«Τις πταίει» που τα δημοτικά έργα έχουν προϋπολογισμό… πενταετίας

Ακούγεται συχνά στις συνεδριάσεις των Δημοτικών Συμβουλίων, ως μομφή των μειοψηφιών προς τις πλειοψηφίες, ότι τα έργα που προγραμματίζονται από τις διοικήσεις έχουν χρονικό ορίζοντα τις επόμενες εκλογές. Το κακό, βέβαια, είναι ότι, όταν κάποιες από τις χθεσινές μειοψηφούσες παρατάξεις βρίσκονται την επαύριον σε θέση διοίκησης, ακολουθούν ακριβώς το ίδιο… μοτίβο.

Το αποτέλεσμα, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το «λούζονται» η κοινωνία και οι δημότες. Έργα αποσπασματικά που, αντί να βελτιώνουν, περιπλέκουν την καθημερινότητα, άσκοπη σπατάλη δημοτικού χρήματος, ευνοϊκές «σπασμένες» αναθέσεις κ.ο.τ. Κι αν ποτέ «παρεισφρήσει» κάποιο μεγάλο έργο στο Τεχνικό Πρόγραμμα, τότε αυτό συνήθως «σέρνεται» από χρόνο σε χρόνο και περνούν πολλά τέρμινα για να υλοποιηθεί.

Το δυστύχημα είναι ότι το παραπάνω φαινόμενο δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά θα λέγαμε τον κανόνα σε πολλούς Δήμους, αφού οι κυβερνώντες σε αυτούς διακατέχονται από το ίδιο άγχος με τους πολιτικούς της κεντρικής σκηνής. Δηλαδή, να παρουσιάσουμε πάση θυσία «κάποια» έργα μέχρι το τέλος της θητείας μας, για να εκλεγούμε εκ νέου…

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν κάποιοι εν μέρει βάσιμοι λόγοι -πλην των στενά μικροπολιτικών- που σπρώχνουν ορισμένους τοπικούς άρχοντες να λειτουργούν «κοντόφθαλμα».

Ένας από αυτούς είναι ότι το γεγονός πως για να υλοποιήσεις ένα πραγματικά μεγάλο έργο -πλην της κοπιώδους προσπάθειας εξεύρεσης χρηματοδότησης- θα πρέπει να περάσεις από έναν απίστευτο γραφειοκρατικό Γολγοθά, να πολεμήσεις με ακραία ιδεοληπτικές αντιλήψεις, να υποστείς εξαντλητικούς ελέγχους και, μετά απ’ όλα αυτά, όταν πια «ανάψει το πράσινο φως», να «προσεύχεσαι» να μην «πέσεις» σε κάποιον κακό εργολάβο, που πήρε το έργο με εξωφρενική έκπτωση, οπότε μπλέκεις σε νέες περιπέτειες…

_______________________

Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε διακαώς ν’ αλλάξει, να βελτιωθεί η πόλη μας, αλλά αυτό να γίνει «διά μαγείας», χωρίς να θιχθούν ατομικά συμφέροντά μας, δίχως να ταλαιπωρηθούμε, χωρίς να «μας χαλάσουν τη ζαχαρένια μας».

_______________________

Ο αντίλογος στην παραπάνω υπαρκτή πραγματικότητα είναι ότι, κάποτε, πρέπει να ξεκινήσουμε από μια σωστή αφετηρία και κυρίως ν’ αντιμετωπίσουμε μακροπρόθεσμα το μέλλον των πόλεων που θέλουμε να ζήσουμε, εμείς και τα παιδιά μας. Όπως η ζωή, έτσι και οι δημοτικές διοικήσεις έχουν συνέχεια. Ας κάνουμε τις αναγκαίες τοπικές επεμβάσεις, όπου λόγοι αναγκαιότητας ή ασφάλειας το επιβάλλουν, αλλά ταυτόχρονα ας αρχίσουμε να ωριμάζουμε και τα πραγματικά μεγάλα έργα, που θα καταστήσουν τις πόλεις μας βιώσιμες τα επόμενα χρόνια. Κι αν δεν προλάβουμε να τα «εξαργυρώσουμε» όλα εμείς στο εκλογικό ταμείο, ε, δεν πειράζει, θα τα πιστωθούν, ως βελτίωση της ποιότητας ζωής τους, οι επόμενες γενιές.

Όμως, υπάρχει κι ένας άλλος λόγος που τα μεγάλα έργα φοβίζουν τις δημοτικές Αρχές κι αυτός πηγάζει από τον στρεβλό τρόπο αντίληψης όλων εμάς των δημοτών-πολιτών. Για να υλοποιήσεις ένα οραματικό έργο «θα πρέπει να σπάσεις αβγά», όπως εύστοχα παρατήρησε κάποιος δημοτικός σύμβουλος σε συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου στον Βόρειο Τομέα Αθηνών. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε διακαώς ν’ αλλάξει, να βελτιωθεί η πόλη μας, αλλά αυτό να γίνει «διά μαγείας», χωρίς να θιχθούν ατομικά συμφέροντά μας, δίχως να ταλαιπωρηθούμε, χωρίς να «μας χαλάσουν τη ζαχαρένια μας».

Με αυτόν το τρόπο, ασκώντας πίεση στους «γνωστούς» μας δημοτικούς συμβούλους, τους φέρνουμε μπροστά στο δίλημμα: «να κάνω αυτό που πραγματικά πιστεύω ότι είναι σωστό για την πόλη, αγνοώντας το βραχυπρόθεσμο πολιτικό κόστος που θα έχω ή να υποκύψω στην “τυραννία της κοινής γνώμης”;». Και, δυστυχώς, τις περισσότερες φορές επιλέγουν τη δεύτερη λύση, που είναι η ασφαλέστερη εκλογικά…

Και επειδή οι πολλοί δύσκολα αλλάζουν όλοι μαζί, μάλλον «πέφτει στις πλάτες» των αυτοδιοικητικών να κάνουν την υπέρβαση και να προχωρήσουν σε εκείνα τα έργα που -με πολιτικά, επιστημονικά και κοινωνικά κριτήρια- θα συμβάλλουν στην ανθρώπινη ανάπτυξη των πόλεών μας, έστω κι αν μια «θορυβώδης» πλειοψηφία (που στην πράξη είναι μειοψηφία) δεν τα ενστερνίζεται.

Σε τελική ανάλυση, οι δημότες-πολίτες τους ψηφίζουμε -και, άρα, τους εξουσιοδοτούμε- να διοικήσουν τους Δήμους για εμάς και όχι μαζί με μας. Και πιστεύουμε ακράδαντα ότι, μετά τη δύσκολη αρχή, δηλαδή μέχρι ν’ αποδειχθεί πως και οι μη «λαοφιλείς» αποφάσεις μπορούν να παράξουν χρήσιμο κοινωνικά έργο, όλο και περισσότεροι από εμάς τους πολίτες-δημότες θ’ αντιληφθούμε ότι δεν χρειάζεται να μας κάνουν πρωθυπουργούς, υπουργούς, δημάρχους κ.ο.τ. για μια μέρα, για να τους δείξουμε πώς αλλάζουν τα πράγματα. Αυτό θα το κάνουν μια χαρά οι πραγματικοί πρωθυπουργοί, υπουργοί, δήμαρχοι κ.ο.τ.