Κωνσταντίνος Κανελλάκης: Κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά;

Προβεβλημένα στελέχη απασχολούν τη δημόσια σφαίρα αν  πρέπει να στραφούν προς κεντροδεξιά ή προς κεντροαριστερά. Είναι έντονος ο προβληματισμός. Μόνο που είναι σε λάθος κατεύθυνση.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κανελλάκης*

Προς το παρόν το μόνο δίλημμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί θα έπρεπε να αφορά αποκλειστικά και μόνο στη χώρα, να σωθεί αυτή η χώρα. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μεγάλη εθνική κρίση, είμαστε στα πρόθυρα εθνικής καταστροφής. Να σωθεί, ότι μπορεί να σωθεί, διαφορετικά δεν θα έχει νόημα ούτε ο τρίτος πόλος ούτε η κεντροδεξιά. Η Ελλάδα είναι μια ηττημένη χώρα. Μια απομονωμένη από την Ευρώπη χώρα. Η ήττα είναι Εθνική. Και την έζησαν κατά σειρά όλες οι φυλές της ελληνικής ελίτ. Από το 2009, με τη Δεξιά, όταν ο Κώστας Καραμανλής εγκατέλειψε βιαστικά την εξουσία, η υποχώρηση είναι συνεχής και όταν φθάνουμε στην Αριστερά, έχουμε άτακτη υποχώρηση όταν τέλειωναν τα λεφτά και τα ψέματα. Ως χώρα βρισκόμαστε σε στρατηγικό αδιέξοδο. Στο αδιέξοδο αυτό δεν θα φθάναμε αν υπήρχε εθνική στρατηγική την τελευταία εξαετία. Αλλά ο κάθε εμπλεκόμενος έχασε την ευκαιρία για συναίνεση, όταν του την ζητούσαν οι άλλοι, και είδε τους άλλους να του την αρνούνται, όταν την ζητούσε αυτός. Ένα παιγνίδι μηδενικού αθροίσματος και τραγικού αδιεξόδου, που το προσφυγικό το επιτείνει και δημιουργεί εθνική ασφυξία με κίνδυνο η Ελλάδα να γίνει, (ήδη γίνεται) ένα απέραντο HOT SPOT.

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει.

Κατά την άποψη μου πρέπει το πολιτικό προσωπικό να βγει σαν ιεραπόστολος στην καθημαγμένη χώρα, που λέγεται Ελλάδα και να πει τις προτάσεις του, για όλα τα ζητήματα, που συνιστούν μια πολιτική για την ανασυγκρότησή της. Με μια διαφορετική, όμως, γλώσσα η οποία να είναι κατανοητή στις πλατιές λαϊκές μάζες.

Πρέπει με όλες τις δυνάμεις που υπάρχουν να παλέψουν για να σταματήσει η εθνική κατρακύλα και η επερχόμενη εθνική καταστροφή. Σ΄ αυτήν την τραγική για τη χώρα κατάσταση πρέπει απ΄ όλους να υπάρξουν υπερβάσεις, συναινέσεις και συνεργασίες.

Εκεί πρέπει να δοθεί η  μάχη, με τις οποίες ελπίδες και την όποια απήχηση υπάρχει. Από την επιτυχή ή όχι αυτή προσπάθεια, πιστεύω θα κριθεί το μέλλον των πολιτικών σχηματισμών.

ΑΝ τελικά η χώρα θα καταφέρει να αποφύγει το μην χείρον και παίρνοντας σαν προϋπόθεση την υπάρχουσα πραγματικότητα, ναι, τότε πρέπει να δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά. Θα πρέπει να υπάρξουν συνεργασίες. Και το ερώτημα που μπαίνει είναι: προς τα πού, προς ποια κατεύθυνση, σε τι πλαίσιο.

Όσοι βιάζονται να επιλέξουν τη Ν.Δ. του Κυριάκου Mητσοτάκη πρέπει να δουν, τις αλλαγές που θα κάνει στον καθεστωτικό παλαιοκομματικό μηχανισμό του κόμματός του, ώστε να μας πείσει ότι μπορεί να κάνει μεταρρυθμίσεις, μα προπαντός τις προτάσεις και τη συμβολή του στη διέξοδο από το σημερινό εθνικό αδιέξοδο και τη διάθεσή του να συνεργαστεί με τις υπόλοιπες υγιείς – προοδευτικές δυνάμεις της χώρας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ν.Δ. είναι η πολιτική μήτρα που έβγαλε τα Ζάππεια.

Υπάρχουν και αυτοί που σκέφτονται διαφορετικά, και θέλουν να δημιουργηθεί  ένας νέος χώρος ανάμεσα στη Δεξιά και τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί που πιστεύουν στις  μεγάλες αλλαγές – μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, μεταρρυθμίσεις που τις αντιμάχονται όλα αυτά τα χρόνια όλα τα παραδοσιακά κόμματα και η κοινωνία εκπαιδεύτηκε να τις  εχθρεύεται.

Φέρνω σαν παράδειγμα το ασφαλιστικό. Όλοι θέλουν να λυθεί, όμως, τα όποια επώδυνα μέτρα να μην αφορούν τους εαυτούς τους αλλά τους άλλους.

Ο χώρος λοιπόν αυτός είναι ανάμεσα σε ένα παλαιοκομματικό απαρχαιωμένο χώρο και σε ένα ιδεοληπτικό ΣΥΡΙΖΑ, στο λεγόμενο Κέντρο, στη σοσιαλδημοκρατία, στους φιλελεύθερους, και όλες αυτές τις διάσπαρτες δυνάμεις που αναζητούν την κοινή τους πορεία προς το μέλλον. Το μέλλον που θα λειτουργεί ένα οργανωμένο κράτος, που καμιά σχέση δεν θα έχει με το σημερινό συγκεντρωτικό πελατειακό κομματικό κράτος και το οποίο θα λειτουργεί παράλληλα με ένα μεγάλο μη κρατικοδίαιτο ισχυρό ιδιωτικό τομέα.

Το θέμα είναι βέβαια ποιοι είναι οι τρόποι για την ανασύνθεση αυτού του χώρου, οι οποίοι δεν είναι αμέτρητοι, όπως μας έχει δείξει η Ιστορία. Θα μπορούσε να γίνει γύρω από έναν αναδυόμενο ηγέτη, αλλά τέτοιος δεν φαίνεται και οι συνεχείς διαπιστώσεις της έλλειψης δεν θα επιταχύνουν την έλευσή του. Η άποψή μου είναι ότι θα πρέπει να οριστεί ως ο κοινός φορέας υπό τον οποίο μπορούν να συστεγαστούν κινήματα, ομάδες, πρόσωπα, αλλά με την προϋπόθεση να υπάρχει απόλυτη σύγκλιση και καθαροί κοινοί στόχοι. Αυτό που χρειαζόμαστε πρώτα από όλα είναι μια προγραμματική πρόταση, μια κυβερνητική πρόταση, με σύγχρονο, απλό λόγο, και θεσμική συγκρότηση, απέναντι στη μετριοπαθή Κεντροδεξιά που εύχομαι να γίνει η Ν.Δ. του Κυριάκου.

Υπό την προϋπόθεση να έχει σωθεί η χώρα, οι διεργασίες στον προοδευτικό αυτόν χώρο έχουν επείγοντα χαρακτήρα. Συνιστούν οργανωτική προετοιμασία, ήδη ενεργοποιημένων δυνάμεων, που προσβλέπουν όμως στη μελλοντική κινητοποίηση ευρύτερων κοινωνικών ομάδων, αποστασιοποιημένων πολιτών, για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που θα υπερβαίνουν τις αδυναμίες και τα αδιέξοδα του παλαιοκομματικού κόσμου στον οποίο δυστυχώς ανήκει και  ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ.

* Πρώην περιφερειακός σύμβουλος Αττικής