Ο… τρίτος δρόμος για τις αξιολογήσεις
Ενυπόγραφα

Ο… τρίτος δρόμος για τις αξιολογήσεις

Πολύ μελάνι έχει καταναλωθεί και μπόλικος ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός χρόνος έχει ξοδευτεί πάνω στο θέμα των ελέγχων και των αξιολογήσεων στην Αυτοδιοίκηση. Το αποτέλεσμα επί της ουσίας, ως είθισται, είναι μηδέν εις το πηλίκον.

Η μία πλευρά δεν ακούει κουβέντα για αξιολογήσεις και τα… ρέστα, τα θεωρεί «προφάσεις εν αμαρτίαις» κι αρνείται να συνεργαστεί με το κράτος, αλλά και να εφαρμόσει τους νόμους.

Η άλλη πλευρά προσπαθεί να περάσει στην κοινή γνώμη ότι οι εργαζόμενοι στην Αυτοδιοίκηση είναι a priori «λαμόγια» και άχρηστοι, που βρίσκονται στη θέση τους έχοντας εξαπατήσει τις αρχές, προκειμένου να περάσει πιο εύκολα τα μέτρα περικοπής θέσεων απασχόλησης στο Δημόσιο, όπως επιτάσσουν οι μνημονιακές δεσμεύσεις.

Το μεγάλο στοίχημα για την Ελλάδα είναι να αποκτήσει στην ουσία 
τα στοιχεία μίας ευνομούμενης Πολιτείας. Μόνο τότε δεν θα κινδυνέψει εκ νέου 
να βρεθεί στα «νύχια» των οποιωνδήποτε εταίρων της...

Ωστόσο, υπάρχει και μία άλλη πλευρά, αυτή που προσπαθεί να ξεφύγει από την αντανακλαστική απέχθεια (ή, μήπως, ζήλεια) που διακατέχει όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα για εκείνους που απασχολούνται στο Δημόσιο, να σκεφτεί νηφάλια και να προσπαθήσει να δει τα πράγματα όσο πιο καθαρά γίνεται.

Για τη συγκεκριμένη πλευρά είναι σαφές ότι οι νόμοι εκλεγμένων δημοκρατικά κυβερνήσεων πρέπει να τηρούνται, έστω κι αν από μία μερίδα πολιτών θεωρούνται κατάφωρα άδικοι. Στη Δημοκρατία οι άδικοι νόμοι καταργούνται μέσω της ανατροπής στην κάλπη των κυβερνήσεων που τους νομοθετούν. Άρα, όσοι αναλαμβάνουν εξουσία, σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο, και ορκίζονται πίστη στο Σύνταγμα και τους νόμους της χώρας, είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόζουν τους νόμους, χωρίς αυτό να τους αφαιρεί το δικαίωμα να τους κρίνουν σε πολιτικό επίπεδο.

Επίσης είναι σαφές ότι ο τρόπος που η κυβέρνηση επιχειρεί τις παρεμβάσεις της στην Αυτοδιοίκηση (αξιολογήσεις υπαλλήλων, έλεγχοι πλαστότητας δικαιολογητικών και επανέλεγχοι συμβάσεων εργασίας) αποδεικνύει και τη μη ειλικρίνεια των προθέσεών της. Είναι τόσο οφθαλμοφανές ότι αυτό που επιδιώκει είναι όχι να νοικοκυρέψει όντως τους αυτοδιοικητικούς φορείς, αλλά να γεμίσει τη «δεξαμενή» απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων (η περίφημη ποσόστωση αποδεικνύει του λόγου το αληθές), που κάθε προσπάθεια περαιτέρω επεξήγησης θεωρείται εκ του περισσού. Καμία κυβέρνηση, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν, δεν θα έβαζε… χέρι στους δημοσίους υπαλλήλους, αφού οι τελευταίοι αποτελούσαν διαχρονικά τους σταθερούς ψηφοφόρους της. Αναγκάστηκε να το κάνει και για τούτο ο τρόπος της είναι «άγαρμπος» και δημιουργεί τόσες παρενέργειες.

Για τη μεγαλύτερη μερίδα όσων λειτουργούν στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και για αρκετούς δημοσίους υπαλλήλους, είναι αδιανόητο να μην αξιολογούνται άπαντες όσοι πληρώνονται με χρήματα του ελληνικού λαού. Και γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά, από προσωπική πείρα, ότι υπάρχουν υπάλληλοι και στην Αυτοδιοίκηση που «δεν ξέρουν πού παν τα τέσσερα»…

Αδιανόητο είναι επίσης να μην επιβάλλονται κυρώσεις σε όσους εξαπάτησαν το Δημόσιο, παρουσιάζοντας πλαστούς τίτλους σπουδών, προκειμένου να προσληφθούν ή να κερδίσουν κάποια ανώτερη θέση.

Αντιθέτως, αρκετό ψάξιμο χρειάζεται η υπόθεση των μετατροπών συμβάσεων, αφού αυτές έχουν ήδη περάσει από τον έλεγχο των αρμοδίων αρχών και ο εκ των υστέρων επανέλεγχος όντως δημιουργεί εύλογες υποψίες…

Τέλος, θα πρέπει κάποια στιγμή να απομυθοποιήσουμε και τη δήθεν υπερπληθώρα υπαλλήλων στην Αυτοδιοίκηση. Όντως, υπήρχαν και υπάρχουν υπηρεσίες που απασχολούν προσωπικό παραπάνω από αυτό που απαιτείται, αλλά ταυτοχρόνως καίριες δομές περιφερειών και δήμων -και μάλιστα σε τομείς που άπτονται της καθημερινότητας των πολιτών- λειτουργούν με σημαντικές ελλείψεις.

Μία κυβέρνηση που θα ήθελε πράγματι να νοικοκυρέψει τα πράγματα θα έδινε άμεση εντολή σε περιφερειακές και δημοτικές αρχές να προχωρήσουν άμεσα και με ορθολογικά κριτήρια στην ανακατανομή του προσωπικού τους και, από εκεί και πέρα, να υποβάλουν συγκεκριμένα και αιτιολογημένα αιτήματα για προσλήψεις, όπου χρειάζεται.

Φανταζόμαστε ότι για να σκεφτεί κάποιος τα παραπάνω δεν απατείται να έχει υψηλό δείκτη νοημοσύνης, ούτε να κατέχει πανεπιστημιακό τίτλο σπουδών (έστω και πλαστό). Το μόνο που απαιτείται είναι να μην βάζει το προσωπικό, πολιτικό του συμφέρον πάνω από το δημόσιο συμφέρον και να είναι αποφασισμένος όντως «να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο».

Η χώρα, αργά ή γρήγορα, θα βγει από το μνημόνιο και, όσο κι αν ακουστεί παράδοξο, αυτή είναι η λιγότερη δύσκολη κι επώδυνη διαδικασία. Το μεγάλο στοίχημα για την Ελλάδα είναι να αποκτήσει στην ουσία τα στοιχεία μίας ευνομούμενης Πολιτείας. Μόνο τότε δεν θα κινδυνέψει εκ νέου να βρεθεί στα «νύχια» των οποιωνδήποτε εταίρων της…

Σχετικά άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Υποχρεωτικά πεδία *

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet