Καλό ταξίδι και καλούς αγώνες Τάσο…

Ήταν πράγματι περίεργα άδεια η εικόνα της αίθουσας συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Πεντέλης το μεσημέρι της Δευτέρας 25 Αυγούστου 2014. Και δεν ήταν η απουσία ορισμένων δημοτικών συμβούλων, που δεν πρόλαβαν να παραβρεθούν στην έκτακτη συνεδρίαση του Σώματος, που την έκανε να μοιάζει τόσο άδεια. Η απουσία του Τάσου ήταν που βάραινε στην ατμόσφαιρα.

Και ο Τάσος δεν μας είχε συνηθίσει σε απουσίες. Ήταν από τους πιο επιμελείς δημοτικούς συμβούλους και σπανίως άφηνε κενό το έδρανό του στη μειοψηφία. Ως επικεφαλής της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ Πεντέλης, ο Τάσος Καρατζής αγωνίστηκε με πάθος, εντός κι εκτός του Δημοτικού Συμβουλίου, για όσα πίστευε ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, στη χώρα και στον Δήμο.

Όσο κι αν η δημοσιογραφική ιδιότητα σού στερεί, πολλές φορές, τη δυνατότητα να εκφράζεσαι με ανοιχτή συμπάθεια για πρόσωπα που εμπλέκονται στα κοινά, υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους δεν μπορείς παρά να κάνεις κάποια εξαίρεση. Και ο Τάσος ήταν ένας από αυτούς.

Για το έργο του στην πόλη και το Δημοτικό Συμβούλιο είναι αρμοδιότεροι άλλοι να μιλήσουν. Προσωπικώς, άλλες στιγμές θα μου λείψουν από τον Τάσο, όπως τα πολιτικά κουτσομπολιά μας, κάποια πρωινά, συνήθως Σαββάτου, στο μαγαζί του, στα Μελίσσια. Κι είχε τον τρόπο του ο Τάσος να κάνει τις πολιτικές αναλύσεις, τόσο για τα τοπικά όσο και για τα κεντρικά. Νηφάλια, ήρεμα (σε αντίθεση με κάποιες… δυναμικές παρεμβάσεις του στο Δημοτικό Συμβούλιο), ανέλυε τις εξελίξεις σε βάθος και προσπαθούσε να βγάλει άκρη.

Κι όταν τον πείραζα για τη μικρή συμμετοχή του κόσμου στα κοινά της πόλης, και πάλι δεν θύμωνε, δεν έκανε κριτική, αλλά προσπαθούσε να βρει τι λάθος κάνει ο ίδιος στην επικοινωνία των προβλημάτων και ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται.

Έτσι ήταν ο Τάσος που γνώρισα. Σε κέρδιζε, ακόμη και όταν δεν συμφωνούσες μαζί του, ακόμη κι όταν τα δικά σου επιχειρήματα κινούνταν πολύ μακριά απ΄ όσα εκείνος πίστευε. Έτσι τον αποχαιρέτισα αρχές Αυγούστου, όταν πήγα στο μαγαζί του, να αγοράσω ένα κομπολόι για να το χαρίσω στον πατέρα μου.

«Άντε», με αποχαιρέτισε, «πήγαινε ξεκουράσου και τα ξαναλέμε όταν επιστρέψεις», συμπληρώνοντας με πονηρό χαμόγελο: «Θα έχει ενδιαφέρον αυτή η πενταετία στον Δήμο».

Εγώ επέστρεψα, αλλά εκείνος αποφάσισε να φύγει. Θα το πάρω πίσω το κομπολόι που χάρισα, φίλε Τάσο. Θα το πάρω πίσω και θα το κρατήσω ως ενθύμιο από την τελευταία συνάντησή μας.

Όσο για σένα, τι άλλο να γράψω; Καλό ταξίδι και καλούς αγώνες, όπου κι αν βρίσκεσαι…