Αλαζονείας ούτις εκφεύγει δίκην…
Ενυπόγραφα

Αλαζονείας ούτις εκφεύγει δίκην…

Εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο των μνημονίων, που έχουν ανατρέψει ριζικά τη ζωή μας, παρακολουθούμε ως θεατές τα επαναλαμβανόμενα τρομοκρατικά χτυπήματα στην ευρωπαϊκή, και όχι μόνο, γειτονιά μας. Πριν «στεγνώσει το μελάνι» της περιγραφής μιας τρομοκρατικής ενέργειας, ξεκινά το ρεπορτάζ για το επόμενο.

Από κοντά και η κρατική τρομοκρατία, χωρών που αντιμετωπίζουν τους πολίτες τους ως εσωτερικούς εχθρούς, στερώντας τους βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, φυλακίζοντάς τους, δολοφονώντας τους, πνίγοντας ακόμη και παιδιά στα χημικά αέριά τους.

Είναι πολύ μακριά μας όλα αυτά; Τόσο μακριά, ώστε οι συνέπειές τους να μας επηρεάζουν άμεσα, είτε μέσω της αθρόας εισόδου μεταναστών και προσφύγων στη χώρα μας, είτε μέσω του διαρκούς φόβου για τα παιδιά, τους συγγενείς, τους φίλους μας που ζουν στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ ή οπουδήποτε αλλού στο εξωτερικό.

Άρα, μόνο θεατές δεν μπορούμε να είμαστε σε αυτό το δράμα που εκτυλίσσεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Το κακό είναι ότι ούτε πρωταγωνιστές μπορούμε να γίνουμε. Δυστυχώς, από την εποχή της τρομοκρατικής επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους άλλαξαν πολλά σε ό,τι αφορά στο επίπεδο ασφάλειας των πολιτών, ακόμη και σε κράτη που πριν λίγα χρόνια πίστευαν υπεροπτικά ότι μπορούν να προστατεύσουν τα σύνορά τους και τις ζωές των πολιτών τους. Αυτό πλέον δεν ισχύει.

Όση τεχνολογική πρόοδος και να σημειωθεί, όσα τεχνικά μέσα κι αν αποκτήσουν οι διάφορες δομές ασφαλείας, το μίσος και ο κάθε είδους φανατισμός θα βρίσκουν πάντα τρόπους να μας υπενθυμίζουν με δραματικό τρόπο ότι είμαστε σε λάθος δρόμο. Γιατί εξακολουθούμε να επενδύουμε σε μέτρα αποτροπής των τρομοκρατικών χτυπημάτων, αντί να εργαζόμαστε στην κατεύθυνση εξάλειψης όσο το δυνατόν περισσότερων αιτιών από αυτές που τα προκαλούν.

             Πιστεύαμε ότι μπορούμε να διεξάγουμε «βολικούς» πολέμους, όποτε και όπως θέλαμε, 
                                       χωρίς να κινδυνεύουμε να καούμε στη φωτιά τους. 
 Μέχρι που κάποιοι «μετέφεραν» τον πόλεμο στους δρόμους μας, στις γειτονιές μας, στις πόλεις μας.

 

Αν δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει «κληρονομικότητα» και ότι είναι θέμα «γονιδίων» η ροπή στον φανατισμό, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι οι πολιτικές των δικών μας «προοδευτικών» και «πολιτισμένων» κυβερνήσεων που «ενεργοποίησαν» το «ντόμινο» της τρομοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι «με το έτσι θέλω» επεμβάσεις των «μεγάλων» δυνάμεων σε άλλα κράτη, υπό το πρόσχημα της υπεράσπισης της Δημοκρατίας και του Ανθρωπισμού, πώς περιμέναμε, άραγε, ότι θα έμενε αναπάντητη; Η επιλεκτική ευαισθησία των υπερδυνάμεων να επέμβουν και να… εκπολιτίσουν περιοχές οι οποίες, όλως… τυχαίως, παρουσίαζαν ενδιαφέρον από πλευράς φυσικού πλούτου, γεωστρατηγικής σημασίας κ.λπ., στη βάση ποιας λογικής θα μπορούσε να μείνει ατιμώρητη;

Αλαζονείας ούτις εκφεύγει δίκην (Δεν μπορεί κανένας ν’ αποφύγει την τιμωρία για την αλαζονεία του). Πιστεύαμε ότι μπορούμε να διεξάγουμε «βολικούς» πολέμους, όποτε και όπως θέλαμε, χωρίς να κινδυνεύουμε να καούμε στη φωτιά τους. Παρακολουθούσαμε τους «χειρουργικούς» βομβαρδισμούς ολόκληρων περιοχών σαν να ήταν βιντεοπαιχνίδι. Μέχρι που κάποιοι «μετέφεραν» τον πόλεμο στους δρόμους μας, στις γειτονιές μας, στις πόλεις μας.

Υπάρχει δυνατότητα αναστροφής της κατάστασης; Δύσκολο όσο συνεχίζουμε ν’ απαντάμε στη βία με ακόμη περισσότερη βία. Το πιο πιθανό είναι η λήψη ακόμη περισσότερων μέτρων ασφαλείας, ο περιορισμός ακόμη περισσότερων ατομικών ελευθεριών, μέχρι του σημείου που θα καταντήσουμε να ζούμε καθημερινά υπό στρατιωτική παρουσία και ασφυκτικό έλεγχο των κινήσεών μας. Για το καλό μας… το οποίο ωστόσο δεν θα το απολαμβάνουμε όλοι.

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet