Εθισμένοι στην ευκολία της αρνητικής πολιτικής διαφήμισης…

Έχοντας καλύψει αρκετές προεκλογικές μάχες, εάν υπάρχει ένα στοιχείο που έχουμε διαπιστώσει ότι κυριαρχεί σε αυτές είναι η ευκολία με την οποία υιοθετείται η αρνητική πολιτική διαφήμιση, το πολιτικό ξεγύμνωμα και μαστίγωμα του αντιπάλου. Τόσο σε κεντρικό, όσο και σε τοπικό επίπεδο, αν «κοσκινίσουμε» τα χιλιάδες δελτία Τύπου, τις ανακοινώσεις, τις δημόσιες αντιπαραθέσεις, θα διαπιστώσουμε ότι στη συντριπτική πλειονότητά τους «επενδύουν» στην προβολή των αρνητικών σημείων των άλλων υποψηφίων και όχι στην εναλλακτική πρόταση που ενδεχομένως να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο…

Και βέβαια, στο αρνητικό αυτό παιχνίδι δεν είναι μόνο όσοι ασχολούνται με τα κοινά που φέρουν τη μοναδική ευθύνη. «Συμπρωταγωνιστές» σε τούτο το θλιβερό «θέατρο» είμαστε κι εμείς οι δημοσιογράφοι, που υπερ-προβάλλουμε αυτές τις συμπεριφορές. Αθεράπευτα εθισμένοι στο κυνήγι της αρνητικής είδησης, απόλυτα πεπεισμένοι ότι μόνο αυτά τα νέα πουλάνε, αναζητούμε εναγωνίως και την παραμικρή αρνητική δήλωση που θα γεμίσει τις σελίδες των εφημερίδων, τους χώρους των ιστοστόπων, τον ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό χρόνο. Λειτουργούμε έτσι ως άμεσοι συνεργοί σε ένα διαρκές έγκλημα κατά του τόπου μας, «δηλητηριάζοντας» συνειδήσεις και κυρίως εθίζοντας – με τη σειρά μας –  όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας στη «μαύρη» λογική της αλληλο-υπονόμευσης και αλληλο-εξόντωσης του οποιουδήποτε άλλου που δεν είναι μαζί μας.

Και βέβαια, στο αρνητικό αυτό παιχνίδι δεν είναι μόνο όσοι ασχολούνται με τα κοινά που φέρουν τη μοναδική ευθύνη. «Συμπρωταγωνιστές» σε τούτο το θλιβερό «θέατρο» είμαστε κι εμείς οι δημοσιογράφοι…

Ποιος θα βάλει τελεία σε όλα αυτά; Ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα ώστε να αρχίσουμε να μιλάμε για όσα μας ενώνουν, για όσα μας πάνε μπροστά. Όχι θεωρητικά, όχι προεκλογικά, όχι για να επιδείξουμε ένα συναινετικό προφίλ που δεν διαθέτουμε, αλλά βαθιά συνειδητοποιημένοι ότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε να βγούμε οριστικά από την πολύχρονη και πολυεπίπεδη κρίση που κοντεύει να μας εξοντώσει ως κοινωνία; Ποιος θα αναλάβει πρώτος αυτόν τον λίθο, προκειμένου – όχι να χτυπήσει κάποιον – αλλά για να τον προσθέσει στην προσπάθεια να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο αύριο;

Παλιά, στη σχολή Δημοσιογραφίας, μας μάθαιναν ότι για να πουλήσει ένας τίτλος θα πρέπει να λειτουργεί σαν «γροθιά στο στομάχι του αναγνώστη». Αναρωτιέμαι πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία σήμερα, εάν μας είχαν διδάξει να γράφουμε τίτλους και κείμενα που θα λειτουργούσαν σαν «σκάλα», η οποία θα ανέβαζε τους αναγνώστες λίγο ψηλότερα, για να μπορούν να ατενίσουν όλο το δάσος και όχι μόνο το δένδρο που φυτρώνει στην αυλή του δικού τους σπιτιού;

Υποθετικά ερωτήματα, που ούτε τολμώ πια να απαντήσω. Το δυστύχημα είναι ότι όσο υποθετικά κι αν είναι αυτά τα ερωτήματα, αφορούν σε μια εντελώς υπαρκτή και αφόρητα σκληρή πραγματικότητα. Και όσο δεν τολμάμε ούτε καν να τα θέτουμε, απομακρύνουμε ακόμη περισσότερο την ελπίδα, κάποτε, να μπορέσουμε και να τα απαντήσουμε…