Σ. Ρούσσος: «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό» – Το ’21 είναι «παρών»

Με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, ο δήμαρχος Χαλανδρίου, Σίμος Ρούσσος, σημειώνει ότι «ο εορτασμός των 200 ετών από την Επανάσταση, που θεμελίωσε το σύγχρονο ελληνικό κράτος, είναι μια ευκαιρία συλλογικού αναστοχασμού».

Ειδικότερα, ο κ. Ρούσσος αναφέρει τα εξής στη σχετική ανακοίνωση:

«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό». Η φράση αυτή του εθνικού ποιη­τή, ίσως είναι η καλύτερη σύνοψη της παρακαταθήκης του, μιας και ξεκαθαρίζει ως γνήσια εθνικό και πατριωτικό το αληθές.

Σε μίαν εποχή κυριαρχίας των εύκο­λων μύθων, των στερεοτύπων, των εθνικών ψευδαισθήσεων και των κούφιων εθνικισμών, η φράση του Δ. Σολωμού μας επαναφέρει στην εκκίνηση.

Στις πρωταρχικές αξίες των Φιλικών και του εθνικού, κοινωνικού και απελευθερωτικού αγώνα του 1821: την πίστη, τη δικαιοσύνη, την εντιμότητα και την ειλικρίνεια.

Αξίες που απέχουν πολύ από τη σύγχρονη λατρεία της ήσσονος προσπάθειας, της ρητορικής μεγαλοστομίας, της δημαγωγίας και του εύκολου εντυπωσιασμού.

Το ’21 είναι «παρών» για να μας θυμίζει ότι κάποτε το κάλεσμα του άγρια δολοφονημένου Ρήγα Φεραίου «καλύτερα μιας ώρας ελεύθε­ρη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή», κινούσε πλήθη, γκρέμιζε αυτοκρατορίες και θεμελίωνε κράτη ενάντια στους ισχυ­ρούς του κόσμου αυτού, την Ιερή Συμμαχία, τους δήθεν συμμάχους και τους αιώνιους προστάτες και δανειστές.

Ο εορτασμός των 200 ετών από την Επανάσταση που θεμελίωσε το σύγχρονο ελληνικό κράτος, είναι εκτός των άλλων, και μια ευκαιρία συλλογικού αναστοχασμού πάνω στις αξίες, τα δεδομένα, τους κοι­νωνικούς συσχετισμούς αλλά και τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα που βουλιάζουν στο πέλαγος της λήθης.

Ίσως έτσι μπορέσουμε να κατανοήσουμε και, γιατί όχι, να αλλάξου­με τη δική μας πορεία.

Μας δίνεται μια δυνατότητα να διδαχθούμε από το μεγαλείο των απλών ανθρώπων, που αφού έδωσαν τα πάντα στον Αγώνα πέθα­ναν πρόσφυγες στον τόπο τους, πάμφτωχοι, ζητιάνοι και λησμονη­μένοι από τα βιβλία της ιστορίας.

Να μάθουμε για τα τζάκια, τα φέουδα και τις περιουσίες που έχτι­σαν οι απόντες, οι συνεργάτες, οι υπάκουοι και οι προσκυνημένοι πάνω στα αποκαΐδια της εξεγερμένης πατρίδας.

Να ανακαλύψουμε την ιστορία του ταπεινού Πατρινού τσαγκάρη Παναγιώτη Καρατζά, που λευτέρωσε την πόλη του για να δολοφο­νηθεί από το Αχαϊκό Διευθυντήριο των προεστών.

Να φέρουμε στο φως την εκπληκτική διακήρυξη της «Ναυτοσυ­ντροφίας της Άνδρου» και του πρωτοστάτη της Δημήτρη Μπαλή που παραδόθηκαν σιδηροδέσμιοι στον οθωμανικό στόλο, από τους υπερασπιστές της τάξης και της ασφάλειας.

Να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη των 6.000 απλών ιερέων και των 74 ιεραρχών που μαρτύρησαν δίπλα στον λαό τους, ξεπλένοντας με το αίμα τους τη ντροπή του αφορισμού των Φιλικών, του Σούτσου, του Υψηλάντη και της Επανάστασης.

Να μεταφέρουμε στην επόμενη γενιά το υπόδειγμα υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας του οπλαρχηγού της εξόδου του Μεσολογγίου Δημήτρη Μακρή που απάντησε στην πρόταση του Όθωνα να παρα­τήσει τα χωράφια, στα οποία είχε αποσυρθεί μετά την επανάσταση, για να γίνει υπασπιστής του, με τη φράση:

«Μεγαλειότατε ευχαρι­στώ, αλλά εγώ δεν τσακάω την μέση μου».

Διακόσια χρόνια μετά, ας συμφωνήσουμε ότι παρά τις διαστρεβλώσεις, τις διαμάχες, τις ευτέλειες, τις μικρότητες, τους εγωισμούς, τις συ­νομωσίες, τις λιποψυχίες και τις προδοσίες δεν υπάρχει ορόσημο τόσο ταυτισμένο με την ύπαρξη όλων μας, όσο το ’21. Γιατί η πατρίδα της καρδιάς μας δεν είναι αυτή που εξυμνεί το ραγιάδικο ήθος, εκχωρεί τον πλούτο και τη γη στους αιώνιους δυ­νάστες της, δεν είναι αυτή που δολοφονεί, διώχνει και βασανίζει τα παιδιά της, αλλά ο κόσμος των οραμάτων της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Ισότητας, τα θυσιαστήρια των παππούδων και των γονέων μας.