Αιχμαλωσία Ελλήνων στρατιωτικών σε μια από καιρό «αιχμάλωτη» χώρα

Το γεγονός της αιχμαλωσίας των Ελλήνων στρατιωτικών από Τούρκους συναδέλφους τους ήρθε ίσως στη χειρότερη στιγμή από πλευράς συγκυρίας για τη χώρα μας. Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά αυτή η ιστορία θα κρατήσει σε μάκρος και θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, οι οποίες -ούτως ή άλλως- το τελευταίο διάστημα και παρά τις φαντασιώσεις της δικής μας πλευράς, μόνο φιλικές δεν μπορούσαν να θεωρηθούν.

Δεν θα εισέλθουμε στις συνωμοσιολογίες για το πώς διαδραματίστηκαν τα γεγονότα, ούτε για το πώς θα έπρεπε ν’ αντιδράσουν οι Έλληνες στρατιωτικοί στην προοπτική σύλληψής τους. Γεμίσαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από «στρατηγικές» αναλύσεις, αλλά και λεονταρισμούς κάποιων οι οποίοι -επειδή κάποια στιγμή της ζωής τους έβαλαν τα χακί- νομίζουν ότι έγιναν μετρ της στρατηγικής ή μεταμορφώθηκαν σε πολεμικές μηχανές.

Σε αυτό που θα σταθούμε, γιατί είναι και το πιο ανησυχητικό, είναι στον τρόπο που η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, από τη μία, αλλά και η στρατιωτική ηγεσία, από την άλλη,  χειρίστηκαν την υπόθεση.

Αναρωτιόμαστε, για παράδειγμα, εάν μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία και ιδιαίτερα μετά την ιστορία που προέκυψε με την τύχη των Τούρκων αξιωματικών που αναζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα, άλλαξε κάτι στις εντολές που έλαβαν οι Έλληνες στρατιωτικοί που αναγκαστικά έρχονται σε άμεση επαφή με τις τουρκικές δυνάμεις. Εάν, δηλαδή, σκέφτηκε κάποιος στη στρατιωτική ηγεσία του τόπου ότι θα έπρεπε, δεδομένων των συνθηκών που επικρατούσαν στη γείτονα χώρα, υπό το βάρος του αποτυχημένου πραξικοπήματος, αλλά και του ντελίριου που έχει καταλάβει εσχάτως τον Τούρκο πρόεδρο, να έχει ζητήσει αυξημένη ετοιμότητα και κυρίως να έχει χρησιμοποιήσει ειδικά εκπαιδευμένες δυνάμεις στη φύλαξη των ελληνο-τουρκικών συνόρων.

Κι αν η στρατιωτική ηγεσία δεν το σκέφθηκε, μήπως έπρεπε να το έχει κάνει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, έχοντας λάβει τα κατάλληλα μηνύματα από το υπουργείο Εξωτερικών; Μήπως, δηλαδή, ήταν προβλέψιμο ότι μια χώρα που δεν διστάζει να τα βάλει με δυνάμεις όπως η Ρωσία ή οι ΗΠΑ, που χώνει στη φυλακή Γερμανούς δημοσιογράφους, αγνοώντας τη «σιδηρά» Γερμανίδα καγκελάριο, δεν θα διστάσει να πάρει τη… ρεβάνς από την Ελλάδα, που αρνείται να της παραδώσει του Τούρκους αξιωματικούς που της ζήτησαν άσυλο;

_______________________

Συναισθανόμαστε ότι, για πολλοστή φορά, επιχειρούμε να «αυτοσχεδιάσουμε» προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουμε μια κρίση, που θα οφείλαμε να είχαμε προβλέψει, όχι κατ’ ανάγκην για να την αποτρέψουμε, αλλά για να είμαστε περισσότερο έτοιμοι ώστε να τη χειριστούμε.

_______________________

Και έστω ότι δεν τα προβλέψαμε όλα αυτά. Τι κάναμε όταν συνέβη το γεγονός; Αρχικώς, προσπαθήσαμε να το υποβαθμίσουμε, μήπως και τη «σκαπουλάρουμε» και «περάσει στα ψιλά». Δεν τα καταφέραμε. Μετά, αιφνιδιασμένοι ως συνήθως, αναζητήσαμε λύσεις στο εξωτερικό, στην Ε.Ε., στον ΟΗΕ και ποιος ξέρει πού αλλού. Δεν είναι κακό, αλλά δεν αρκεί. Όλες αυτές οι κινήσεις πάσχουν από τα εξής δύο βασικά χαρακτηριστικά. Είναι αποσπασματικές και κυβερνητικές. Με άλλα λόγια, στερούνται της εθνικής ομοψυχίας. Σε μια χώρα το Κοινοβούλιο της οποίας ξενυχτά για τη Novartis, που συγκαλεί συμβούλια πολιτικών αρχηγών για το πώς θα ονομαστεί το κρατίδιο των Σκοπίων, το γεγονός ότι δύο στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεών της αιχμαλωτίζονται εν καιρό ειρήνης, προς το παρόν προκαλεί μόνο πολιτικές δηλώσεις… Γι’ αυτό και προαναφέρθηκε ότι η συγκυρία είναι η χειρότερη δυνατή για την Ελλάδα, αφού βρίσκει τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας περιχαρακωμένες στα «στρατόπεδά» τους και έτοιμες να «καταξεσκίσει» η μία την άλλη.

 Σαφώς και αγνοούμε τις βασικές αρχές της διπλωματίας και ίσως κάποιος να μας εγκαλέσει, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι το θέμα πρέπει προς το παρόν να κρατηθεί «χαμηλά» κ.λπ. Και ίσως να έχει δίκιο. Μόνο που ακόμη κι αν σφάλλουμε, είναι που έχουμε διαβάσει στοιχειωδώς την ιστορία μας και σε αυτήν -με ελάχιστες εξαιρέσεις, που δυστυχώς γύρισαν «μπούμερανγκ» στους πρωταγωνιστές τους- μόνο διπλωματικές επιτυχίες δεν συναντήσαμε…

Αντιθέτως, συναισθανόμαστε ότι, για πολλοστή φορά, επιχειρούμε να «αυτοσχεδιάσουμε» προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουμε μια κρίση, που θα οφείλαμε να είχαμε προβλέψει, όχι κατ’ ανάγκην για να την αποτρέψουμε, αλλά για να είμαστε περισσότερο έτοιμοι ώστε να τη χειριστούμε.

Να ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με την τεράστια οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα, οι πολιτικές δυνάμεις θα λειτουργήσουν υπεύθυνα, με ενωτικό πνεύμα και υπηρετώντας πραγματικά το εθνικό συμφέρον; Το ευχόμαστε, αλλά δεν έχουμε πειστεί. Πολύ φοβούμαστε ότι και πάλι θα πρυτανεύσουν οι εγωισμοί, οι πολιτικές σκοπιμότητες και η απίστευτη ροπή μας προς τον διχασμό, που κρατούν τη χώρα μας «αιχμάλωτη» εδώ και πολλά χρόνια.

Μακάρι σύντομα οι Έλληνες στρατιωτικοί να επιστρέψουν στα σπίτια τους και τούτο το σημείωμα να πάει στα σκουπίδια.  Μακάρι να είναι από τα άρθρα που θα σκέφτομαι στο μέλλον ότι δεν θα ήθελα να είχα υπογράψει. Θα είναι η πιο γλυκιά διάψευση προβλέψεων που θα μπορούσα να τύχω…