Δ. Κρεκούκια: Αβίαστο γέλιο βγάζει το «Αίμα στη σφουγγαρίστρα μου»

Μία εξαιρετική κριτική στη θεατρική παράσταση «Αίμα στη σφουγγαρίστρα μου» του θεάτρου «Διθύραμβος», στο Μαρούσι, κάνει η φιλόλογος, επίτιμη πρόεδρος του Περιβαλλοντικού Συλλόγου Κέντρου Αμαρουσίου «Η Κασταλία», Δήμητρα Κρεκούκια.

Πρόκειται για μία παράσταση «αλλιώτικη από τις άλλες, που βγάζει άφθονο και αβίαστο γέλιο», μία παράσταση «με χιούμορ που ψυχαγωγεί και φιλοδοξεί να “θεραπεύσει”, καυτηριάζοντας», όπως σημειώνει η κα Κρεκούκια, στο ακόλουθο κείμενό της:

Το βράδυ της Κυριακής 23 Απριλίου, στο θέατρο Διθύραμβος (Λητούς 6, Κέντρο Αμαρουσίου) απολαύσαμε μια παράσταση αλλιώτικη από άλλες. Το «Αίμα στη σφουγγαρίστρα μου», σε σκηνοθεσία Έφης Νιχωρίτη.

Πρόκειται για οκτώ μονόπρακτες αγγλικές κωμωδίες που διαφέρουν οι συγγραφείς τους, αλλά έχουν κάτι κοινό: Ένα χιούμορ που ψυχαγωγεί (οδηγεί δηλαδή «προς τα πάνω» την ψυχή) και φιλοδοξεί να «θεραπεύσει», καυτηριάζοντας. Τη ματαιοδοξία, την αλαζονεία, την αδυναμία οργάνωσης, την ασυνεννοησία και την προχειρότητα. Στον κόσμο του θεάτρου, αλλά και στη ζωή, θα λέγαμε, των ανθρώπων γενικότερα.

Τις κωμωδίες αυτές παρουσιάζουν οι «Ανοικτίρμονες», μια θεατρική ομάδα ερασιτεχνών μεν, που καθόλου δεν δείχνουν όμως να λειτουργούν ερασιτεχνικά. Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) είναι στον ρόλο τους πειστικότατοι (αποτέλεσμα, σίγουρα, όχι ταλέντου μόνο, αλλά και πειθαρχημένης δουλειάς) και είναι ολοφάνερο, στην απόλυτα συντονισμένη τους κίνηση, το ομαδικό πνεύμα που διαθέτουν. Τέλος καταφέρνουν κάτι, στη συγκεκριμένη παράσταση, που επαγγελματίες ηθοποιοί δύσκολα καταφέρνουν. Να κρατούν σε εγρήγορση τη σκέψη και να κινητοποιούν μέχρι τέλους τον προβληματισμό του θεατή, προκαλώντας του ταυτόχρονα άφθονο και αβίαστο γέλιο.

Οι ίδιοι λένε πως τα χρωστούν όλα στη «δασκάλα» τους, Έφη Νιχωρίτη. (Στο εργαστήρι του θεάτρου, ξεκινούν, κάθε Οκτώβρη, τα μαθήματα και ολοκληρώνονται στο τέλος της «σεζόν» με την παρουσίαση μιας σειράς θεατρικών παραστάσεων). Πράγματι, η Έφη Νιχωρίτη, αυτή η μεγάλη ηθοποιός που έχουμε την τύχη να την έχουμε στην πόλη μας, καταφέρνει να ξεδιπλώνει, κάθε φορά, και μια καινούργια πτυχή της πολύπλευρης καλλιτεχνικής της προσωπικότητας. Με αποτέλεσμα που πάντα μας εντυπωσιάζει, όπως μας εντυπωσίασε, στη συγκεκριμένη παράσταση, εκτός των άλλων, η ευρηματικότητα της σκηνοθεσίας και το «δέσιμο», το τόσο αρμονικό, οκτώ έργων τεσσάρων διαφορετικών συγγραφέων.

Μας εντυπωσίασε, όμως, και η μεταφράστρια των κειμένων, η νεαρή, αλλά πολλά υποσχόμενη, Καλυψώ Ζωγραφίδη, που απέδωσε στη γλώσσα μας, με τόση επιτυχία, το χιούμορ, αλλά και τον σαρκασμό και την καυστικότητα κειμένων αγγλικών και μάλιστα κειμένων που παίζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Της αξίζουν συγχαρητήρια!

Και η επιλογή εξάλλου κειμένων κωμικών, για μια παράσταση ποιότητας, όπως αυτή που παρακολουθήσαμε, αξίζει να επαινεθεί κατά τη γνώμη μας. Γιατί «τέχνη είναι ό,τι διεγείρει το μυαλό και το συναίσθημα» όπως γράφει στο σημείωμά της η Έφη Νιχωρίτη. Και το γέλιο είναι εξίσου αποτελεσματικό με το δάκρυ ως μέσο έκφρασης, κάθαρσης, προβληματισμού και επικοινωνίας. Μπορείς και με το γέλιο, μέσα απ΄ το θέατρο, να γνωρίσεις (και να ξεπεράσεις μετά) τα όρια και τους φόβους σου, «να ανακαλύψεις τη γενναιοδωρία, την αλληλεγγύη, να αφουγκραστείς τον διπλανό σου, να πάρεις και να δώσεις τη χαρά και την ομορφιά της ζωής».