“Αντιγράφοντας” την κεντρική διοίκηση η Αυτοδιοίκηση “μηδενίζεται”…

Όλο και περισσότερο τους τελευταίους μήνες, η Αυτοδιοίκηση τείνει να «αντιγράφει» την κεντρική διοίκηση, τόσο σε επίπεδο διαχείρισης των μικρών και μεγάλων προβλημάτων της καθημερινότητας, όσο και σε επίπεδο διεξαγωγής της πολιτικής αντιπαράθεσης, με τούτο το τελευταίο να είναι και το πλέον επικίνδυνο.

Από τη σύνταξη του προϋπολογισμού και του τεχνικού προγράμματος, τόσο σε επίπεδο Περιφέρειας όσο και σε επίπεδο Δήμων, μέχρι τη διαχείριση των Νομικών Προσώπων και την ανάθεση τμημάτων των δημοτικών υπηρεσιών σε ιδιώτες και από τις συζητήσεις στα Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλια, μέχρι την ανταλλαγή ανακοινώσεων μεταξύ των διαφόρων παρατάξεων, η όλη εικόνα αποτελεί απαισιόδοξη μικρογραφία της κεντρικής πολιτικής σκηνής.

Κι αν στην πρώτη περίπτωση (οικονομική διαχείριση) ο σφιχτός εναγκαλισμός (κυρίως χρηματοδοτικός) μεταξύ κεντρικής διοίκησης και Αυτοδιοίκησης μπορεί εν μέρει να προσφέρει ορισμένα δικαιολογητικά στους αιρετούς, στη δεύτερη (πολιτική διαχείριση) ουδεμία δικαιολογία μπορεί να σταθεί.

Η επιμονή στην «αντιγραφή» του αποτυχημένου μοντέλου της κρατικής διοίκησης 
θα οδηγήσει νομοτελειακά στον «μηδενισμό» της Αυτοδιοίκησης, 
με ό,τι συνέπειες θα επιφέρει αυτό στις τοπικές κοινωνίες.

Το τελευταίο που επιθυμεί ο πολίτης-δημότης, ιδιαίτερα στη δύσκολη οικονομική συγκυρία που βρίσκεται, είναι να βιώνει τη μεταφορά των κεντρικών πολιτικών καυγάδων στα Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλιά του. Μάλιστα, το φαινόμενο λαμβάνει ακόμη εντονότερες διαστάσεις σε εκείνα τα Σώματα όπου η πλειοψηφία ανήκει σε παρατάξεις που στηρίχθηκαν προεκλογικώς -αμέσως ή εμμέσως- από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό καθώς αφ’ ενός οι σημερινές μείζονες μειοψηφίες και πρώην διοικήσεις νομίζουν ότι βρήκαν την ευκαιρία να γευθούν τη γλυκιά εκδίκηση, «κατακεραυνώνοντας» τους πρώην επικριτές τους κι αφ’ ετέρου πολλές νυν δημοτικές Αρχές επιδεικνύουν ενοχλητική «αμνησία» σε όσα μέχρι πριν λίγους μήνες αποτελούσαν σημείο αναφοράς των προεκλογικών λαβάρων τους.

Μόνο που οι «πρεσβευτές» των παραπάνω πολιτικών λησμονούν ότι τα περιθώρια ανοχής και των τοπικών κοινωνικών σωμάτων έχουν εξαντληθεί. Ακόμη και μέχρι πριν λίγο καιρό, έστω κι αν η Αυτοδιοίκηση δεν μπορούσε να διεκδικήσει για τον εαυτό της τα πρωτεία της ηθικής στον τρόπο άσκησης των αρμοδιοτήτων της, όλες οι έρευνες έδειχναν ότι η κοινωνία την εμπιστεύεται και τη θεωρεί ως τον κοντινότερο σε αυτήν θεσμό. Ωστόσο, αυτή ακριβώς η εμπιστοσύνη είναι που έχει αρχίσει πλέον να «φθείρεται» με μεγάλη ταχύτητα.

Καλές είναι οι κοινωνικές δομές στήριξης των ευπαθών ομάδων, μόνο που, εκτός του γεγονότος ότι επιβεβαιώνουν την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, απλώς ανακουφίζουν κάπως τις επιπτώσεις της κρίσης και, σε καμία περίπτωση, δεν αντιμετωπίζουν τις βαθιές ρίζες της.

Καλές είναι οι πολιτικές κορώνες αρκετών εκπροσώπων των αυτοδιοικητικών θεσμών προς την κεντρική διοίκηση, αλλά αφ’ ενός δεν μπορούν να… σκεπάσουν τις δικές τους ευθύνες κι αφ’ ετέρου δεν προσφέρουν καμία χειροπιαστή λύση στα ολοένα και διογκούμενα προβλήματα των χειμαζόμενων κοινωνικών στρωμάτων.

Το «μονοπάτι» στο οποίο έχει μπει η Αυτοδιοίκηση είναι πολύ επικίνδυνο, αφού εύκολα μπορεί να την οδηγήσει στην πλήρη ανυποληψία στα μάτια των πολιτών-δημοτών. Η επιμονή στην «αντιγραφή» του αποτυχημένου μοντέλου της κρατικής διοίκησης θα οδηγήσει νομοτελειακά στον «μηδενισμό» της Αυτοδιοίκησης, με ό,τι συνέπειες θα επιφέρει αυτό στις τοπικές κοινωνίες.

Είναι ευθύνη όλων των αιρετών -είτε βρίσκονται στη διοίκηση, είτε βρίσκονται στην αντιπολίτευση των Περιφερειών και των Δήμων της χώρας- να αποτρέψουν τον κίνδυνο η οικονομική κρίση να μετατραπεί σε κρίση του αυτοδιοικητικού θεσμού. Και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι οι πάμπολλες συχνές προεκλογικές δεσμεύσεις για διοίκηση με διαφάνεια, συμμετοχικότητα, συνεργασία και σύνθεση να αρχίσουν, επιτέλους, να γίνονται πράξεις.