Π. Καμάρας: Η «δόλια αναλογική» και η θεσμοθέτηση της «κωλοτούμπας» στην Τ.Α.

«Η καθιέρωση της “δόλιας αναλογικής” και η θεσμοθέτηση της “κωλοτούμπας” στην Τοπική Αυτοδιοίκηση» είναι ο τίτλος άρθρου του ανεξάρτητου περιφερειακού συμβούλου Αττικής, πρώην δημάρχου Πεύκης Παύλου Καμάρα, αναφορικά με το νομοσχέδιο «Κλεισθένης Ι».

Συγκεκριμένα, ο κ. Καμάρας σημειώνει:

Να λοιπόν και με Νόμο, πλέον, η κατά το κοινώς λεγόμενο «κωλοτούμπα» (διεθνής πλέον όρος), μπαίνει και στον θεσμό της Αυτοδιοίκησης, αλλά και στην καθημερινότητα των πολιτών.

Η πλήρης, δηλαδή, προδιαγεγραμμένη αθέτηση οιονδήποτε προγραμματικών εξαγγελιών, δεσμεύσεων και υποσχέσεων, των υποψήφιων αιρετών της Αυτοδιοίκησης, την επαύριο των εκλογών.

Και εάν η περιβόητη κεντρική κωλοτούμπα των κυβερνούντων, είχε μία προσχηματική δικαιολογία, ότι  «μας εκβιάσανε», «μας απειλήσανε», «δεν ξέραμε», «το παλέψαμε αλλά…», η ηγεσία του υπουργείου των Εσωτερικών, δεν μπορεί να επικαλεσθεί τίποτα ανάλογο.

Διότι ο κ. υπουργός και ξέρει (2 χρόνια τώρα του τα λέει σύσσωμη η Αυτοδιοίκηση) και εξ όσων γνωρίζουμε ουδείς τροϊκανός ή μη τον εκβιάζει. Να θεσμοθετήσει δηλαδή με τον περιβόητο «Κλεισθένη» του, την αναγκαστική πλέον, αθέτηση (άρα κοροϊδία των πολιτών), οιασδήποτε δέσμευσης για έργα, προγράμματα και παρεμβάσεις από τον υποψήφιο δήμαρχο ή περιφερειάρχη στον Δήμο του ή στην Περιφέρεια του, αφού με τον νέο Νόμο, η υλοποίηση τους ή μη, δεν θα οφείλεται σε δική του ασυνέπεια ή ανικανότητα, αλλά σε πραγματική αδυναμία λήψης και εκτέλεσης αποφάσεων.

Επιβάλλονται λοιπόν οι «διαπραγματεύσεις». Με ότι αυτό συνεπάγεται.

Στην καλύτερη λοιπόν των περιπτώσεων το προϊόν των διαπραγματεύσεων θα είναι ξένο προς αυτά (και για αυτά) για τα οποία εκλέχθηκε και στην χειρότερη (συνηθέστερη εκδοχή) ή πλήρης απραξία.

Και βέβαια, η «κωλοτούμπα» νομιμοποιημένη πλέον, δεν θα αφορά μόνο τους επικεφαλής των (τύποις ) παρατάξεων.

Τα «πεταρίσματα» των συμβούλων, από παράταξη σε παράταξη και από φωλιά σε φωλιά, ανάλογα και με τις δελεαστικότερες προσφορές (π.χ. θέσεις αντιδημάρχων, περιφερειαρχών, προέδρων εταιρειών, λοιπές αμειβόμενες θέσεις κ.λπ.) συνιστούν την επιτομή της «κωλοτούμπας» , αλλά και την εξαπάτηση των ψηφοφόρων και της εμπιστοσύνης του εκλογέα δημότη.

Δεν θα επεκταθώ σε άλλα παραδείγματα, γιατί, αυτή η νομιμοποίηση μιας ανέντιμης και αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς, των αιρετών, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί ο «Κλεισθένης», δεν αντέχει σε διάλογο (που ζητούν κάποιοι δυστυχώς συνάδελφοι).  

Όλα αυτά βέβαια, είναι το αποτέλεσμα της καθιέρωσης ως εκλογικού συστήματος στην Αυτοδιοίκηση, όχι της άδολης απλής αναλογικής, αλλά μιας «δόλιας» στην κυριολεξία μεθόδευσης, να αλλοιωθεί η δημοκρατική ψήφος των Δημοτών.

Γιατί εάν η ηγεσία του ΥΠ.ΕΣ., ήθελε απλή αναλογική, έστω από βίτσιο ή ιδεολογία, η εκλογική διαδικασία θα περιοριζόταν στον α΄ γύρο των εκλογών, όταν θα εκλέγονται και οι δημοτικοί σύμβουλοι στο σύνολό τους. Με τα ίδια βέβαια καταστροφικά αποτελέσματα ως προς την κυβερνησιμότητα, όμως θα έσωζαν τουλάχιστον τα προσχήματα.

Δεν θα υπέκρυπτε τη δολιότητα της συναλλαγής μεταξύ α΄ και  β΄ γύρου, του «ταξίματος»  και των υπόγειων διαδρομών ερήμην του λαού, μήπως και βγει «το δικό μας παιδί».

Εάν πιστεύανε πραγματικά στη δημοκρατική αναλογική εκπροσώπηση, αλλά και στη Διαφάνεια θα εκλεγότανε ο δήμαρχος από το Δ.Σ. (έμμεσα) βάσει συμφωνιών των παρατάξεων (δημόσια) όπως γίνεται στο κεντρικό κράτος. Αλλά εκεί υπάρχει η αρχή της δεδηλωμένης. Και η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες.

Ή θα θεσμοθετούσανε ξεχωριστές λίστες συμβούλων – δημάρχων (περιφερειαρχών) αφού έτσι κι αλλιώς, οι παρατάξεις για αυτούς δεν έχουν κανένα νόημα.

Όπως φαίνεται, ότι, και η κυβερνησιμότητα δεν έχει κανένα νόημα για τους νομοθετούντες, αφού εάν πραγματικά θέλανε ένα Δήμο (και μια Περιφέρεια) αποτελεσματικούς, που να δρουν άμεσα στις ανάγκες του δημότη και της πόλης δεν θα προσφεύγανε σε γελοιότητες τύπου «λευκής εποικοδομητικής ψήφου» κ.λπ.

Θα ενισχύανε την εκτελεστική εξουσία (δήμαρχο, περιφερειάρχη, οικονομικές επιτροπές κ.λπ.) με ισχυρές εκτελεστικές αρμοδιότητες, που στην υλοποίησή τους δεν θα μπλέκανε στον κυκεώνα των συσχετισμών και των συναλλαγών των Δ.Σ. και των Π.Σ.

Και εάν πράγματι θέλανε τη Διοικητική Αυτοτέλεια των ΟΤΑ και πραγματική Αποκέντρωση του Κράτους, θα θωρακίζανε τα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια, με «κανονιστικές αρμοδιότητες» για όλες τις τοπικές υποθέσεις (σύμφωνα και με το Σύνταγμα).

Δεν θα όριζε δηλαδή το κράτος π.χ. ότι το Πράσινο, θα πρέπει να είναι στις ανταποδοτικές υπηρεσίες (κάτι που επιφέρει πρόσθετα Δημοτικά Τέλη στους Δημότες) αλλά θα άφηναν τα Δ.Σ. να κρίνουν ποιες Υπηρεσίες (π.χ. κοινωνικές) είναι προτεραιότητά τους να είναι ανταποδοτικές και εάν θα πρέπει να επιβαρυνθούν για αυτές οι δημότες.

Και εάν πιστεύανε πράγματι στην ακηδεμόνευτη Τ.Α. δεν θα όριζε ο υπουργός τον Επόπτη Νομιμότητας. Θα δημιουργούσαν μια Ανεξάρτητη Αρχή που θα επόπτευε τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σύμφωνα και με το Σύνταγμα. Αμερόληπτα και μόνο για την τήρηση της νομιμότητας.

Αυτά βέβαια αφορούν μια άλλη Αυτοδιοίκηση, που είναι προφανές ότι απέχει παρασάγγας από την φιλοσοφία ή τα σχέδια των κυβερνώντων.

Υ.Γ. Το ότι στο σχέδιο Νόμου υπάρχουν και κάποιες ψιλορυθμίσεις στην θετική κατεύθυνση (π.χ. συμμετοχή των Κοινοτήτων στα επενδυτικά προγράμματα, δυνατότητα σύστασης διαδημοτικών Συνδέσμων κ.λπ.) μου θυμίζει όταν σου σερβίρουν ένα απαίσιο μπαγιάτικο πιάτο με γαργαλιστικές γαρνιτούρες.