Γ. Καράμπελας: Το χρέος μας στη Ν. Ζωή – Μέρος Β’

Στους «μύθους», όπως τους χαρακτηρίζει, περί της κατασκευής ανοικτού κολυμβητηρίου στη Νέα Ζωή Αγίας Παρασκευής, στη «ζοφερή πραγματικότητα» ενός κλειστού ή ανοιγοκλειόμενου κολυμβητηρίου, στη μελέτη βιωσιμότητας και στην «αιχμαλωσία» της δημοτικής Αρχής αναφέρεται ο κάτοικος Αγίας Παρασκευής Γιώργος Καράμπελας, πολιτικός μηχανικός, στο β΄ μέρος της αρθρογραφίας του υπέρ της κατασκευής ανοικτού κολυμβητηρίου.

• Γ. Καράμπελας: Το χρέος μας στη Ν. Ζωή και η υπόθεση του κολυμβητηρίου – Μέρος Α’

Ακολουθεί το δεύτερο μέρος της αρθρογραφίας:

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΖΩΗ –  ΜΕΡΟΣ Β΄

Α.  ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΟΙΚΤΟΥ

Κυκλοφορούν κυρίως τρεις μύθοι για το ανοικτό:

• Οι φωνές των παιδιών θα ενοχλούν τους περίοικους
• Οι ευπαθείς ομάδες πληθυσμού θα αποφεύγουν να χρησιμοποιούν την πισίνα τους χειμερινούς μήνες
• Η ανοικτή πισίνα έχει αυξημένο κόστος θέρμανσης σε σχέση με το κλειστό

1. Οι φωνές των παιδιών θα ενοχλούν τους περίοικους

Τα τεχνικά δεδομένα στην περίπτωσή μας αποκλείουν σοβαρή ενόχληση από αερόφερτο ήχο.

Η στάθμη της πισίνας, στην οποία κινούνται και «φωνάζουν» οι κολυμβητές, βρίσκεται 7μ. χαμηλότερα από την στάθμη της οδού Μ. Αλεξάνδρου, έτσι ώστε το τοιχίο που βρίσκεται παράλληλα με τον δρόμο αυτόν να λειτουργεί ως φυσικός ηχοφράκτης, επί του οποίου μπορεί να προβλεφθεί πρόσθετη ηχοαπορροφητική επένδυση. Ηχοπέτασμα, επίσης, αποτελεί και ο παράλληλος με την οδό Μακεδονίας τοίχος, όπως  και οι κερκίδες προς την Ηπείρου. Η μόνη ανοιχτή πλευρά βρίσκεται προς βορρά, αλλά σε αυτήν οι κοντινότερες πολυκατοικίες βρίσκονται σε απόσταση τουλάχιστον 70μ., και επιπλέον μεσολαβεί και το προτεινόμενο πάρκο, το οποίο λειτουργεί βεβαίως ηχοαπορροφητικά.

Υπάρχουν λοιπόν τεχνικές λύσεις για να περιορίσουν τις φωνές μέσα στον χώρο της πισίνας.

Ένας σοβαρός μελετητής τις γνωρίζει.

Είναι όμως απορίας άξιο το γεγονός ότι οι ίδιοι που θεωρούν τις φωνές των παιδιών ως ηχητική ρύπανση -ο κ. Μανδηλάς μάλιστα, αν και δάσκαλος, τις χαρακτηρίζει απαξιωτικά ως «οχλαγωγία»- συνιστούν ως θεραπεία το… ανοιγοκλειόμενο. Οποία υποκρισία! Κρατάμε κλειστή την πισίνα τους κρύους μήνες, όταν κανείς δεν κάθεται με ανοικτά παράθυρα ή πόρτες στο σπίτι του και, έτσι και αλλιώς, οι φωνές των παιδιών δεν μπορούν να φτάσουν στα αυτιά του! Τους ζεστούς  μήνες, που οι περίοικοι μπορούν να ανοίξουν τις μπαλκονόπορτες και να κάτσουν να πιουν καφέ στους εξώστες τους, η οροφή του κλειστού θα ανοίγει και οι φωνές των παιδιών θα φθάνουν στα αυτιά τους τόσο ακριβώς, όσο και με το ανοικτό. Ποια λοιπόν η διαφορά στο ζήτημα της δήθεν οχλαγωγίας  του ανοικτού με το ανοιγοκλειόμενο;

Το μόνο που μένει είναι ότι αναδεικνύονται ιδεολογικές συνεπαγωγές που παραπέμπουν σε φαινόμενα κοινωνικής ψυχοπαθολογίας, όπως π.χ. ότι προτιμάμε να δαπανήσουμε τεράστια ποσά για ακριβές εγκαταστάσεις και να μολύνουμε το άμεσο περιβάλλον με χημικές ουσίες, προκειμένου να προφυλαχτούμε από τη «μόλυνση» των παιδικών φωνών…

2. «Οι ευπαθείς» ομάδες πληθυσμού θα αποφεύγουν να χρησιμοποιούν την πισίνα τους χειμερινούς μήνες

Μάρτυρας που διαψεύδει κατηγορηματικά αυτόν τον ισχυρισμό είναι η φωτογραφία που δημοσίευσα του ανοιχτού κολυμβητηρίου της Πετρούπολης, κατάμεστου από παιδιά και η οποία λήφθηκε στις 21 Γενάρη 2014 το βράδυ… Μία εικόνα, χίλιες λέξεις!

Αλλά δέστε και στη φωτογραφία αριστερά, τρία ανοιχτά κολυμβητήρια, στη Βουδαπέστη, στις όχθες του Δούναβη! Τους ανόητους τους Ούγγρους που δεν τα κάνουν κλειστά!

3. Η ανοικτή πισίνα έχει αυξημένο κόστος θέρμανσης σε σχέση με το κλειστό

Ένας  μύθος που φαίνεται ότι «πουλάει»…

Η ίδια η μελέτη βιωσιμότητας (στο εξής ΜΒ) που δημοσίευσε ο Δήμος μας στις 17/02/17 εκτιμάει ότι (σελ. 21, πίνακας «3.2 ΕΞΟΔΑ») το μέσο ετήσιο ενεργειακό κόστος του κλειστού κολυμβητήριου μαζί με τις κτιριακές εγκαταστάσεις ανέρχεται στα 135,000 €! (90,000 € πετρέλαιο και 45,000 € ρεύμα).

Το ενεργειακό κόστος των κτηριακών εγκαταστάσεων, οι οποίοι ανέρχονται σε 470μ² (σελ. 10, 11 της ΜΒ), δηλαδή ανάλογοι μιας μικρής τετραώροφης πολυκατοικίας, είναι μέγεθος για το οποίο όλοι μας έχουμε εμπειρία. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερα από 15,000 €, έστω όμως ότι στην περίπτωσή μας μπορεί να φτάσει και στα 25,000 ε€. Ποιο είναι όμως το αντίστοιχο κόστος του ανοικτού;

Σε αυτό το ερώτημα μας δίνει ξεκάθαρη απάντηση ο αδελφός Δήμος Γεροσκήπου, ο οποίος διαθέτει ανοικτό κολυμβητήριο με 50άρα πισίνα (βλ. σχετική ιστοσελίδα).

Το ετήσιο κόστος θέρμανσης της δεξαμενής με κατά 50% περισσότερο όγκο νερού (αφού σε εμάς προβλέπεται 35άρα) και για 55% μεγαλύτερο χρόνο λειτουργίας (6.500 ώρες αντί των 4.189 ωρών του δικού μας -βλ. πίν. 3.5 της ΜΒ), με πετρέλαιο, ανέρχεται σε 15,300£ ή 26,000€!

Αν λοιπόν χρειαζόμαστε 26,000€ για τη θέρμανση του νερού της δεξαμενής και άλλα 25,000€ για τις κτιριακές ανάγκες, φτάνουμε στα 51,000€.

Άρα το μέσο ετήσιο ενεργειακό κόστος της ανοικτής πισίνας με τις κτηριακές εγκαταστάσεις  ανέρχεται σε 51.000€ , δηλαδή το 37% της κλειστής!!!

Μεγαλοπρεπής μύθος λοιπόν το «αυξημένο» κόστος θέρμανσης του ανοικτού έναντι του κλειστού!

Η υπέρβαση αυτή του ενεργειακού κόστους κατά 84,000€ (135,000€ – 51,000€) καταναλώνεται:

1. Στη θέρμανση του τεράστιου όγκου αέρα μεταξύ νερού και στεγάστρου (17,000μ³).  
2. Στις εγκαταστάσεις εξαερισμού και αφύγρανσης του τεράστιου κλειστού χώρου.
3. Στην εγκατάσταση φωτισμού στην έκταση 1600τ.μ. του κλειστού!    
4. Αν η οροφή γίνει ανοιγοκλειόμενη στις παραπάνω καταναλώσεις ενέργειας θα προστεθεί και μία ακόμα, διότι απαιτούνται μηχανισμοί κύλισης και ολίσθησης, δηλαδή κινητήρες (μοτέρ) με σημαντική κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας.

Φυσικά ο μελετητής της ΜΒ γνωρίζει πολύ καλά τα παραπάνω και προειδοποιεί: «Επισημαίνεται ότι η λειτουργία ενός κλειστού κολυμβητηρίου απαιτεί μεγάλη κατανάλωση ενέργειας» (σελ. 34, ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ) – αλλά διαβάζει κανείς;

Β. Η ΖΟΦΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΛΕΙΣΤΟΥ  Ή ΑΝΟΙΓΟΚΛΕΙΟΜΕΝΟΥ

1. Το ανθυγιεινό περιβάλλον για τους λουόμενους

Όλοι οι αθλούμενοι σε κλειστά κολυμβητήρια γνωρίζουν ότι το κλειστό (και θα είναι κλειστό για κάποιους μήνες ) έχει έντονα ανθυγιεινό περιβάλλον.

Το ανθυγιεινό περιβάλλον οφείλεται:

• στο γεγονός ότι οι υδρατμοί οι οποίοι παράγονται συνεχώς, λόγω της αναπόφευκτης διαφοράς  θερμοκρασίας του νερού και του υπερκείμενου αέρα, εγκλωβίζονται εντός του κλειστού και  υγροποιούνται στην κάτω επιφάνεια του στεγάστρου,
• στην περιοχή αυτή εγκλωβίζονται και οι χλωραμίνες, βακτηριοκτόνες ενώσεις που παράγονται κατά την χλωρίωση του νερού και  οι οποίες περιέχονται στους υδρατμούς (η χρησιμοποίηση πλακών κράματος χαλκού και αργύρου στο μηχανοστάσιο για την ηλεκτρόλυση του νερού, μειώνει την ποσότητα των χλωραμινών, αλλά δεν την εξαφανίζει).

Στις χλωραμίνες οφείλεται η δυσοσμία του αέρα, που στις κλειστές πισίνες εγκλωβίζεται στον χώρο των κολυμβητών.

2. Οι ανθυγιεινές επιπτώσεις στους περίοικους

Για να είναι ο όγκος του αέρα μέσα στο κολυμβητήριο βιώσιμος για τους λουόμενους, απαιτούνται μεγάλες εγκαταστάσεις  εξαερισμού και αφύγρανσης. Η απαγωγή των υδρατμών όμως στο περιβάλλον γίνεται με αεραγωγούς απαγωγής σε συγκεκριμένα σημεία, στα οποία ο ρύπος είναι αυξημένος. Επειδή η στάθμη της οροφής του κλειστού είναι λίγο υψηλότερα από την στάθμη της οδού Μ. Αλεξάνδρου η εκτόξευση των υδρατμών θα γίνεται κυριολεκτικά στα «μούτρα» των περιοίκων. Και επειδή η λειτουργία του εξαερισμού είναι συνεχής κατά τις ώρες λειτουργίας του κλειστού, έτσι και η ρύπανση του περιβάλλοντος θα είναι και αυτή συνεχής.

Στην περίπτωση όμως του ανοικτού δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις εξαερισμού, ούτε συγκεντρωμένες εκτοξεύσεις υδρατμών, παρά μόνο η φυσική εξάτμιση του νερού, όπως ακριβώς γίνεται στις ιδιωτικές πισίνες που ουδείς ενοχλείται.

3. Η αισθητική ρύπανση

Την αντιαισθητική θέα του τεράστιου όγκου του κλειστού την έχω επισημάνει και στο δημοσίευμά μου της 01/05/17, όπου έγραφα χαρακτηριστικά:

«Θεωρώ δε το κριτήριο της αισθητικής του οικιστικού περιβάλλοντος ως το πρώτιστο, είναι δε ιεροσυλία και χυδαιότητα να προβάλλονται κριτήρια οικονομίστικα του στυλ  “θα καίμε περισσότερη ενέργεια όταν είναι ανοικτό” – πράγμα που και αυτό το αμφισβητώ».

Το πρόβλημα του μεγάλου όγκου του κλειστού το γνωρίζει και ο μελετητής της ΜΒ (σελ. 5):

«Η κάλυψη (του κλειστού σ.σ.) αποτελεί οπτικά κάτοψη για τις γειτνιάζουσες ιδιοκτησίες. Θα καταβληθεί προσπάθεια ώστε το τελικό ύψος της στέγασης να έχει κατά το δυνατό το χαμηλότερο δυνατό ύψος, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος της σωστής ένταξης του κτιρίου στο περιβάλλον (ο όγκος να μην ενοχλεί τις περιμετρικά ευρισκόμενες ιδιοκτησίες)».

Αλλά και ο κ. Μανδηλάς φοβάται ότι ο όγκος του ανοιγοκλειόμενου (θυμίζω ανάλογος του όγκου τεσσάρων πολυκατοικιών) θα είναι ένα αρχιτεκτονικό έκτρωμα -τον διαβεβαιώνω ότι έχει δίκιο να φοβάται- και βάζει σαν «απαραίτητη προϋπόθεση» να είναι «από αρχιτεκτονική άποψη κόσμημα»!

Ε, τότε, να φωνάξουμε τον Καλατράβα για να σιγουρευτούμε ότι στη Νέα Ζωή θα έχουμε ένα… «κόσμημα»! Ίσως αυτόν τον αρχιτέκτονα να έχει στο μυαλό της η κα Πετσατώδη όταν ανεβάζει το κόστος της αμοιβής της μελέτης του ανοιγοκλειόμενου  στο… 1,200,000€!

Παρόλο όμως τον φόβο του, ο αρθρογράφος, προκειμένου να υποστηρίξει την πρόταση για κλειστό-ανογοκλειόμενο υποτιμάει τη νοημοσύνη μας, όταν ισχυρίζεται ότι «Η απόλαυση της ευχάριστης θέας μπαίνει σαν θέμα εκεί όπου υπάρχει και αρκετό πράσινο στον περιβάλλοντα χώρο,  που  νομίζω ότι δεν είναι ακριβώς η περίπτωσή μας»!

Πρόκειται για κυνική ομολογία, ότι η πρόταση του Δήμου για κλειστό δεν αφήνει περιθώρια ούτε για ευχάριστη θέα, ούτε για πράσινο!

Αλλά θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι η απόλαυση της ευχάριστης θέας «μπαίνει σαν θέμα», παντού και πάντοτε στην καθημερινή μας ζωή.

Μπαίνει στον μικρό κήπο της αυλής, μπαίνει στο δένδρο του πεζοδρομίου, μπαίνει στο ανθοδοχείο στο καθιστικό μας, μπαίνει στις γλάστρες στο μπαλκόνι μας και εσείς λέτε ότι «δεν μπαίνει σαν θέμα» για μια μεγάλη οικιστική παρέμβαση στην καρδιά της Νέας Ζωής;

Όταν επί 30 χρόνια αντικρίζουμε τη μιζέρια, την εγκατάλειψη, τη βρωμιά, έχουμε ανάγκη, εμείς οι κάτοικοι της Νέας Ζωής, αλλά και η πόλη ολόκληρη, να ξεπλύνουμε τα μάτια μας από το οικτρό αυτό θέαμα. Και θα ξεπλυθούν μόνο ανοίγοντας τους χώρους και όχι προσθέτοντας νέους ακατέργαστους, εκτρωματικούς όγκους (έστω και με τον Καλατράβα).

Γι΄ αυτό και στην πρότασή μου η ευχάριστη θέα μπαίνει σαν κύριο θέμα και προσφέρει σαν κάτοψη, όχι ογκώδη στέγαστρα, αλλά δύο στρέμματα νερού και πάρκου!

Να γιατί  αυτό είναι ένα χρέος που πρέπει κάποτε να εξοφληθεί!

Γ.  ΜΕΛΕΤΗ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ή ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ;

1. Οι τραγικά μεγάλες δαπάνες θέρμανσης, λειτουργίας και συντήρησης

Στο  κεφάλαιο «ΜΥΘΟΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΟΙΚΤΟΥ» έδειξα ότι το ετήσιο ενεργειακό κόστος του ανοικτού είναι το 37% από το αντίστοιχο του κλειστού. Αλλά και οι δαπάνες συντήρησης είναι τραγικά μεγαλύτερες στην περίπτωση του κλειστού. Διότι πέραν από τη συντήρηση του μηχανοστασίου που αφορά το νερό (φίλτρα, αντλίες, σύστημα απολύμανσης κ.λπ.), η οποία είναι κοινή και στις δύο περιπτώσεις, στην περίπτωση του κλειστού προστίθενται:

• η συντήρηση των εγκαταστάσεων εξαερισμού και αφύγρανσης,
• η συντήρηση της εκτεταμένης ηλεκτρολογικής εγκατάστασης,
• η συντήρηση των συστημάτων κύλισης και ολίσθησης των ανοιγοκλειόμενων τμημάτων της οροφής,
• η συντήρηση της επικάλυψης του στέγαστρου (αντιηλιακή προστασία και στεγάνωση),
• η συντήρηση του μεταλλικού σκελετού του στεγάστρου, που σημαίνει επαναβαφή κάθε 3-5 χρόνια σε ύψος 9μ. με σκαλωσιές και… δεν συμμαζεύεται!

Στον ίδιο πίνακα «3.2 ΕΞΟΔΑ» της ΜΒ, η συντήρηση του νερού εκτιμάται σε 20,000€ ετησίως και άλλα τόσα η συντήρηση του Η/Μ εξοπλισμού, ενώ ο μελετητής δεν συμπεριέλαβε το κόστος συντήρησης του στεγάστρου (ουδέν αναφέρεται στη μελέτη). Στο δε κόστος συντήρησης του Η/Μ εξοπλισμού του ανοικτού προφανώς ουδέν των ανωτέρω υφίσταται.

ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΚΟΣΤΟΥΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ

Ήδη λοιπόν με το κλειστό θα δαπανούμε 134,000€ το έτος παραπάνω απ΄  ότι με το ανοικτό!

Όπως σημείωσα και παραπάνω, ο μελετητής της ΜΒ γνωρίζει ότι η λειτουργία ενός κλειστού κολυμβητηρίου απαιτεί μεγάλη κατανάλωση ενέργειας και για την αντιμετώπισή της προτείνει να εγκατασταθούν «όλα τα ικανά συστήματα εξοικονόμησης ενέργειας όπως, φωτοβολταϊκά συστήματα, ηλιακοί συλλέκτες» κ.λπ. Στο κόστος λοιπόν της συντήρησης πρέπει να προστεθεί και το κόστος αυτών των συστημάτων. Που θα φτάσει λοιπόν αυτό το κόστος;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα φωτοβολταϊκά και οι συλλέκτες προφανώς θα τοποθετηθούν επί της οροφής. Να λοιπόν τι άλλο, αισθητικώς «ωραίο» θα ορώνται οι περίοικοι. Και να μην ξεχάσω την περιβαλλοντική επίπτωση από την αντανάκλαση των ηλιακών ακτίνων στα σπίτια τους… 

2. Οι υψηλές συνδρομές των χρηστών και οι προοπτικές μιας αθλητικής φάμπρικας

Η ΜΒ (σελ. 32) προτείνει μηνιαία συνδρομή για τους χρήστες τα 40€ για τον κάτοικο και τα 50€ για τον μη.

Αυτά για να αντιμετωπιστεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού που αρχικά εκτιμάται στα 60,000€ έως 80,000€ ετησίως. Αλλά ισχυρίζεται (σελ. 34) «εφ΄ όσον επιτευχθεί και διατηρηθεί υψηλό επίπεδο παρεχομένων υπηρεσιών παράλληλα με χαμηλές δαπάνες λειτουργίας, είναι σύντομα εφικτή ακόμη και η πλεονασματική λειτουργία»!!!

Βεβαίως κ. μελετητά! Αν η γιαγιά μας είχε ρόδες θα ήταν Μερσεντές, λένε στο χωριό μου!

Με ποιους εργαζόμενους, τους οκταμηνίτες; Με ποια τεχνική υπηρεσία, αυτή που δεν μπορεί να αλλάξει τις καμμένες λάμπες στο γήπεδο Κοντοπεύκου; Αυτή που, μετά από πέντε χρόνια συνεχών αιτημάτων, κατάφερε μόλις εφέτος (κι΄ αυτό το οφείλουμε στις προσπάθειες του αντιπροέδρου του ΠΑΟΔΑΠ κ. Α. Σερκεδάκη) να αρχίσει τις εργασίες επισκευής του κατεστραμμένου παρκέ του γηπέδου; Αυτήν που αδυνατεί να υλοποιήσει ένα WC ΑμεΑ επίσης στο ίδιο γήπεδο, με έτοιμη τη μελέτη που τους έχει δοθεί εδώ και χρόνια;

Όταν όμως αρχίσουν τα δύσκολα, που είναι η εποχή της λειτουργίας της εγκατάστασης και ο λογαριασμός δεν θα βγαίνει, τότε, όπως επισημαίνει και η ΜΒ (σελ. 32) «συνήθως γίνεται εκ των υστέρων προσπάθεια να επιβληθούν υψηλότερες εισφορές χρήσης». Ο βασικός λοιπόν κίνδυνος είναι οι χρήστες να αντιδράσουν κατευθυνόμενοι σε άλλες εγκαταστάσεις και τότε το κολυμβητήριο ή θα κλείσει (μια και δεν θα μπορεί ο Δήμος να το συντηρήσει) ή θα στραφεί σε αναζήτηση πελατείας εκτός αθλουμένων κατοίκων, όπως εκδηλώσεις, ενοικιάσεις, διαφημίσεις, αγώνες επιχορηγούμενους από ιδιωτικές εταιρείες κ.λπ.

Άρα ο δημότης – κάτοικος στην εξέδρα! Αυτό θέλουμε;

3. Το απαγορευτικό κόστος της κατασκευής του κλειστού

Κατ΄ αρχήν η βιωσιμότητα της εγκατάστασης δεν είναι άσχετη με το κόστος κατασκευής της. Υπάρχει το κόστος «απόσβεση παγίων», που σε μια ιδιωτική επιχείρηση είναι εκ των ουκ άνευ, ενώ όταν πρόκειται για δημόσιο χρήμα  το ξεχνάμε, λες και κάποιος «άλλος» και όχι εμείς οι δημότες, βάζει το αρχικό κεφάλαιο. Η δε ΜΒ το ξεπερνάει με μία φράση «απορία ψάλτου βήξ» του στυλ «η κοινωνική ανταποδοτικότητα μιας κολυμβητικής εγκατάστασης είναι το επταπλάσιο της δαπάνης» (σελ. 3), την οποία πασπαλίζουμε και με ολίγη Ευρωπαϊκή Ένωση για να γίνει πιο πιστευτή. Πόσα χρήματα λοιπόν θα δαπανήσουμε για την κατασκευή μιας εγκατάστασης για την οποία υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να κλείσει ή να αποκλείσει τους δημότες-κατοίκους από την χρήση της; Είναι παράλογο το ερώτημα;

Και όμως ο Δήμος, ο μόνος αρμόδιος να απαντήσει, τηρεί σιγή ιχθύος!

Το μόνο στοιχείο που διαθέτουμε είναι η δημόσια αναφορά της κας Πετσατώδη ότι το ύψος αμοιβής της μελέτης θα ανέλθει στο 1,200,000€. Αυτό προφανώς υπολογίστηκε σαν ποσοστό σε κάποιο προϋπολογισμό, ως ο νόμος προβλέπει, τον οποίο εγώ υπολογίζω στο ύψος των 17,000,000€!

Αν αυτό αληθεύει, τότε η μυστικοπάθεια του Δήμου εξηγείται. Ντρέπονται!

Διότι μόνο για ντροπή μπορεί να πρόκειται, όταν επί δημάρχου κ. Σιδέρη μελετήθηκε η ολοκλήρωση του κλειστού με 50άρα πισίνα με προϋπολογισμό 4,500,000€ και δημοπρατήθηκε επί δημάρχου κ. Γιαννακόπουλου (2007) με κόστος 6,500,000€ και σήμερα, επί σοβαρής οικονομικής κρίσης, με πτώση του εργατικού κόστους κατά 50% και μείωση του μεγέθους της πισίνας στο 1/3, να μιλάμε για τριπλασιασμό του κόστους!

Η δημοτική Αρχή οφείλει να τοποθετηθεί άμεσα και δημόσια σε αυτό το θέμα!

Δ. Η «ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ» ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ

Το φαινόμενο της αιχμαλωσίας, από τους κατά τεκμήριο εξουσιαζόμενους των εχόντων την εξουσία ελέω λαϊκής εντολής, είναι διαχρονικό και αφορά όλες τις  χώρες που έχουν αναπτύξει και στηρίζονται, σχεδόν ολοκληρωτικά, σε έναν υπερτροφικό γραφειοκρατικό μηχανισμό, ο οποίος έχει καταλήξει να λειτουργεί με βάση τα δικά του συμφέροντα, ανεξάρτητα από τις ανάγκες της κοινωνίας και έχει αυτονομηθεί πλήρως από αυτήν. Το ζήτημα  αυτό έχουν αναλύσει διεθνούς φήμης κοινωνιολόγοι και οικονομολόγοι, όπως π.χ. ο πασίγνωστος Τζόζεφ Στίγκλιτς -δεν είναι δική μου η πατρότητα της ερμηνείας του φαινομένου. Φυσικά σκοπός μου δεν είναι η ανάλυση αυτής της κοινωνικής παρέκκλισης από τη δημοκρατική λειτουργία σε γενικό επίπεδο, αλλά να παρουσιάσω συγκεκριμένα παραδείγματα από τον δικό μας μικροχώρο που έχουν επηρεάσει αρνητικά το κοινωνικό γίγνεσθαι των δημοτικών μας πραγμάτων και εν πολλοίς επεξηγούν τις αστοχίες στην υλοποίηση των προγραμμάτων, ανατρέποντας στην ουσία τη λαϊκή εντολή.

Παράδειγμα πρώτο: Στελέχη της τεχνικής μας υπηρεσίας ενέκριναν τον ορισμό των θέσεων στάθμευσης του κολυμβητηρίου στην κεντρική πλατεία. Η έγκριση αυτή ενείχε και ποινικό αδίκημα, αφού στηρίχτηκε στην ψευδή δήλωση επί δημοσίου εγγράφου ότι το Ο.Τ. 111 απέχει λιγότερο από 800μ. από την πλατεία. Ποιος και πότε τους απέδωσε ευθύνες για αυτήν την ψευδή δήλωση; Ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Παράδειγμα δεύτερο: Το 2003 η ίδια υπηρεσία έκρινε ότι το 2ο-10ο Νηπιαγωγείο (Λεωνίδου) έπρεπε να κατεδαφιστεί γιατί στην οροφή είχαν φανεί τα σίδερα της πλάκας. Ευτυχώς, τότε πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής ήταν ο Γ. Βλάχος και αντιδήμαρχος παιδείας ο Ν. Φωτόπουλος, οι οποίοι με βάση μελέτη μου, επισκεύασαν τις  ζημιές, με λίγα χρήματα και το ωραίο αυτό κτήριο ζει και βασιλεύει.

Παράδειγμα τρίτο: Το 2011 επί δημάρχου Ζορμπά οι ίδιοι άνθρωποι γνωμάτευσαν ότι το κτήριο του 4ου Νηπιαγωγείου είναι κατεδαφιστέο. Εγώ και άλλοι τρεις έγκριτοι μηχανικοί της πόλης δώσαμε αγώνα να πείσουμε για το λανθασμένο της γνωμάτευσης αυτής. Ο τότε δήμαρχος, αιχμάλωτος στο άρμα των υπηρεσιών του, μάς λοιδόρησε και επιχείρησε να μας απαξιώσει. Τελικά, μετά από έναν χρόνο έντασης, ανεξάρτητος ιδιώτης μελετητής, που όρισε ο ίδιος ο δήμαρχος, μάς δικαίωσε πλήρως. Το κτήριο σώθηκε και με παρέμβασή μας ο ΟΣΚ επισκεύασε το πρόβλημα με 12,500€.

Ποιος και πότε αξιολόγησε τα συνεχή αυτά λάθη των ίδιων ανθρώπων τα τελευταία τριάντα χρόνια;

Με ποιες θέσεις και προαγωγές τους αντάμειψαν;  

Σε ποια λοιπόν στελέχη στηρίζεται η νυν δημοτική Αρχή για να προχωρήσει τα μεγάλα έργα της πόλης;

Διότι το ανήκειν σε μια επιστημονική συντεχνία δεν είναι από μόνο του εχέγγυο διανοητικής αξίας ή επαγγελματικής ανιδιοτέλειας, η οποία κάλλιστα μπορεί να στρεβλωθεί από τον κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο στον οποίο αναπτύσσεται. 

Και κυρίως τι θα εφαρμόσει;

Π.χ. στο Ο.Τ. 111 η προεκλογική της υπόσχεση ήταν να προχωρήσει στην «αξιοποίηση των εγκαταστάσεων», ενώ από το 2004, ως Συνεργασία Πολιτών, είχε υιοθετήσει την πρότασή μου, ανοιχτά και επίσημα (βλ. το «Εν Αγία Παρασκευή», τεύχος 33, σελ. 7). Γιατί σήμερα την πετάει στα σκουπίδια; Βεβαίως έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει, αλλά δεν χρωστάει τουλάχιστον κάποιες εξηγήσεις, αν όχι σε μένα, τουλάχιστον στην παράταξή της;

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Βασικό συμπέρασμα: Το σχήμα «οι αιρετοί εκλέγονται από τον λαό και υλοποιούν τα προγράμματα για τα οποία τους ψήφισαν» δεν λειτουργεί.

Η σχέση εξάρτησης από τις υπηρεσίες αναδεικνύεται ως ο βασικός παίκτης, ενώ ταυτόχρονα προωθείται ο αποκλεισμός των απλών δημοτών από την πολιτική συμμετοχή, η οποία συνδέεται ευθέως με την παρακμή των δημοκρατικών θεσμών, όπως είναι οι δημοτικές παρατάξεις και η αντικατάστασή τους στην πράξη από «θεσμούς» μη προσιτούς στον λαϊκό έλεγχο.

Η λειτουργία και το δικαίωμα της παράταξης να χαράσσει πολιτική έχει περάσει στα χέρια της διοικητικής γραφειοκρατίας. Αυτή ασκεί πολιτική, η οποία πλέον γίνεται «άθλημα» εσωτερικού χώρου με αθέατους παίκτες και στημένο διαιτητή.

Εκεί οφείλεται και η υποβάθμιση των Δημοτικών Συμβουλίων, στα οποία ο δημοκρατικός διάλογος έχει εκφυλιστεί σε έναν αγώνα ποιος θα φωνάξει περισσότερο και στον οποίο σπάνια γίνεται ακουστή η φωνή της λογικής.

Αυτό γρήγορα οδηγεί τις δημοτικές Αρχές σε μια φοβική αντιμετώπιση των φυσικών συμμάχων του Δήμου, δηλαδή τις ανιδιοτελείς και ανεξάρτητες συλλογικότητες και τους ενεργούς δημότες.

Όλους αυτούς, που κάθε νοήμων δήμαρχος θα ευχόταν να τους είχε επίσημους συνεργάτες και συμμάχους, για να αντιμετωπίσει τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και αντιστάσεις, αντίδοτο στη «δύσκαμπτη» γραφειοκρατική δομή του Δήμου και της πολιτείας.