Ο Πλανήτης προειδοποεί – Εμείς μπορούμε να τον ακούσουμε;

«Θυμάστε τις παλιές καλές μέρες, όταν είχαμε 12 χρόνια για να σώσουμε τον πλανήτη; Τώρα φαίνεται πως ολοένα και περισσότεροι πιστεύουν ότι μας μένουν 18 καθοριστικής σημασίας μήνες για την αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη, επικαλούμενοι και τη συχνότητα και ένταση των ακραίων καιρικών φαινομένων».

Το παραπάνω είναι μικρό απόσπασμα από ένα ρεπορτάζ για την κλιματική αλλαγή, τα οποία δυστυχώς βρίσκει κανείς «θαμμένα» στις στήλες των ειδησεογραφικών μέσων, προφανώς γιατί δεν «πουλάνε», όπως λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα. Εκεί θα βρούμε και άλλες ανησυχητικές ειδήσεις, όπως για το λιώσιμο των πάγων, τις εκτεταμένες φωτιές σε πολλές περιοχές του πλανήτη, την κατακόρυφη αύξηση της θερμοκρασίας στην Ευρώπη και ούτω καθεξής.

Ακόμη κι αν αυξήσουμε σημαντικά τα προληπτικά μέτρα, αν γίνουμε αποτελεσματικότεροι σε κατασταλτικό επίπεδο, και πάλι θα υπολειπόμαστε στην αναμέτρησή μας με τη Φύση.

Υπάρχει λόγος να ανησυχούμε τόσο και μάλιστα κατακαλόκαιρα, ενώ οι περισσότεροι απολαμβάνουμε τα θαλάσσια μπάνια μας; Τόσα χρόνια «γκρινιάζουν» αυτοί οι οικολόγοι και τελικώς, ο πλανήτης μας μια χαρά επιβιώνει…

Μάλλον θα πρέπει να ανησυχούμε. Αν τις προηγούμενες δεκαετίες διαβάζαμε ανάλογες ειδήσεις, αλλά κοιτώντας γύρω μας, σε χώρες «προνομιούχες» περιβαλλοντικά, όπως η Ελλάδα, αισθανόμαστε ότι εμάς δεν μας αγγίζουν αυτά τα φαινόμενα, τώρα πλέον αυτό δεν ισχύει. Και στον τόπο μας, τα τελευταία χρόνια, τα φυσικά φαινόμενα εκδηλώνονται με ακραίο, σχεδόν ανεξέλεγκτο τρόπο, όλο και συχνότερα, προκαλώντας πια όλο και μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων. Ακόμη κι αν αυξήσουμε σημαντικά τα προληπτικά μέτρα, αν γίνουμε αποτελεσματικότεροι σε κατασταλτικό επίπεδο, και πάλι θα υπολειπόμαστε στην αναμέτρησή μας με τη Φύση.

Άρα, μόνο η συνειδητοποίηση ότι έχουμε διαταράξει σοβαρά την οικολογική ισορροπία μπορεί να μας οδηγήσει σε άμεση δράση για την αποκατάστασή της, ώστε να εξασφαλίσουμε την πιθανότητα επιβίωσης στον πλανήτη μας για τα επόμενα χρόνια. Και την άμεση δράση δεν πρέπει να την περιμένουμε μόνο από τις κυβερνήσεις και τους οργανισμούς, αλλά να την εντάξουμε στην καθημερινότητά μας. Πρέπει και οι ίδιοι να αποκτήσουμε οικολογική συνείδηση – όχι από… μόδα ή κατά το δοκούν, αλλά με ουσιαστικό τρόπο – βγάζοντας από τη ζωή μας συνήθειες που «πληγώνουν» κι άλλο το φυσικό περιβάλλον μας και προχωρώντας σε δράσεις που το «ανακουφίζουν».

Γιατί μπορεί οι ειδήσεις με τα ανησυχητικά νέα για την περιβαλλοντική πορεία του πλανήτη μας να είναι «θαμμένες» σε κάποιες εσωτερικές σελίδες, αλλά εκείνες με τις τεράστιες οικολογικές καταστροφές, που συνοδεύονται συνήθως και από πολυάριθμα θύματα, γίνονται όλο και πιο συχνά πρωτοσέλιδα. Απλώς, επιμένουμε ακόμη να μην τις συσχετίζουμε.

Αλλά για πόσο ακόμη θα μπορούμε να το κάνουμε αυτό;