπνό του τσιγάρου μας, τον τρόπο που οδηγούμε, το πώς συμπεριφερόμαστε στον διπλανό μας…

Διά του παραπάνω «φαύλου κύκλου» της εχθρικότητας μεταξύ κράτους και πολίτη, ο οποίος ανατροφοδοτείται διαρκώς, καμιά ουσιαστική πρόοδος δεν μπορεί να επιτευχθεί. Αν και χώρα μικρή πληθυσμιακά, θα ήταν αδύνατον να έχει ο καθένας μας δίπλα του έναν κρατικό ελεγκτή, που να του υποδεικνύει τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του. Κάποια εξ αυτών θα έπρεπε να επαφίενται εις τον πατριωτισμό μας ή, τέλος πάντων, εις τη συνείδηση που οφείλουμε να έχουμε ως υπεύθυνοι πολίτες.

Αυτονόητο; Ουδόλως. Πολύ φοβάμαι ότι θα «φάμε» πολλά χρόνια ακόμη να περιμένουμε ο ένας από τον άλλον (το κράτος από τους πολίτες και τούμπαλιν) ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα για να οικοδομηθεί μια ειλικρινής σχέση αλληλοσεβασμού μεταξύ των δύο πλευρών. Και στο μεταξύ θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε μαζί στο χαοτικό μονοπάτι που έχουμε επιλέξει εδώ και χρόνια, το οποίο οδηγεί «ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη», όπως αναφέρει και ο στίχος των Γιαννακόπουλου και Σακελλάριου σε ένα παλιό, όμορφο ρεμπέτικο τραγούδι…