Η διχόνοια στην Αυτοδιοίκηση υποσκάπτει τα θεμέλιά της

Την πρώτη φορά που το ακούσαμε ως σχόλιο από κάποιον δημοτικό σύμβουλο δεν το αξιολογήσαμε σωστά και το «προσπεράσαμε». Τη δεύτερη φορά, όταν το επανέλαβε άλλος δημοτικός σύμβουλος, αρχίσαμε να προβληματιζόμαστε. Ε, την τρίτη φορά, τα πράγματα σοβάρεψαν και αρχίσαμε να ρίχνουμε περισσότερο βάρος στην παρατήρηση του φαινομένου.

Ο λόγος για την αποξένωση και, σε ορισμένες περιπτώσεις, εχθρότητα, που επικρατούν μεταξύ ορισμένων δημοτικών συμβούλων. «Κάποτε, μετά τις συνεδριάσεις, πηγαίναμε όλοι μαζί και πίναμε καφέ ή τσιπουράκι, τώρα δεν θέλει να βλέπει ο ένας τον άλλον» μας είπε με παράπονο παλαιός δημοτικός σύμβουλος. Όταν δε τον ρωτήσαμε γιατί νομίζει ότι συμβαίνει αυτό, η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: «Χάθηκε η εκτίμηση και ο σεβασμός μεταξύ μας, ήρθε και η κρίση και μας… αποτέλειωσε».

Προσπαθώντας να μη γενικεύσουμε μεμονωμένες περιπτώσεις και προβούμε σε άκυρα συμπεράσματα, προσπαθήσαμε να εστιάσουμε σε αυτά που οι πολύωρες συμμετοχές μας σε συνεδριάσεις Δημοτικών Συμβουλίων μάς επιτρέπουν να διαπιστώσουμε.

Η κεντρική διοίκηση όσο βλέπει διαιρεμένα τα Δημοτικά Συμβούλια και τις τοπικές κοινωνίες, 
τόσο ευκολότερα μπορεί να αποφασίζει γι’ αυτά χωρίς αυτά.

Πρώτον, η αλήθεια είναι ότι και παλαιότερα υπήρχαν προσωπικά μεταξύ συμβούλων και κάποιοι δεν μιλιούνταν μεταξύ τους, αλλά τελευταίως το φαινόμενο έχει πάρει ευρύτερες διαστάσεις.

Δεύτερον, δεν είναι μόνο σύμβουλοι αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων που έχουν «τραβήξει» διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους, αλλά και σύμβουλοι των ίδιων παρατάξεων (το φαινόμενο παρατηρείται κυρίως στις παρατάξεις που στηρίχθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά το «σχίσμα» που δημιούργησε τη Λαϊκή Ενότητα, αλλά και στους κόλπους των παρατάξεων που στηρίχθηκαν από τη Ν.Δ., λόγω της πρόσφατης έντασης των εσωκομματικών εκλογών για την προεδρία).

Τρίτον, παρά το γεγονός ότι προεκλογικώς σχεδόν το σύνολο των δημοτικών συνδυασμών διακήρυτταν ότι ήταν ανεξάρτητοι, προσπαθώντας να αποστασιοποιηθούν από «χρίσματα» και στηρίξεις, μετεκλογικώς δυσκολεύονται να απαλλαγούν από τις κομματικές εξαρτήσεις τους. Έτσι, ακόμη και θέματα που έχουν αμιγώς τοπικό χαρακτήρα, εμπλέκονται με συζητήσεις κι έντονες αντιπαραθέσεις για το γενικό πολιτικό σκηνικό στη χώρα.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι, από τη στιγμή που τα τεκταινόμενα σε κεντρικό επίπεδο επηρεάζουν άμεσα και βαθιά την Αυτοδιοίκηση, θα ήταν δύσκολο οι αιρετοί να μην ασχολούνται με το τι γίνεται στην πολιτική σκηνή του τόπου. Το κακό δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός ότι ορισμένοι επιλέγουν να μεταφέρουν τις κομματικές αντιπαραθέσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο, με αποτέλεσμα να καθιστούν ακόμη δυσκολότερη την επίτευξη συναίνεσης, ακόμη και σε θέματα που δεν «σηκώνουν» αντιπαράθεση.

Εκείνο που δεν κατανοούν όσοι, ηθελημένα ή αθέλητα, συμμετέχουν σε τέτοιου είδους «εμπλοκές» είναι ότι «κουβαλούν νερό στον μύλο» της κεντρικής διοίκησης, που όσο βλέπει διαιρεμένα τα Δημοτικά Συμβούλια και τις τοπικές κοινωνίες, τόσο ευκολότερα μπορεί να αποφασίζει γι’ αυτά χωρίς αυτά.

Ίσως, σε προηγούμενες περιόδους, όταν η οικονομική κατάσταση στη χώρα κυλούσε σε ομαλά ύδατα (έστω και επιφανειακά), να υπήρχε η πολυτέλεια για εκτεταμένους και εύκολους παραταξιακούς καβγάδες σε τοπικό επίπεδο, αφού οι κεντρικοί πόροι… έρρεαν απρόσκοπτα και η αντιμετώπιση πολλών καθημερινών ζητημάτων θεωρείτο δεδομένη. Σήμερα, όμως, που ακόμη και η σίτιση ορισμένων παιδιών εναπόκειται στη φιλανθρωπία του διπλανού και στην ύπαρξη κοινωνικών δομών από τους Δήμους, που με τόσο κόπο κρατούνται ανοιχτές, πώς είναι δυνατόν να συντηρείται κλίμα διχόνοιας στα Δημοτικά Συμβούλια; Το θέμα μας είναι αν εάν η χώρα πτώχευσε υπό γαλάζια, πράσινη ή ροζ (με ολίγο βαθύ κυανό) κυβέρνηση ή να συνασπισθούμε όλοι προκειμένου, τουλάχιστον στις γειτονιές και στους Δήμους μας, να βρούμε τις καλύτερες δυνατές λύσεις για να θωρακισθούμε απέναντι στα αλλεπάλληλα κύματα της οικονομικής κρίσης;

Δεν ξέρουμε τι απαντήσεις δίνουν στα παραπάνω οι αιρετοί μας, αλλά ας αφουγκραστούν τι λέγεται κι ακούγεται χαμηλότερα, στα τμήματα των ψηφοφόρων τους. Και δεν αναφερόμαστε στις μικρές ομάδες των «ορκισμένων» πιστών τους, που τους “χαιδεύουν τ΄ αυτιά”, αλλά στις μεγάλες κοινωνικές ομάδες, των σκεπτόμενων πολιτών-δημοτών. Ακόμη κι αν δυσκολεύονται να το δεχθούν, υπάρχουν και τέτοιες ομάδες οι οποίες, έστω και καθυστερημένα, έρχεται η ώρα που ζητούν τον λογαριασμό και, μάλιστα, μετ’ αποδείξεως…