ΣΥΠΑ: Πλέον με δικαστικές αποφάσεις μπαίνει σε κίνδυνο η δημόσια υγεία

«Δεν ξέρουμε πως να χαρακτηρίσουμε εξελίξεις, που σχετίζονται με το μη κλείσιμο Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων (ΜΦΗ), για τις οποίες οι αρμόδιες υπηρεσίες εισηγούνται το κλείσιμό τους», σημειώνει ο Σύλλογος Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής (ΣΥΠΑ), συμπληρώνοντας ότι «η σημασία δε τέτοιων περιστατικών εν μέσω πανδημίας Covid-19 είναι μεγαλύτερη».

Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η δικαστική απόφαση για το μη κλείσιμο μονάδας, που όχι μόνο δεν διέθετε άδεια λειτουργίας, αλλά είχε και σημαντικές παραβάσεις, παρά τις εκθέσεις των αρμόδιων υπαλλήλων και την απόφαση της Περιφέρειας, προσθέτει ο Σύλλογος.

Συνεχίζοντας, ο ΣΥΠΑ καλεί κυβέρνηση και όλους τους αρμόδιους θεσμικούς φορείς να απαντήσουν στα εξής:

1. Πως προστατεύονται ηλικιωμένοι, που φιλοξενούνται σε Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων (ΜΦΗ), που συνεχίζουν να λειτουργούν χωρίς άδεια λειτουργίας, που συνεχίζουν να έχουν πλήθος παραβάσεων, όταν στις αποφάσεις των υπηρεσιών των Περιφερειών για κλείσιμο, βγαίνουν δικαστικές αποφάσεις αναστολής, ακόμα και ακύρωσης;
2. Με τι σθένος, μπορούν να συνεχίζουν τους ελέγχους οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι κοινωνικοί σύμβουλοι, οι επόπτες δημόσιας υγείας κ.λπ. όταν στους επανειλημμένους ελέγχους και παρατηρήσεις τους, «εισπράττουν» την αδιαφορία, την ατιμωρησία των υπευθύνων και την διαιώνιση των παραβάσεων;

Το σίγουρο είναι, σύμφωνα με τους υπαλλήλους της Περιφέρειας, ότι όταν δίνονται «συγχωροχάρτια» σε όσους δεν τηρούν ούτε τους στοιχειώδεις προβλεπόμενους όρους λειτουργίας, μπαίνει σε κίνδυνο η δημόσια υγεία, μπαίνει σε κίνδυνο η υγεία και ασφάλεια όλων όσων φιλοξενούνται σε αυτές τις Μονάδες.

Στη συνέχεια της σχετικής ανακοίνωσης, ο Σύλλογος αναφέρει:

Φτάνουν πια οι κυβερνητικές εξαγγελίες για αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου.

Η φροντίδα των γερόντων και των ευάλωτων ομάδων δεν μπορεί να αφήνεται στα χέρια των επιχειρηματιών και των «φιλάνθρωπων», να αποτελεί πεδίο για επενδύσεις και μπίζνες κερδοφορίας, να αντιμετωπίζεται ως ατομικό πρόβλημα.

Αγωνιζόμαστε και απαιτούμε η φροντίδα τους να αποτελεί κοινωνική – κρατική υποχρέωση και να αναπτυχθεί ένα δημόσιο σύστημα υγείας – πρόνοιας που να υπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.