Θέλει τόλμη και συνεργασία η… διοίκηση
Ενυπόγραφα

Θέλει τόλμη και συνεργασία η… διοίκηση

Το μοτίβο είναι ίδιο κι απαράλλαχτο χρόνια τώρα. Από τη μία βρίσκεται πάντα η δημοτική διοίκηση η οποία ασκεί την πολιτική της χωρίς, τις περισσότερες φορές, να δίνει λογαριασμό στις παρατάξεις της μειοψηφίας. Από την άλλη βρίσκονται οι παρατάξεις της μειοψηφίας οι οποίες, τις περισσότερες φορές, ασκούν στείρα κριτική στη διοίκηση, προσπαθώντας να απαξιώσουν κάθε έργο ή δράση της. Το αποτέλεσμα; Μα το… απολαμβάνουμε καθημερινά στους Δήμους μας. Αντί να βελτιώνεται η καθημερινότητά μας, αντί να αναβαθμίζεται η ποιότητα ζωής μας, αντί να μας προσφέρονται περισσότερες και καλύτερες υπηρεσίες, βλέπουμε τις κοινωνικές δομές των Δήμων να συρρικνώνονται και τα προσφερόμενα αγαθά σταδιακά να κοστολογούνται όλο και ακριβότερα, επιδεινώνοντας την ήδη κάκιστη οικονομική κατάστασή μας.

Πόσο έτοιμες είναι οι δημοτικές παρατάξεις να υπερβούν τις περιχαρακώσεις 
που επιβάλλουν οι ενδο-παραταξιακές ισορροπίες τους 
και να συνεργαστούν στο πλαίσιο μίας ρεαλιστικής, και άρα εφαρμόσιμης, πολιτικής;

Πώς αντιδρούν οι τοπικοί μας άρχοντες απέναντι στη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί; Μα με τον πατροπαράδοτο, κλασικό πλέον, τρόπο.

Οι διοικήσεις προβάλλουν τους “κομμένους” πόρους από την κεντρική διοίκηση για να αποκρύψουν την ανικανότητά τους να διοικήσουν αποτελεσματικά. Γιατί μπορεί τα κρατικά κονδύλια να έχουν περιοριστεί αλλά ακόμη υπάρχουν. Δυστυχώς, όμως, ελάχιστες δημοτικές διοικήσεις έχουν αλλάξει τον τρόπο διαχείρισής τους κι εξακολουθούν να σκορπούν το δυσεύρετο πλέον δημοτικό χρήμα σε δράσεις που δεν έχουν καμία προστιθέμενη αξία στη βελτίωση της καθημερινότητας των δημοτών. Κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις -διαπιστωμένες από τις ελεγκτικές αρχές- όπου το χρήμα αυτό καταλήγει να μεγαλώνει προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς και να εξυπηρετεί διάφορα συμφέροντα.

Οι μειοψηφίες επαναλαμβάνουν μονότονα την ανάγκη να πιεστεί η κεντρική διοίκηση να αυξήσει τη χρηματοδότηση προς την Αυτοδιοίκηση (άραγε πιστεύουμε ακόμη ότι “λεφτά υπάρχουν”;), κατηγορώντας ταυτόχρονα τις δημοτικές διοικήσεις για ανικανότητα, διαφθορά, ύποπτες σχέσεις με επιχειρηματικά συμφέροντα κ.ο.τ. Αν τώρα “σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του” και κάποια εκ των παρατάξεων της μειοψηφίας γίνει διοίκηση την επόμενη… σεζόν, ε, δεν τρέχει τίποτε, αίφνης θ΄ “ανακαλύψει” ότι όντως οι πόροι δεν φθάνουν, ότι η συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα είναι μονόδρομος για την ανάπτυξη και ότι γενικώς από την “κερκίδα” είναι πολύ ευκολότερο να βάλεις… γκολ.

Ωστόσο όλα τα παραπάνω είναι διαπιστώσεις και από διαπιστώσεις χορτάσαμε. Το ζήτημα είναι εάν και πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο στον οποίο έχουμε περιέλθει και να σταματήσουμε κάποτε να “βράζουμε στο ζουμί μας”. Εντέλει, εάν πιστεύουμε ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα ποια καλύτερη ευκαιρία από τη σημερινή να το επιβεβαιώσουμε στην πράξη. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε μερικές απλές αλήθειες.

Αλήθεια 1η: Στην πολιτική οι παρθενογενέσεις σπανίζουν. Άρα, το επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο που θα διαχειριστεί τα πράγματα της πόλης μας θα έχει μέσα και παλαιούς και νέους ανθρώπους. Το παλιό έχει μέσα του τη φθορά (πολιτική εννοείται) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να βοηθήσει με την εμπειρία του στη διαχείριση κρίσιμων υποθέσεων. Το νέο διαθέτει φρεσκάδα και δυναμική αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει a priori την επιτυχία του. Άρα, όλη η… μαεστρία βρίσκεται στη σύνθεση που θα επιχειρήσει κάθε συνδυασμός μεταξύ νέων και παλαιών στελεχών προκειμένου να πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα.

Αλήθεια 2η: Η ενός ανδρός (ισχύει και για τις παρατάξεις) αρχή δεν μπορεί στο σημερινό δύσκολο περιβάλλον να λειτουργήσει, τουλάχιστον σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής. Καλοί οι χαρισματικοί ηγέτες, που μπορούν να προβάλλουν οράματα και να συνεγείρουν τα πλήθη, αλλά όταν έρχεται η ώρα της μάχης χωρίς καλά εκπαιδευμένους αξιωματικούς και στρατιώτες το παιχνίδι είναι χαμένο…

Αλήθεια 3η: Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχίσει να αντιγράφει τα ¨κουσούρια” της κεντρικής εξουσίας. Ο ρόλος της είναι εγγύτερα στον πολίτη-δημότη και άρα δεν έχει την πολυτέλεια να λειτουργεί με διαχωριστικές γραμμές, πολλώ μάλλον όταν αυτές επιβάλλονται από τα κεντρικά κομματικά γραφεία. Οι δημοτικές παρατάξεις αντί να διατυμπανίζουν την ανεξαρτησία τους, είναι καιρός να αποδείξουν στην πράξη ότι πράγματι έχουν “ενηλικιωθεί” και “κόψει τον “ομφάλιο λώρο” από τις κομματικές μήτρες.

Αν συνειδητοποιήσουμε τις παραπάνω αλήθειες, μένει ένα ακόμη βήμα για να καταφέρουμε ν΄ αλλάξουμε τα μέχρι σήμερα δεδομένα και τουλάχιστον να επιχειρήσουμε το άλμα προς τα εμπρός. Να πάμε σε πολυ-παραταξιακές δημοτικές διοικήσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα εξαφανιστούν αίφνης οι παρατάξεις, ούτε θα επιχειρηθεί μία -σε συνθήκες εργαστηρίου- προσπάθεια να ομαδοποιηθούν διαφορετικές πολιτικές φιλοσοφίες και προγράμματα. Ωστόσο, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές, τουλάχιστον σε όποιους παρακολουθούν σε διάρκεια τα αυτοδιοικητικά δρώμενα, ότι -με ελάχιστες εξαιρέσεις- υπάρχει σύγκλιση απόψεων μεταξύ των παρατάξεων στα περισσότερα από τα μεγάλα και βασανιστικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι τοπικές κοινωνίες. Οι δε επιμέρους διαφοροποιήσεις όχι μόνο δεν αποτελούν εμπόδιο για ευρύτερες συνεργασίες αλλά μάλλον λειτουργούν δημιουργικά στην επίτευξη ενός ακόμη καλύτερου αποτελέσματος.

Το παραπάνω σενάριο κάθε άλλο παρά ουτοπικό είναι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξεπεράσουμε το πολιτικό Εγώ μας και να θέσουμε πάνω από το κακώς εννοούμενο προσωπικό πολιτικό συμφέρον μας το συμφέρον των τοπικών κοινωνιών. Ο δήμαρχος που θα τολμήσει να βάλει σε θέσεις διοίκησης, έστω και σε επίπεδο Νομικών Προσώπων, στελέχη από τις παρατάξεις της μειοψηφίας (εννοείται με πλειοψηφική συμμετοχή), εκτός από επίδειξη κατοχής ύψιστου πολιτικού αισθητηρίου, θα αποδείξει ότι αντιλαμβάνεται πλέον τις σύγχρονες απαιτήσεις του αυτοδιοικητικού ρόλου του. Την ίδια στιγμή θα θέσει και την όποια μειοψηφία προ των δικών της ευθυνών, αναγκάζοντάς την είτε να αποφύγει ν΄ αναλάβει ενεργότερο ρόλο στη διαμόρφωση της ασκούμενης πολιτικής (και όποια δικαιολογία να προβάλλει θα κριθεί αναλόγως από το εκλογικό σώμα), είτε να αποδείξει στον τομέα του οποίου τη διαχείριση θ΄ αναλάβει ότι όντως έχει εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης και μάλιστα εφαρμόσιμες.

Αναμφίβολα το παραπάνω πείραμα έχει τις δυσκολίες του, αλλά στις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και μαγικές συνταγές. Και για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας οι κυριότερες δυσκολίες του εγχειρήματος δεν έγκεινται σε αυτές καθεαυτές τις συνεργασίες αλλά στις υπερβάσεις που πρέπει να κάνουν και οι δύο πλευρές. Ο δήμαρχος θα πρέπει να πείσει τα μέλη της νέας δημοτικής αρχής ότι κάποιοι διοικητικοί ρόλοι δεν θα ανατεθούν σε αυτούς, αλλά στους πολιτικούς αντιπάλους τους. Οι δε παρατάξεις της μειοψηφίας θα πρέπει να διοικήσουν αποτελεσματικά και να παρουσιάσουν έργο βοηθώντας ουσιαστικά την παράταξη του πολιτικού αντιπάλου τους.

Θα καταφέρουν οι δύο πλευρές να απεγκλωβιστούν από τις ενδοπαραταξιακές ισορροπίες και να λειτουργήσουν με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον της πόλης και των δημοτών ή θα περιχαρακωθούν πίσω από δήθεν πολιτικές καθαρότητες και ανυπέρβλητες “κόκκινες γραμμές” και θα συνεχίσουν να παίζουν σε ένα έργο που, σε λίγο καιρό, ουδείς πλέον θα παρακολουθεί;

Σχετικά άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Υποχρεωτικά πεδία *

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet