Κ. Γουλιάμος: Κοινωνική πρόκληση το καζίνο στο Μαρούσι

Εν αναμονή της  έκδοσης του Π.Δ για την μετεγκατάσταση του Καζίνο της Πάρνηθας στο Μαρούσι στα πλαίσια της τουριστικής επένδυσης στα Βόρεια Προάστια της Αττικής, είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε για άλλη μία φορά ξεκάθαρα το ζήτημα: αν ακριβώς ωφελεί αυτή η ανάπτυξη το λαό και πως πολιτικά καθορίζεται ένα τέτοιο έργο. Στην προκειμένη περίπτωση, το διαφημιζόμενο ως «έργο-τοπόσημο» για την περιοχή αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες κοινωνικές προκλήσεις. Γιατί παρά τις διακηρυγμένες ανάγκες για  έργα αντιπλημμυρικής προστασίας ( θυμίζουμε με την τελευταία βροχή για άλλη μία φορά δρόμοι της πόλης έγιναν λίμνη και αυτοκίνητα εγκλωβίστηκαν) και αντισεισμικής προστασίας, παρά τις ανάγκες για ασφαλή και φθηνή λαϊκή κατοικία, σύγχρονες και πλήρως εξοπλισμένες δομές δημόσιας και αποκλειστικά δωρεάν υπηρεσίες υγείας, ελεύθερους χώρους με πράσινο και δυνατότητες δωρεάν αναψυχής, σχολεία και υποδομές άθλησης και πολιτιστικής δραστηριότητας, έργα αντιμετώπισης του κυκλοφοριακού προβλήματος κυβέρνηση, περιφέρεια και δημοτική αρχή, όλο το κράτος δηλαδή προχωράει το σχέδιο για κατασκευή ενός κατ’ όνομα «ολοκληρωμένου κέντρου αναψυχής» το οποίο κοστολογείται στα 200 εκ. ευρώ, που θα περιλαμβάνει ξενοδοχείο πολυτελείας, συνεδριακό κέντρο, χώρους εστίασης και ψυχαγωγίας, στο οποίο θα μεταστεγαστεί το Καζίνο Πάρνηθας.

Γράφει ο Κώστας Γουλιάμος*

Με δεδομένη την πολύ αρνητική εμπειρία που υπάρχει από την μέχρι σήμερα λειτουργία καζίνο ανά την επικράτεια, η κυβέρνηση της ΝΔ αγνοεί επιδεικτικά όλες τις ευαίσθητες παραμέτρους σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτισμικό επίπεδο. Η κυβερνητική πολιτική κλείνει τα μάτια μπροστά στις καταστροφικές συνέπειες που φέρνει γενικότερα η λειτουργία του καζίνο. Μολονότι ο κόσμος γνωρίζει πως στα καζίνο περιουσίες εξανεμίζονται, άνθρωποι καταρρακώνονται και οικογένειες διαλύονται, εντούτοις η ΝΔ βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία από τις πραγματικές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, διαμορφώνοντας πρότυπα ζωής με πυρήνα τον τζόγο και τα συνακόλουθα. Άλλωστε ποτέ στ` αλήθεια δεν αφουγκράστηκε τις αγωνίες και τις προσδοκίες του λαού. Θυσιάζει τα πάντα στο βωμό  της υποταγής στους κανόνες ενός «αναπτυξιακού συνδρόμου», λειτουργεί με γνώμονα τα επιχειρηματικά κέρδη που φέρνει η καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ο λαός βλέπει την αποφασιστικότητα των κυβερνήσεων ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ να διασφαλίσουν χωρίς δισταγμό –και με πρόσχημα είτε την ανάπτυξη είτε την προστασία του δημοσίου συμφέροντος-έργα βιτρίνας που ευνοούν τους στόχους της οικονομικής ολιγαρχίας. Έργα που δεν εξασφαλίζουν μια κανονική ζωή στους ανθρώπους, ούτε και βελτιώνουν τις συνθήκες διαβίωσης και ποιότητας ζωής. Το αντίθετο μάλιστα, ανεβάζουν επικίνδυνα το κόστος ζωής, μειώνοντας την αγοραστική δύναμη του λαού τη στιγμή μάλιστα που στην Ελλάδα ο Δείκτης Αγοραστικής Δύναμης (ΔΑΔ) της Νumbeo, είναι από τους πιο χαμηλούς λόγου χάρη  ο ΔΑΔ ενός κατοίκου της Αθήνας αγγίζει το 42,8%, όταν στη  Λευκωσία είναι 65.7%. Στη μείωση της αγοραστικής δύναμης θα πρέπει να συνυπολογισθεί και η φορολογική πολιτική, αφού η φορολογική αφαίμαξη μειώνει το διαθέσιμο εισόδημα.

Τούτων δοθέντων, θα λέγαμε πως εθελοτυφλούν όσοι δεν αναγνωρίζουν πως στην Ελλάδα υπάρχει διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, καθώς και ραγδαία επιδείνωση των ανισοτήτων, με αποτέλεσμα ν` αυξάνεται το φαινόμενο των σύγχρονων «φτωχών εργαζομένων», των «νεόπτωχων» και των «χαμηλόμισθων» νοικοκυριών. Σε όλη την επικράτεια -ειδικά δε στα Βόρεια προάστια- διαμορφώνεται συν τοις άλλοις μια νέα κοινωνική κατηγορία, οι νεόπτωχοι. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, ακόμα και νέοι με πτυχία τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, εργαζόμενοι που έχασαν την εργασία τους, γυναίκες-μέλη μονογονεϊκών οικογενειών και πολλοί συνταξιούχοι, συγκροτούν αυτή τη στρατιά των «νέων φτωχών». Ήδη στη χώρα μας  το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού κατέχει το 42% του καθαρού πλούτου της Ελλάδας, σε αντίθεση με το 55,4% του πληθυσμού που είναι οικονομικά ευάλωτο.

Πιστές λοιπόν οι κυβερνήσεις στο καπιταλιστικό δόγμα της αύξησης των κερδών  φυσικοποιούν το νοσηρό φαινόμενο της οικονομίας του τζόγου-καζίνο, μετατρέποντας τεράστιες εκτάσεις σε οικοδομήματα συσσώρευσης του πολυεθνικού κεφαλαίου, των τραπεζικών ομίλων και της χρηματιστικής ολιγαρχίας, διοχετεύοντας τον πλούτο σε μια πλειάδα επιχειρηματικών ομίλων, που αποτελούν κρίκο στην αλυσίδα της οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας. 

Από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, κανένα από αυτά τα κόμματα δεν τόλμησε να περικόψει, έστω και στο ελάχιστο, την τρομερή δύναμη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και τα προνόμια της οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία προκλητικά πλέον επιχειρεί την πιο βίαιη αναδιανομή πλούτου που έχει συμβεί μέχρι σήμερα στην Ελλάδα. Το αστικό πολιτικό σύστημα και οι δυνάμεις του κατεστημένου που εναλλάχθηκαν στην κυβερνητική εξουσία, συρρίκνωσαν τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, ενσωμάτωσαν στις πολιτικές τους την ασυδοσία της αγοράς, του χρηµατιστηριακού και μη τζόγου κατεδαφίζοντας ταυτόχρονα τις λαϊκές κατακτήσεις και τα λαϊκά δικαιώματα.

Προκύπτει επομένως η επιτακτική ανάγκη απόρριψης των πολιτικών, των σχεδίων, και των υποσχέσεων των αστικών κομμάτων περί καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σε αυτό τον πολιτικό αγώνα η ενίσχυση του ΚΚΕ αποτελεί τη μοναδική επιλογή, ώστε ο ίδιος ο λαός να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Η πολιτική γραμμή, οι θέσεις και η δράση του ΚΚΕ αποτελούν την μήτρα της αντίστασης, της λαϊκής αντεπίθεσης και, τελικά, της ανατροπής.

*Υποψήφιος βουλευτής ΚΚΕ στον Βόρειο Τομέα Αθηνών, καθηγητής, τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών & Τεχνών και τ. πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου.