H μαύρη μουσουλμάνα που διεκδικεί την προεδρία της Γαλλίας

Η πρώτη μαύρη μουσουλμάνα υπουργός Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επί κυβερνήσεως Νικολά Σαρκοζί θέτει υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας για το 2017. Η Ραμά Γιαντ, επαναστάτρια της τότε δεξιάς κυβέρνησης, το ατίθασο πνεύμα του UMP, που εμφανιζόταν σε δημοσκοπήσεις ως το πιο δημοφιλές πρόσωπο που παρήλασε ποτέ από τη γαλλική πολιτική σκηνή μαζί με τον πρώην γάλλο πρόεδρο Ζακ Σιράκ, ηγείται πλέον του κινήματος La France qui ose (Η Γαλλία που τολμά).

Στα χρόνια της προεδρίας του Σαρκοζί συζητήθηκαν έντονα οι δηλώσεις της περί διεξαγωγής δημοψηφίσματος για κατάργηση της μπούρκας στη Γαλλία, ενώ υπεραμυνόταν της νομιμοποίησης του γάμου των ομοφυλοφίλων.

Γνωστή για την ευαισθησία της σε ζητήματα που αφορούν στους ΛΟΑΤ, η Γιαντ υπογραμμίζει τις θέσεις με τις οποίες εμφανίστηκε στο πολιτικό στερέωμα και απέναντι στην Μαρίν Λε Πεν αναπτύσσει αντιρατσιστική ατζέντα.

Μιλά για δημοκρατική επανάσταση αντί για «κατάσχεση της δημοκρατίας που ισχύει σήμερα». Στην ιστοσελίδα της αναφέρει: «Ας ελευθερώσουμε την πρωτοβουλία, τη δημιουργικότητα, να παλέψουμε τα ιδιωτικά μονοπώλια που διοικούνται από την ίδια ολιγαρχία που καταλαμβάνει τα πόστα, να κινητοποιήσουμε την κοινωνία των πολιτών… Αυτή είναι η προοπτική μιας κοινωνίας ανανεωμένης».

Η υποψηφιότητα της έγινε γνωστή πριν από λίγες ημέρες μέσω του γαλλικού καναλιού TF1, και σε όσους την αμφισβητούν, λόγω του νεαρού της ηλικίας, δηλώνει ότι στο ενεργητικό της έχει μια δεκαετή πολιτική πορεία, συμπληρώνοντας πως ο Ματέο Ρέντσι έχει την ηλικία της, ο αρχηγός των Podemos είναι 37 ετών, ο Μπαράκ Ομπάμα έχει ολοκληρώσει δύο θητείες, και όταν ξεκίνησε την πρώτη του θητεία «ήταν αρκετά νέος».

Η Γιαντ διετέλεσε υπουργός της κυβέρνησης Σαρκοζί, και το 2010 ανέλαβε τη θέση της πρεσβευτού στην UNESCO. Το 2005 ακολούθησε το UMP, στο παρελθόν όμως είχε εργαστεί για τους Πράσινους.

Η αρχή και το τέλος της πολιτικής σχέσης με τον Σαρκοζί

Τόσο η ζωή της όσο και η πολιτική της διαδρομή προδίδουν τις ανησυχίες της. Οικολόγος, σοσιαλίστρια και αργότερα μέλος της κυβέρνησης του Σαρκοζί στην οποία και κατέστησε σαφή τη μεταρρυθμιστική της διάθεση.

Όταν της ζήτησε ο τέως πρόεδρος της Γαλλίας να λάβει μέρος στις ευρωεκλογές του 2009, εκείνη αρνήθηκε και ως απάντηση ο Σαρκοζί μετέφερε τη Γιαντ στο υπουργείο Αθλητισμού. Η παρουσία της έντονη και στον τομέα του αθλητισμού όταν δημόσια ασκούσε κριτική σε ποδοσφαιρικές ομάδες που επέλεγαν να διαμένουν σε ακριβά ξενοδοχεία.

Το όνομά της ήρθε στο φως της δημοσιότητας όταν ο Νικολά Σαρκοζί επέλεξε τη Γιαντ ως εκπρόσωπο της προεκλογικής του καμπάνιας. Μέχρι τότε ήταν ένα πρόσωπο άγνωστο στο ευρύ κοινό.

Όπως έλεγε, «η επιχειρηματολογία του Σαρκοζί και η επαναστατική του πλευρά» τής άσκησαν γοητεία, αλλά και η «διάθεσή του να πάει κόντρα στις φυλετικές διακρίσεις». Ο Σαρκοζί, από την πλευρά του, εκτιμούσε, όπως ισχυριζόταν, το επαναστατικό της πνεύμα μέχρι που η Γιαντ εξέφρασε ανοιχτά τις διαφωνίες της μαζί του. Διεμήνυε πως ήταν κάτι παραπάνω από σύμβολο κατά του ρατσισμού στην κυβέρνηση Σαρκοζί, δίνοντας έτσι μια απάντηση σε όσους την ήθελαν να εξυπηρετεί συγκεκριμένους μόνο σκοπούς.

Η Γιαντ εξόργισε, όπως έγραφαν πολλά δημοσιεύματα, τον Σαρκοζί όταν άσκησε κριτική στην απόφασή του να καλέσει τον Μουαμάρ Καντάφι στη Γαλλία. Σχόλια προκάλεσαν οι φράσεις της για την πολιτική επίσκεψη του ηγέτη της Λιβύης, κατά την οποία ανέφερε ότι ο Καντάφι δεν πρέπει να χρησιμοποιεί τη Γαλλία ως «χαλάκι για να σκουπίσει το αίμα από τα πόδια του».

Είχε συζητηθεί και το ταξίδι της στη Δυτική Αφρική στο οποίο είχε συνοδεύσει τον Σαρκοζί. Σύμφωνα με την Figaro, ο πρώην υπουργός Μετανάστευσης Μπρις Χορτεφό της είχε πει μεταξύ σοβαρού κι αστείου: «Έρχεσαι μαζί μας, ωραία. Δεν χρειάζεται όμως να γυρίσεις πίσω μαζί μας». Σαφώς ενοχλημένη από το σχόλιό του, η Γιαντ είχε αφήσει αιχμές για ρατσιστική στάση δεδομένης της αφρικανικής καταγωγής της.

Γνωστή έγινε μιλώντας και για τα δικαιώματα της κοινότητας των ΛΟΑΤ, ενώ δεν παρέλειψε να υποστηρίξει τον γάμο ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου. Σε συνέντευξή της το 2011 είχε μάλιστα δηλώσει ότι θα ψήφιζε υπέρ της νομιμοποίησης του γάμου ανάμεσα σε ομοφυλοφίλους εάν ήταν μέλος της Εθνοσυνέλευσης. Το 2012 είχε αναφέρει στην Parisien ότι για τέτοιου βεληνεκούς κοινωνικά θέματα πρέπει να διεξάγονται δημοψηφίσματα. «Να δούμε εάν οι αριστεροί θα έχουν το θάρρος να δώσουν δύναμη σε αυτούς τους ανθρώπους», είχε πει.

Όπως και η πρώην υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σαρκοζί, Ρασιντά Ντατί, η πρώτη μουσουλμάνα που κατέλαβε υπουργικό αξίωμα στη Γαλλία, έτσι και η Γιαντ εμφανίστηκε ως το πρόσωπο που θα έδινε μια αποστομωτική απάντηση σε όσους μιλούσαν για ρατσιστικές πεποιθήσεις στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Αντίθετα με τις πολιτικούς μέσης ηλικίας, με συντηρητική ενδυματολογία, διέθετε το προφίλ της νέας και ανοιχτόμυαλης. Μελάνι χυνόταν συχνά για τη μαύρη μουσουλμάνα που δεν φοβόταν να μιλήσει ανοιχτά για ζητήματα όπως η νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων και η κατάργηση της μπούρκας.

Η σύγκριση με την Ντατί αναπόφευκτη, πολλοί όμως χαρακτήριζαν την Γιαντ πιο ανοιχτόμυαλη και απελευθερωμένη από στείρες ιδεολογίες. Σε αντίθεση με την Ντατί, αρνήθηκε, ακόμη, να σταλεί στο Ευρωκοινοβούλιο.

Η Γιαντ γεννήθηκε στη Σενεγάλη, προέρχεται από μορφωμένη οικογένεια, και ο πατέρας της, Τζιμπρίλ Γιαντ, υπήρξε διπλωμάτης και προσωπικός γραμματέας του Σενεγαλέζου προέδρου Λεοπόλντ Σεντάρ Σανγκόρ.

Σε ηλικία εννέα ετών μετακόμισε με τους γονείς της στη Γαλλία, φοίτησε σε Καθολικό σχολείο, και αργότερα σπούδασε στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού.

Εξηγώντας γιατί η Γιαντ είναι τόσο δημοφιλής παρά το γεγονός ότι είναι μουσουλμάνα, ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Πασκάλ Μπρικνέρ είχε τονίσει ότι η πολιτικός φέρνει την επανάσταση της νιότης ενάντια στο κατεστημένο, και «μισείται για τον ίδιο λόγο που σαγηνεύει τόσους πολλούς. Οι Γάλλοι γοητεύνται περισσότερο από κάθε άλλο λαό από τη φυσική ομορφιά, την οποία μαζί με άλλα διαθέτει η Γιαντ».

Πηγή: in.gr/Ελισάβετ Σταμοπούλου