Σάμπως να «κοντύναμε» πολύ σε τούτη τη χώρα…
Ενυπόγραφα

Σάμπως να «κοντύναμε» πολύ σε τούτη τη χώρα…

«Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει» έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης. Το θυμήθηκα τα τελευταία 24ωρα διαβάζοντας, με μαζοχιστική διάθεση, τις αναρτήσεις γνωστών κι αγνώστων στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφορικά με την τρομοκρατική επίθεση στον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο και τον θάνατο ενός άλλου πρώην πρωθυπουργού, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Πόση μικροψυχία, πόσο διχασμό, πόση χολή μπορούν να χωρέσουν τελικώς τα social media! Και πόσο εύκολα αφαίρεσαν τη μοναδική «ασπίδα» που είχε απομείνει για να μας προστατεύει από τα κατώτερα ένστικτά μας, την αιδώ που θα αισθανόμαστε εάν υποστηρίζαμε τα ίδια πράγματα, τις ίδιες «ιδέες», μιλώντας διά ζώσης σε ένα ακροατήριο!

Τώρα, κρυμμένοι, ακόμη και όταν ο λογαριασμός μας είναι επώνυμος, πίσω από το διαδικτυακό προσωπείο μας, εκτοξεύουμε αδίστακτα ό,τι χειρότερο κρύβεται μέσα μας, για πρόσωπα και πράγματα με τα οποία δεν συμφωνούμε. Και την αμέσως επόμενη στιγμή, λίγες αναρτήσεις παρακάτω, μας πιάνει ο «ρομαντισμός», η «φιλοζωία», ο «ανθρωπισμός» μας και με το ίδιο πάθος δημοσιεύουμε λουλούδια, σκυλάκια, ανάπηρα παιδιά, συνοδεύοντας τις φωτογραφίες μας με κάποιο «ψαγμένο» σχόλιο, συνήθως «κλεμμένο» από κάπου.

Σάμπως να «κοντύναμε» πολύ σε τούτη τη χώρα και σε αυτό δεν φταίνε ούτε τα μνημόνια, ούτε ο Σόιμπλε, ούτε η Μέρκελ και οι λοιποί «αδίστακτοι» δανειστές κι «εκβιαστές» μας. Μόνοι μας «κοντύναμε». Μόνοι μας αποδείξαμε ότι είμαστε πολύ μικροί για τις μεγάλες προκλήσεις, πολύ λίγοι για ν’ ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες που ορθώθηκαν μπροστά μας.

Μόνοι μας αποδείξαμε ότι είμαστε πολύ μικροί για τις μεγάλες προκλήσεις, 
πολύ λίγοι για ν' ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες που ορθώθηκαν μπροστά μας.

 

Κι αφού δεν καταφέραμε να επιδείξουμε ψυχικό σθένος και ν’ αρθούμε πάνω από την κρίση, κάνοντας ένα νέο δημιουργικό ξεκίνημα, ήταν μοιραίο να «διολισθήσουμε» στην εύκολη λύση της δημιουργίας «εχθρών» και «αποδιοπομπαίων τράγων», που ευθύνονται για όλα όσα μας συμβαίνουν. Από τους πρωθυπουργούς της χώρας, μέχρι τους γείτονές μας και τους μετανάστες που «ναυάγησαν» στις ακτές μας, παντού αρχίσαμε να βλέπουμε τον μισητό «άλλον», τον οποίο πρέπει να «καταξεσκίσουμε», αν όχι για να σωθούμε, τουλάχιστον για να βγάλουμε το άχτι μας.

Δεν είναι ο Λ. Παπαδήμος και ο Κ. Μητσοτάκης και το εάν συμφωνούμε με το πολιτικό αποτύπωμά τους στη χώρα το πρόβλημά μας. Είναι ότι αυτοί, όπως κι αρκετοί άλλοι, στάθηκαν πιο ψηλά από μας στις κρίσιμες στιγμές, έλαβαν σοφότερες αποφάσεις από τους «ηγέτες» που εμείς πιστέψαμε κι εμπιστευτήκαμε, είδαν, πολύ νωρίτερα, πράγματα που η δικιά μας πολιτική στραβωμάρα δεν μας επέτρεψε ούτε να διακρίνουμε. Η προβολή της δήθεν ιδεολογικής διαφοράς μαζί τους είναι απλώς ο «φερετζές» πίσω από τον οποίο προσπαθούμε, ανεπιτυχώς, να κρύψουμε τη μικροψυχία μας. Είναι που το «μπόι» μας δεν βοηθά να σηκώσουμε ούτε μεγάλες ιδέες, ούτε τη μεγαλοψυχία που δίνει δίκιο ακόμη και στους πολιτικούς αντιπάλους μας, ιδιαίτερα όταν αυτοί δικαιώνονται από την ίδια την Ιστορία.

Το χειρότερο που προκύπτει απ’ όλες τις παραπάνω διαπιστώσεις είναι ότι υπονομεύεται κάθε προσπάθεια να σηκωθούμε ψηλότερα ως χώρα, ως λαός. Όσο βαθαίνει η κρίση, αντί να επενδύουμε στην ενότητα και την ομοψυχία, βυθιζόμαστε ακόμη βαθύτερα στον διχασμό και τον φανατισμό. Δεν θέλουμε τόσο να σωθούμε, όσο να καταστραφούν οι άλλοι γύρω μας και μαζί με αυτούς, μοιραία, και η χώρα. Τυφλωμένοι από τον πόνο που προκαλεί το προσωπικό δράμα μας (και δεν υπάρχουν και πολλοί Έλληνες που να μην βιώνουν κάτι ανάλογο), αφήνουμε το μίσος να μας δηλητηριάζει καθημερινώς κι αναζητούμε τρόπους και, κυρίως, «βολικά» πρόσωπα για να το ξεσπάσουμε.

Χθες ήταν ο Λ. Παπαδήμος και ο Κ. Μητσοτάκης, σήμερα μπορεί να είναι ο αρθρογράφος του παρόντος άρθρου, αύριο ίσως να είσαι κι εσύ…

Αδυνατώ να σκεφτώ αν και πότε θα καταφέρουμε να σταματήσουμε τον κατήφορο στον οποίο βρισκόμαστε και να χαράξουμε πορεία προς πιο φωτεινές εθνικές διαδρομές. Έχουμε όμως εθνική ευθύνη να το κάνουμε και τούτη η ευθύνη βαραίνει στους ώμους όλων μας, τον καθένα και την καθεμία ξεχωριστά. Ή, όπως, το έγραφε ο Ν. Καζαντζάκης: «Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή, ασήμαντη ύπαρξή σου. Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου».

Έτσι, απλά…

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet