Π. Καμάρας: Η «αδικημένη» κ. Δούρου και ο «κατατρεγμένος» κ. Ψηνάκης

«Όψεις του ίδιου νομίσματος» χαρακτηρίζει τον δήμαρχο Μαραθώνα, Ηλία Ψηνάκη, και την περιφερειάρχη Αττικής, Ρένα Δούρου, ο ανεξάρτητος περιφερειακός σύμβουλος Αττικής Παύλος Καμάρας, μετά τις φονικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική.

Συγκεκριμένα, ο κ. Π. Καμάρας τονίζει τα εξής:

Η «αδικημένη» κ. Δούρου και ο «κατατρεγμένος» κ. Ψηνάκης, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Ειλικρινά, προβληματίστηκα πριν δημοσιοποιήσω αυτές τις σκέψεις μου, που αφορούν σε δύο από τους αρνητικούς πρωταγωνιστές της πρόσφατης τραγωδίας. Και αυτό, όχι μόνο γιατί βρίσκεται σε εξέλιξη η δικαστική έρευνα, για την οποία από την πρώτη στιγμή υπερθεμάτισα, αλλά γιατί, από «λεπτομέρειες» δεν βρίσκομαι εγώ σε μια από αυτές τις θέσεις.

Λίγες ψήφοι, που χάθηκαν από συγκυρίες, κάπου στη Δυτική Αθήνα και στον Πειραιά, μου στέρησαν τη θέση του αντιπεριφερειάρχη Ανατ. Αττικής. Ένα αξίωμα, αναμφισβήτητα, τιμητικό, αλλά και με πολλές δυνατότητες για δράση και έργα.

Μια θέση ευθύνης, που θα μπορούσε όμως, να με είχε φέρει, εμένα, στο μάτι του κυκλώνα, αυτής της απίστευτης τραγωδίας.

Δεν ξέρω εάν από αυτή τη θέση, του υπεύθυνου (που τώρα έχει η κ. περιφερειάρχης, αφού ο αρμόδιος αντιπεριφερειάρχης, έλειπε στο εξωτερικό), θα μπορούσα να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα. Είναι προφανές, ότι σ΄ ένα κράτος ξεχαρβαλωμένο, χωρίς οργάνωση και αξιοκρατία, οι ρόλοι είναι σχετικοί και δεν αρκεί η καλή διάθεση.

Σκέπτομαι, ότι ίσως, το αίσθημα ευθύνης που με διακατέχει, θα με οδηγούσε αντί να κάνω «τα τυπικά», να αναλάμβανα άλλες πρωτοβουλίες.

Πρωτοβουλίες, που ίσως θα συνέβαλαν, ώστε να χαθεί έστω και μια λιγότερη ψυχή.

Όμως, επειδή, με τα «ίσως» και τα «εάν» και εκ του ασφαλούς, δεν γράφεται η ιστορία και κυρίως γιατί δεν επανέρχονται στη ζωή τα αγγελούδια που χάθηκαν, θα σταθώ στη σκληρή πραγματικότητα και στα γεγονότα.

Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω αυτό το σημείωμα, όχι για να ενοχοποιήσω την περιφερειάρχη και τον δήμαρχο Μαραθώνα, για τις όποιες ολιγωρίες τους, στην άσκηση των καθηκόντων τους (εάν αποδειχθούν), αλλά για να στιγματίσω συμπεριφορές, μετά την τραγωδία, που μας προσβάλλουν όλους. Πολίτες και αιρετούς.

Σημειώνω, ότι οι δύο περιπτώσεις, Δούρου και Ψηνάκη, δεν είναι ταυτόσημες. Είναι όμως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η κ. Δούρου, εκλεγείσα πανηγυρικά ως περιφερειάρχης, λόγω πολιτικών συγκυριών, με μια προεκλογική ατζέντα πλούσια υποσχέσεων, με το καταγγελτικό ύφος του εισαγγελέα – τιμωρού, έπεισε το ανυποψίαστο κοινό της, ότι μπορεί.

Απέτυχε παταγωδώς, σε όλα!

Στη διαχείριση των απορριμμάτων, στη διαχείριση των λυμμάτων, στη δημιουργία θέσεων εργασίας, στην Μητροπολιτική Περιφέρεια, στην ανάπτυξη, στην αλόγιστη κατασπατάληση των αποθεματικών της Περιφέρειας, στην πρόληψη και στα μεγάλα έργα που λείπουν δραματικά στην Αττική.

Την ανεπάρκειά της, τη ζήσαμε εμείς στο Περιφερειακό Συμβούλιο (όταν κρυβόταν στα δύσκολα πίσω από τους αντιπεριφερειάρχες της), ακολούθως και οι φορείς που εξοργισμένοι απαιτούσαν την τήρηση των υπεσχημένων, τώρα πλέον πιστεύω όλη η Περιφέρεια.

Ο κ. Ψηνάκης, επιτυχημένος καλλιτεχνικός μάνατζερ, φίρμα στη σόου-μπιζ, θάμπωσε τους ανυποψίαστους ψηφοφόρους του Δήμου του, οι οποίοι πίστεψαν στις επενδύσεις που θα έφερνε, στην ανάπτυξη και στα μεγαλεπίβολα σχέδιά του, που τόσο επαγγελματικά ήξερε να «πουλάει» στον κόσμο. Τέσσερα χρόνια, ανύπαρκτος…

Έχει την πρωτιά, να καταγγέλεται από το σύνολο του Δημοτικού του Συμβουλίου και να ζητείται η παραίτησή του, χαρακτηρίζοντας τον «επικίνδυνο» εκτός από ανίκανο!

Και οι δύο, λοιπόν, αποτυχημένοι αιρετοί. Προϊόντα, μιας νοοτροπίας του λαού «ότι εντάξει και τι έγινε», ψηφίζουμε χαλαρά για την Τοπική Αυτοδιοίκηση τον γκλαμουράτο, τον προβεβλημένο, τον λαϊκιστή.

Χωρίς να αναλογιστούμε, πόσο σημαντικές είναι για τη ζωή μας, οι επιλογές αυτές που πολλές φορές, τις πληρώνουμε ακριβά.

Και έρχεται δυστυχώς η τραγωδία.

Το έθνος πενθεί.

Ο απλός πολίτης, συγκλονισμένος, τρέχει να συνδράμει. Οργισμένος, αναζητεί ενόχους.

Και πώς αντιδρούν οι δύο «υπεύθυνοι»;

Με θράσος, με κυνισμό, με αμετροέπεια.

Η μία, καθ΄ υποτροπή μάλιστα, μετά τις γελοίες αυτομηνύσεις, κατά παντός υπευθύνου και την επιθετική συμπεριφορά της κατά πάντων (μετά την άλλη εξίσου φονική τραγωδία «αρμοδιότητάς της») έρχεται να μιλήσει για «αδικίες» για «βάρδιες» και με δηλώσεις αποπροσανατολισμού, με μια εξόφθαλμη, πρόθεση επιδιώκει να στηρίξει τους «δικούς της» ανθρώπους στην κυβέρνηση, παίζοντας το παιχνίδι των αυθαιρέτων.

Ο άλλος, προκλητικότατος, με το χυδαίο στυλάκι της αλαζονείας και της ανευθυνότητας, ψεύδεται και προσβάλλει κάθε νοήμονα πολίτη. Επιτίθεται, ξεδιάντροπα, κατά πρώην συνεργατών του, χαρακτηρίζοντας τους καιροσκόπους και υπόδικους! Είναι συμπεριφορές που σε εξοργίζουν ακόμα περισσότερο και από την ανικανότητά τους.

Σαν επίλογο, αυτού του σημειώματος, θα επαναλάμβανα:

Δεν ξέρω τι θα έκανα, καλύτερα, στη θέση τους για να αποτρέψω την τραγωδία ή να μειώσω τις επιπτώσεις της.

Όμως, αυτό που σίγουρα θα έκανα, θα ήταν να σκύψω το κεφάλι συντετριμμένος και θα ζούσα εφιάλτες με τις τύψεις μήπως θα…

Με ταπεινότητα, θα ζητούσα ειλικρινή «συγγνώμη» από τους συγγενείς των θυμάτων, ακόμα και εάν το πόρισμα τελικά με βγάλει άμοιρο ευθυνών.

…και βέβαια θα παραιτούμουν… ως ένδειξη σεβασμού προς όλους.