«Όλα είναι Δρόμος» στο ΚΕΜΜΕ Νέας Ερυθραίας

Συνεχίζεται στο ΚΕΜΜΕ (Κέντρο Έρευνας και Μελέτης της Μικρασιατικής Ερυθραίας) με συνεργασία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και επιμέλεια του Κώστα Μαντά η νέα σειρά κινηματογραφικών προβολών, με θέμα τον Ελληνικό Κινηματογράφο, παρουσιάζοντας την ταινία του κορυφαίου Έλληνα σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη «Όλα είναι Δρόμος».

Η ταινία θα προβληθεί τη Δευτέρα 4 Απριλίου 2016, στις 19:30, στον χώρο του ΚΕΜΜΕ, Λουκή Ακρίτα 4, Νέα Ερυθραία.

Είσοδος ελεύθερη.

Λίγα λόγια για την ταινία «Όλα είναι Δρόμος»

Έγχρωμη μεγάλου μήκους κοινωνική δραματική ταινία, παραγωγής 1998 και διάρκειας 118΄.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης
Σενάριο: Γιώργος Σκαμπαρδόνης, Παντελής Βούλγαρης
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Φρέντζος
Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης
Μοντάζ: Ντίνος Κατσουρίδης
Παίζουν: Θανάσης Βέγγος, Γιώργος Αρμένης, Δημήτρης Καταλειφός.

Περίληψη ταινίας

Τρία διαφορετικά επεισόδια αφηγούνται τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν τρεις άντρες, στο πλέον κρίσιμο σημείο της ζωής τους…

Aσημένιο νόμισμα στα χείλη

Σε ανασκαφή στους Φιλίππους Μακεδονίας, ένας αρχαιολόγος (Δημήτρης Καταλειφός) ανακαλύπτει ασύλητο τάφο, και εντός, το λείψανο ενός αξιωματικού των ελληνιστικών χρόνων. Το γεγονός διακόπτει την αναβλητικότητα του και την επομένη ξεκινάει την αναζήτηση των φίλων και συναδέλφων του εικοσάχρονου γιου του, φαντάρου, που έναν χρόνο πριν αυτοπυροβολήθηκε ενώ φυλούσε σκοπιά σ΄ ένα απομακρυσμένο στρατόπεδο της συνοριακής γραμμής. Το μοναχικό ταξίδι του αρχαιολόγου και οι τυχαίες και μη συναντήσεις έχουν ως αποτέλεσμα σκέψεις, εκ των υστέρων για τη σχέση πατέρα-γιου. Και κάτι ακόμη, τη βιντεοκασέτα ενός γλεντιού στο στρατόπεδο, του τελευταίου Πάσχα του παιδιού του.

Η τελευταία Νανόχηνα

Μια ομάδα νέων ορνιθολόγων πηγαίνει στη Θράκη, στο Δέλτα του Έβρου, να παρακολουθήσει από κοντά και με ηλεκτρονικά όργανα τις διαδρομές της τελευταίας νανόχηνας που έχει καταφύγει στο ποτάμι. Το ταξίδι τους με βάρκα, παρέα με τον ηλικιωμένο θηροφύλακα (Θανάσης Βέγγος) που «μιλάει» τη γλώσσα των πουλιών, συντρόφων της ζωής του είναι ένα εγκώμιο στην ομορφιά του Έβρου και στη σχέση με τη Φύση. Κάποτε εντοπίζουν τη νανόχηνα μα ένα ασυνείδητος λαθροκυνηγός ερωτευμένος με την τελευταίου τύπου επαναληπτική καραμπίνα του, την σκοτώνει. Ο ειρηνικός και γλυκομίλητος θηροφύλακας τον πληρώνει με το ίδιο νόμισμα.

Βιετνάμ

Ένας μεσήλικας εργοστασιάρχης της επαρχίας (Γιώργος Αρμένης) είναι σκασμένος γιατί η γυναίκα του πήρε τα δυο μικρά παιδιά τους και εγκατέλειψε αυτόν και τη μικρή κωμόπολη. Ύστερα από μάταιες απόπειρες ανεύρεσης παρέας, καταλήγει να πίνει σ΄ ένα άγριο αγροτικό σκυλάδικο, στη μέση του πουθενά, το Βιετνάμ. Χωρίς πολλές κουβέντες αρχίζει να σπάζει τα πάντα: πιάτα, ποτήρια, σκεύη. Ζητάει να ξηλώσουν τα πλακάκια και τις λεκάνες της τουαλέτας, τα κουφώματα, τη τζαμένια εξώπορτα. Φωνάζει επί τόπου συμβολαιογράφο, αγοράζει όλο το κατάστημα, ειδοποιεί γκρέιντερ και στο φως της αυγής, ενώ οι μπουζουξήδες παίζουν πλέον έξω στους αγρούς, ο κ. Τσετσένογλου γκρεμίζει ολάκερο το σκυλάδικο.

Βραβεία

Κρατικά βραβεία ΥΠΠΟ 1998: Βραβείο καλύτερης ερμηνείας α΄ ανδρικού ρόλου (Γιώργος Αρμένης), Καλύτερου Μακιγιάζ.

Παντελής Βούλγαρης

Ανήκοντας στη γενιά Ελλήνων σκηνοθετών που αποδεσμεύτηκαν από τους μηχανισμούς του εμπορικού κινηματογράφου και ίδρυσαν τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο (ΝΕΚ), ο Παντελής Βούλγαρης στη διαδρομή της καριέρας του κινήθηκε μεταξύ δύο πόλων.

Από την μια πλευρά εξέφραζε με το έργο του την ανάγκη για ανανέωση στον χώρο του κινηματογράφου. Μια ανανέωση, όχι μόνο θεματική (δηλαδή καινούργιες ιστορίες) και αισθητική (δηλαδή απομάκρυνση από τα στερεότυπα του εμπορικού σινεμά), αλλά και σε επίπεδο προσώπων: στις ταινίες του βλέπουμε για πρώτη φορά με τέτοια ένταση πρόσωπα που δεν ανήκουν στην πινακοθήκη του ελληνικού θεάτρου, αλλά στην αληθινή ζωή. Από την άλλη πλευρά το έργο του είναι γεμάτο από τον συναισθηματισμό, την εμμονή στο ανθρώπινο και το καθημερινό, από την ανυπόκριτη λατρεία για τον ηθοποιό, στοιχεία που συναντάμε στις καλύτερες εκδοχές του εμπορικού σινεμά.

Το έργο του Παντελή Βούλγαρη διακρίνεται από μια διάσταση ηθογραφική: κάτι που τον συνδέει με το εμπορικό σινεμά των δεκαετιών 50-60. Αναζητά μέσα από το έργο του μια γραμμή συνέχειας που να ενώνει τον παλιό κινηματογράφο, με τις νέες ιδέες και τις νέες προσεγγίσεις, που η αναταραχή της δεκαετίας του 60 έφερε στο προσκήνιο. Επιχειρεί να υπερβεί τόσο τα στερεότυπα του εμπορικού κινηματογράφου όσο και τις ακρότητες στην φόρμα ή στο θέμα του νέου (για την εποχή) ελληνικού σινεμά. Επιχειρεί να συστήσει στον θεατή ένα σινεμά με το οποίο θα μπορεί να συνδεθεί συναισθηματικά, το οποίο να του μιλά όχι με κραυγές, αλλά με ψιθύρους.