Στη χώρα του «φαίνεσθαι» το «είναι» αποκαλύπτεται με τραγικό τρόπο

Το πόρισμα για τη φονική, όπως εξελίχθηκε, πυρκαγιά στο Μάτι, τον περασμένο Ιούλιο, ανέδειξε αυτό που όλοι συζητούμε μεταξύ μας και το περικλείουμε στη γνωστή φράση «δεν υπάρχει κράτος». Παρά τους υψηλούς φόρους, παρά τον «συνωστισμό» υπαλλήλων σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα, όταν πραγματικά υπάρχει ανάγκη η Πολιτεία να επιδείξει γρήγορα αντανακλαστικά και αποτελεσματική επέμβαση, αποδεικνύεται εγκληματικά λίγη.

Και αυτό δεν συμβαίνει σήμερα, επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακολουθεί διαχρονικά την ελληνική πραγματικότητα, τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση και μετά. Μόνο που τα τελευταία χρόνια, η παροιμιώδης κρατική ανικανότητα έχει περαιτέρω επιβαρυνθεί από την οικονομική κρίση, που στερεί σημαντικούς πόρους για τη στελέχωση και τον εξοπλισμό κρίσιμων υπηρεσιών.

Έτσι, ζούμε σε μια χώρα του «δήθεν» και του «φαίνεσθαι», όπου καλούμαστε συχνά να βιώσουμε με τραγικό τρόπο το «είναι». Από κοντά και εμείς, οι πολίτες, μεγαλωμένοι μέσα στο ίδιο νοσηρό κλίμα, προσπαθούμε να ξεφύγουμε και από όσους κανόνες ισχύουν ακόμη, με το… ακαταμάχητο επιχείρημα «αφού όλοι το κάνουν, κορόιδα είμαστε εμείς». Έτσι, επεκτείνουμε αυθαίρετα τη μάντρα του σπιτιού ή του εξοχικού μας, λαμβάνουμε λιγότερα από τα προβλεπόμενα μέτρα πυρασφάλειας, αγνοούμε προειδοποιήσεις για ακραία καιρικά φαινόμενα (σιγά μην μου χαλάσουν εμένα τις διακοπές μου λίγο χιόνι ή βροχή…) και γενικώς επιδεικνύουμε τον ελάχιστο δυνατό σεβασμό απέναντι σε μια Φύση, την οποία έχουμε πολλαπλώς βιάσει και εκείνη πολλαπλώς μας το υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία…

_______________________

Σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη έχουμε μάθει να αφυπνιζόμαστε μόνο όταν «ο κόμπος φθάσει στο χτένι» και πλέον βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού….

_______________________

Θα κλείσουμε κάποτε τον φαύλο και καταστροφικό κύκλο της κρατικής και ατομικής αυθαιρεσίας μας; Μάλλον όχι, τουλάχιστον όσο το θεσμικό πλαίσιο της χώρας αφήνει άπλετα περιθώρια να «βαφτίζονται» τα αναμφισβήτητα ποινικά αδικήματα ως αόριστες «πολιτικές ευθύνες» και να εξαργυρώνονται οι όποιες αυθαιρεσίες των πολιτών με κάποια πρόστιμα προς τις αρμόδιες υπηρεσίες. Όσο, δηλαδή, εξακολουθεί να συντηρείται αυτό το «αλισβερίσι» μεταξύ κράτους και πολίτη, όπου και οι δύο πλευρές συνομολογούν, χωρίς ωστόσο να το παραδέχονται, ότι – τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα – βολεύονταν μια χαρά με το να ξεγελούν η μία την άλλη. Και γράφουμε μέχρι πρόσφατα, γιατί τα τελευταία, διαρκώς εντεινόμενα, τραγικά φαινόμενα (Μάνδρα, Μάτι, Κρήτη και έπεται συνέχεια) ίσως να προβληματίσουν κάποιους και να οδηγήσουν, έστω και αναγκαστικά, στη λήψη κάποιων μέτρων.

Γιατί, δυστυχώς, σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη έχουμε μάθει να αφυπνιζόμαστε μόνο όταν «ο κόμπος φθάσει στο χτένι» και πλέον βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Και μάλλον εκεί βρισκόμαστε σήμερα…