Τα κλειστά σύνορα του Ανθρωπισμού δεν ταιριάζουν στην Ελλάδα

Η υπόθεση των προσφυγικών ροών προς την Ελλάδα, όπως δυστυχώς συμβαίνει με τα περισσότερα σοβαρά ζητήματα σε τούτη τη χώρα, αρχικώς υποτιμήθηκε. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος και, παρά το γεγονός ότι μία τέτοιου μεγέθους ανθρωπιστική κρίση δεν θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί μονομερώς από μία χώρα, δεν παύει τα καθυστερημένα αντανακλαστικά που επιδείξαμε να μας έχουν καταστήσει, για άλλη μια φορά, τουλάχιστον για τα μάτια του έξω κόσμου, μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του.

Το προσφυγικό δεν είναι από τα προβλήματα που μπορούν να λυθούν με «ριζοσπαστικές» λύσεις και βίαιες επιλογές. Αν επιχειρηθεί κάτι τέτοιο, θα οδηγηθούμε, με μαθηματική ακρίβεια, σε πανευρωπαϊκή τραγωδία. Οι λύσεις πρέπει να είναι μεθοδικές, ψύχραιμες και κυρίως να διαπνέονται από το όποιο κοινό ευρωπαϊκό πνεύμα έχει απομείνει ακόμη στη Γηραιά Ήπειρο.

Στην Ελλάδα, καλώς ή κακώς, θα πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε με το προσφυγικό και μεταναστευτικό. Ακόμη περισσότερο, οφείλουμε να αντιδράσουμε στην κορυφαία αυτή πρόκληση με τρόπο που θα δείξει στην υπόλοιπη Ευρώπη ότι, ακόμη και υπό το βάρος της απίστευτης οικονομικής κρίσης, η χώρα μας διατηρεί κάτι από την πανάρχαια πολιτιστική κληρονομιά της σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του Ανθρώπου. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να γίνει η αφορμή για να «θυμηθεί» η Ενωμένη Ευρώπη τις παλιές, αλλά δυστυχώς ξεχασμένες, ουμανιστικές καταβολές της, δίνοντας ταυτόχρονα την καλύτερη απάντηση στις απειλές για κλειστά σύνορα.

Σε τοπικό επίπεδο, το βάρος από το προσφυγικό – μεταναστευτικό μοιάζει ήδη δυσβάσταχτο. Η πάγια εθνική μας ασυνεννοησία, σε συνδυασμό με τη χρόνια προβληματική συνεργασία μεταξύ της κεντρικής διοίκησης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πολλαπλασιάζουν τις επιπτώσεις από τις αυξημένες ροές προσφύγων και μεταναστών προς τα σημεία υποδοχής. Από κοντά, ακροδεξιές φωνές, δυστυχώς ακόμη κι εντός Κοινοβουλίου, ενεργοποιούν τα φοβικά σύνδρομα που υποβόσκουν σε όχι ευκαταφρόνητη μερίδα του πληθυσμού.

Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να γίνει η αφορμή για να «θυμηθεί» η Ενωμένη Ευρώπη τις παλιές, 
αλλά δυστυχώς ξεχασμένες, ουμανιστικές καταβολές της, 
δίνοντας ταυτόχρονα την καλύτερη απάντηση στις απειλές για κλειστά σύνορα.

Όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά, που υποτιμάται και δεν προβάλλεται όπως θα έπρεπε από τα ΜΜΕ. Είναι οι Έλληνες που σπεύδουν να προσφέρουν χείρα βοηθείας στους δεινοπαθούντες συνανθρώπους τους. Είναι οι συμπολίτες μας που υπερβαίνουν τη δική τους δεινή οικονομική θέση και δίνουν από το υστέρημά τους προκειμένου να ανακουφίσουν κάπως τον πόνο του διπλανού τους. Είναι οι χιλιάδες εθελοντές που στελεχώνουν τις δομές υποδοχής και φιλοξενίας των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν βίαια από τις πατρίδες τους.

Αυτή είναι η Ελλάδα που μας εκφράζει. Αυτή είναι η Ελλάδα που μπορεί μας επανατοποθετήσει στο κέντρο του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, με βάση τη σύγχρονη ιστορία μας και όχι την εξαργύρωση του ένδοξου παρελθόντος μας. Αυτή είναι η Ελλάδα που πρέπει να στηρίξει και να ενισχύσει, με κάθε τρόπο και κάθε θυσία, η Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Απομονώνοντας τις όποιες ακραίες φωνές και συμπεριφορές στους κόλπους τους, υπερβαίνοντας την υπαρκτή δυστοκία στη συνεννόησή τους με την κεντρική διοίκηση, οι αιρετοί οφείλουν να ενημερώσουν υπεύθυνα τις τοπικές κοινωνίες, να τις καταστήσουν κοινωνούς του προβλήματος και να τις παρακινήσουν να επιδείξουν υψηλά αισθήματα ανοχής και φιλανθρωπίας απέναντι στους συνανθρώπους τους που δοκιμάζονται.

Και όλα τα παραπάνω δεν είναι θεωρητικά, ούτε η αντιμετώπισή τους μπορεί να βαρύνει μόνο τους «άλλους». Ίσως, πολύ γρήγορα, να χρειαστεί να γίνουν και στον δικό μας Δήμο και στη δική μας γειτονιά δομές φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων. Ο τρόπος που θα αντιδράσουμε, σε διοικητικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο, θα επιβεβαιώσει ή θα διαψεύσει το πόσο άξιοι συνεχιστές της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς είμαστε…