Μ. Πατούλη-Σταυράκη: «Ανοιχτή πληγή» για τον Πολιτισμό μας η παιδική εργασία

Η πρόεδρος του Ομίλου για την UNESCO Βορείων Προαστίων, Μαρίνα Πατούλη-Σταυράκη, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας απευθύνει το ακόλουθο μήνυμα:

Η παιδική εργασία αποτελεί «ανοιχτή πληγή» για τον Πολιτισμό μας, την Ανθρωπιά μας, το μέλλον μας ως Ανθρωπότητα. Δυστυχώς, οι αριθμοί είναι σκληροί και προκαλούν θλίψη. Σύμφωνα με τη UNICEF, σχεδόν ένα στα έξι παιδιά ηλικίας 5-14 ετών στον κόσμο θεωρείται ότι εμπλέκεται σε κάποια μορφή παιδικής εργασίας. 171 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται σε ορυχεία, λατομεία και άλλους επικίνδυνους χώρους δουλειάς ή με επικίνδυνα υλικά, όπως χημικά, εντομοκτόνα ή βαρύ μηχανικό εξοπλισμό. 73 εκατομμύρια από τα εργαζόμενα παιδιά είναι ηλικίας κάτω των δέκα ετών. Κάθε χρόνο τουλάχιστον 22 χιλιάδες παιδιά σκοτώνονται σε εργατικά δυστυχήματα.

Και όλα αυτά πάντα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, αφού οι ανήλικοι εργαζόμενοι δεν δηλώνονται, ενώ σε πολλές από τις χώρες όπου ακμάζει η παιδική εργασία δεν δηλώνονται καν οι γεννήσεις.

Στη χώρα μας οι αριθμοί δεν είναι τόσο τραγικοί ακόμα, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν περιθώρια εφησυχασμού, ιδιαίτερα καθώς διατηρείται η πολύχρονη οικονομική κρίση, κάτι που σύμφωνα με ευρωπαϊκές πηγές πολλαπλασιάζει ραγδαία τον κίνδυνο αύξησης της παιδικής εργασίας. Στην Ελλάδα 50.000 ανήλικα παιδιά δουλεύουν σε μαγαζιά, βιοτεχνίες, εργοστάσια, αγροτικές εργασίες, επαιτεία και δουλειά στον δρόμο, ενώ 10.000 παιδιά εγκαταλείπουν την υποχρεωτική εκπαίδευση για να εργασθούν.

Τα παραπάνω ζοφερά στοιχεία δεν είναι απλώς κάποια αόριστα νούμερα, αλλά αντιστοιχούν σε αθώες παιδικές ψυχές που βασανίζονται σχεδόν σε κάθε γωνιά του κόσμου. Αντιστοιχούν σε μικρά παιδιά που, αντί να παίζουν ανέμελα, να εκπαιδεύονται, να αναπτύσσονται πνευματικά και σωματικά με ομαλό τρόπο, περνούν τη μέρα τους δουλεύοντας εξαντλητικά.

Γι’ αυτό η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας, η οποία καθιερώθηκε από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, δεν πρέπει να περνά «επιδερμικά». Ακόμη και αν το πρόβλημα στη χώρα μας είναι μικρό και δεν τρομοκρατεί την ελληνική κοινωνία, δεν πρέπει να την αφήνει αδιάφορη. Όπως δείχνουν άλλα αντίστοιχα μείζονα κοινωνικά προβλήματα, όπως το προσφυγικό – μεταναστευτικό, σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη κι αν «ξεχειλίσει» η ανθρώπινη τραγωδία, «ξεχύνεται» παντού, με τα εθνικά σύνορα να είναι αδύνατον να τη συγκρατήσουν…

Στον βαθμό που μπορεί ο καθένας μας, στην ευθύνη που μας αντιστοιχεί, ας αγωνιστούμε να δώσουμε στα παιδιά της χώρας μας, αλλά και όλου του κόσμου, το Δικαίωμα να μεγαλώνουν φυσιολογικά, με Αγάπη, Φροντίδα και Προστασία. Είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσουμε ένα υγιές μέλλον στον πλανήτη μας, με όσο το δυνατόν λιγότερη βία. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η κακοποίηση μιας παιδικής ψυχής, με οποιονδήποτε τρόπο, συνήθως «προβάλλεται» στο μέλλον μέσα από μια πράξη εκδίκησης και επιθετικότητας.