«Στρογγυλεύοντας» την αλήθεια

Όποιος παρακολουθεί τις τοποθετήσεις των υποψηφίων δημάρχων και δημοτικών συμβούλων, σε κλειστές ή ανοιχτές εκδηλώσεις, διαπιστώνει ότι -στην πλειονότητα των περιπτώσεων- ο λόγος επιχειρείται να είναι όσο το δυνατόν πιο «στρογγυλεμένος», προκειμένου να ικανοποιεί ολοένα και ευρύτερα ακροατήρια. Κι αν δεν ήταν στη μέση η σοβαρή οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα, τότε μάλλον θα ξαναζούσαμε καταστάσεις που θυμίζουν αξέχαστες ελληνικές ταινίες πολιτικού περιεχομένου…

Γιατί, όμως, ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να ξεφύγει ο πολιτικός λόγος από την εδώ και χρόνια πεπατημένη; Γιατί κάθε υποψήφιος αισθάνεται την ανάγκη να κρύβει από τον εν δυνάμει ψηφοφόρο του την αλήθεια ή, στην καλύτερη περίπτωση, να του τη λέει μισή, όταν γνωρίζει πολύ καλά την πραγματικότητα;

Κανένα ατομικό συμφέρον δεν μπορεί να διατηρηθεί επί μακρόν σε μία κοινωνία που καταρρέει.

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι τόσες όσες και οι διαφορετικές προσωπικότητες κάθε υποψηφίου. Ωστόσο, υπάρχει ένας κοινός παραρονομαστής σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις. Ο υποψήφιος φοβάται ότι εάν πει την αλήθεια, ιδιαίτερα σε δύσκολες περιόδους όπως αυτή που διανύει ο τόπος, ο πιθανός ψηφοφόρος του θα του γυρίσει την πλάτη, αφού ο τελευταίος περιμένει ν΄ ακούσει κάτι συγκεκριμένο που θα δώσει άμεση λύση σε κάποιο προσωπικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Το όραμα μίας λειτουργικής πόλης, η έννοια του κοινού συμφέροντος, όταν δεν συνδυάζεται με την εξυπηρέτηση του δικού μου συμφέροντος (π.χ. διορισμός, πολεοδομικές εξυπηρετήσεις κ.ά.) ελάχιστους πολίτες-δημότες συγκινούν.

Είναι αλήθεια, αν και απογοητευτική, ότι η κρίση που περνάμε περισσότερο μας έχει θυμώσει, παρά μας έχει διδάξει. Βρίζουμε τους «πολιτικάντηδες», αλλά τρέχουμε πρώτοι σε αυτούς για να λύσουμε τα της… αυλής μας, αδιαφορώντας για το τι γίνεται με τον γείτονα, ακόμη και για το μέλλον των παιδιών μας.

Το χειρότερο σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ότι με τη στάση μας συντηρούμε τους κατ΄ επάγγελμα πολιτικούς γυρολόγους, αλλά το ότι ουσιαστικά μετατρέπουμε σε πολιτικούς διαπραγματευτάδες και όσους θα ήθελαν να εκφέρουν έναν διαφορετικό λόγο. Και ο φαύλος κύκλος καλά κρατεί…

Μοναδική ελπίδα να βγούμε από τον παραπάνω αυτο-εγκλωβισμό είναι να αυτοπροσδιοριστούμε ως πολίτες-δημότες, να πάψουμε να πιστεύουμε ότι το εκλογικό δικαίωμα-ευθύνη εξαντλείται μπροστά στην κάλπη και να βάλουμε οι ίδιοι ψηλότερα τον πήχη για όσους επιθυμούν να μας διοικήσουν. Μα το κυριότερο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι κανένα ατομικό συμφέρον δεν μπορεί να διατηρηθεί επί μακρόν σε μία κοινωνία που καταρρέει. Το ατομικό συμφέρον θα υπηρετηθεί καλύτερα από τη στιγμή που θα διασφαλιστεί το συλλογικό συμφέρον. Στις πόλεις μας δεν ζούμε μόνοι, αλλά συνυπάρχουμε με τους ανθρώπους γύρω μας. Οι δημοτικοί σταθμοί που πάνε τα παιδιά μας, οι δρόμοι που κυκλοφορούμε, οι κάδοι των απορριμμάτων, οι κοινωνικές υπηρεσίες ανήκουν σε όλους μας εξίσου. Κάθε προσπάθεια να μονοπωλήσουμε τα παραπάνω οδηγεί νομοτελειακά στην κατάργησή τους και στην υπονόμευση και της δικής μας ποιότητας ζωής.

Όταν το καταλάβουμε αυτό τότε θα πάψουμε να έχουμε ανάγκη από «στρογγυλεμένες» αλήθειες και, άρα, θα έχουμε αποκτήσει πολύ καλύτερο κριτήριο αναφορικά με τον ποιον θα στείλουμε στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο…