«Αναζητώντας την ισορροπία»
Ενυπόγραφα

«Αναζητώντας την ισορροπία»

Δύο θέματα της τοπικής επικαιρότητας, τα οποία ωστόσο έχουν σαφώς υπερτοπικές διαστάσεις, δείχνουν με σαφή τρόπο ότι η πορεία των πραγμάτων στις πόλεις και τις γειτονιές μας τα προσεχή χρόνια τείνουν να διαμορφωθούν, όχι μόνο εν αγνοία μας, αλλά και εις βάρος μας.

Το πρώτο αφορά στο μείζον θέμα της επιχειρούμενης πώλησης, μέσω του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), έκτασης περίπου 75 στρεμμάτων, ιδιοκτησίας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων, στη Λυκόβρυση. Το θέμα, αν και είχε περιληφθεί σε ΦΕΚ από τον Νοέμβριο του 2013, γνωστοποιήθηκε στην τοπική κοινωνία εν μέσω προεκλογικής περιόδου και προκάλεσε μία πολύωρη συζήτηση στο τοπικό Δημοτικό Συμβούλιο μόλις την Τρίτη 2 Ιουνίου 2014.

Αν δεν επιτευχθεί ισορροπία μεταξύ του κοινού συμφέροντος και της επιχειρηματικής δράσης 
οι ταλαντώσεις του κοινωνικού εκκρεμούς θα θέσουν σε άμεσο κίνδυνο
τους όποιους σχεδιασμούς για έξοδο της χώρας από την παρατεταμένη κρίση...

Το δεύτερο θέμα αφορά το πολυσυζητημένο «The Mall Athens», στο Μαρούσι, το οποίο παρ’ ότι αυθαίρετο και με τη… βούλα του Συμβουλίου της Επικρατείας, εντάσσεται στις στρατηγικές επενδύσεις τύπου fast track και συνεχίζει τη λειτουργία του σαν να μην τρέχει τίποτε…

Και βέβαια οι παραπάνω δεν είναι οι μοναδικές ανησυχητικές περιπτώσεις για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τόσο τη νομοθεσία, όσο -πολύ περισσότερο- τις τοπικές κοινωνίες. Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει τους περίφημους ΧΕΥ (Χώρους Εγκατάστασης Υποστήριξης) σε αρκετούς Δήμους του Βόρειου Τομέα Αθηνών, αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα, καθώς και δεκάδες ακίνητα του Δημοσίου που φιλοξενούνται σε κατά τόπους Δήμους.

«Μα είναι παράλογο το κράτος να θέλει να αξιοποιήσει την ακίνητη περιουσία του και μάλιστα, σε μία περίοδο που έχει άμεση ανάγκη από ρευστότητα;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Ωστόσο, όσοι επιχειρούν να βαφτίσουν ως αξιοποίηση και ανάπτυξη το εν ψυχρώ ξεπούλημα -«σκότωμα» κατά το κοινώς λεγόμενο- οποιασδήποτε κρατικής περιουσίας, πραγματοποιούν συνειδητά ένα λογικό άλμα. Η πώληση αποτελεί κι αυτή ένα είδος διαπραγμάτευσης, άρα προϋποθέτει δύο μέρη που να μπορούν το καθένα να υπερασπίζεται τα συμφέροντά του. Στη δική μας περίπτωση υπάρχει μόνο ένα μέρος που το πράττει αυτό, ο ιδιώτης επενδυτής, Έλληνας ή ξένος, ενώ στην άλλη πλευρά υπάρχει μία κυβέρνηση πρόθυμη να δεχθεί οποιοδήποτε όρο και τίμημα σε κάθε συναλλαγή. Και τούτο το επιτυγχάνει έχοντας φροντίσει η ίδια να απαξιώσει, τόσο ουσιαστικά όσο και επικοινωνιακά, το προς πώληση περιουσιακό στοιχείο.

Η περίπτωση του «The Mall Athens» είναι λίγο διαφορετική, αλλά ταυτόχρονα ενδεικτική ότι η Ισονομία (ένα από τα τρία βασικά γνωρίσματα της Δημοκρατίας) αποτελεί ακόμη ζητούμενο στην Ελλάδα του 2014.

Και το πρόβλημα δεν σταματά εδώ. Έτερα γνωρίσματα της Δημοκρατίας είναι η Δημοσιότητα και η Διαβούλευση. Και τα δύο στην πράξη καταστρατηγούνται κατά κόρον στις παραπάνω περιπτώσεις, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για θεσμοθετημένες διαδικασίες, ενώ όποτε «τηρούνται» αυτό γίνεται με προσχηματικό τρόπο. Ουσιαστικά, οι τοπικές κοινωνίες λαμβάνονται ελάχιστα υπόψη στους κεντρικούς σχεδιασμούς, με αποτέλεσμα να δέχονται αδιαμαρτύρητα (με ελάχιστες εξαιρέσεις) τις συνέπειες των παραπάνω σχεδιασμών. Από την άλλη, οι τοπικές αρχές ενημερώνονται -συνήθως μέσω των ΜΜΕ- για τα προαποφασισμένα μέτρα και καλούνται εκ των υστέρων να τα επικυρώσουν, συνήθως «ντύνοντάς» τα με κάποια «ανταποδοτικά» οφέλη. Κι αυτό στην περίπτωση που δεν έχουν ενημερωθεί εκ των προτέρων και συνηγορήσει στην εφαρμογή τους…

Υπάρχει, άραγε, διέξοδος από την περιγραφόμενη κατάσταση; Με άλλα λόγια, υπάρχει σημείο ισορροπίας μεταξύ της επιχειρηματικής δραστηριότητας και του κοινού συμφέροντος; Όσο και να φαίνεται δύσκολη και βέβαια μπορεί να υπάρξει ισορροπία. Αλλά ακόμη κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να την ανακαλύψουμε. Η επιχειρηματικότητα δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως «δαίμων», αλλά ως βασική προϋπόθεση ανάπτυξης. Από την άλλη, όμως, δεν πρέπει και δεν μπορεί να λειτουργεί ανεξέλεγκτη, μιας και δεν υπάρχει στο «DNA» της η έννοια της κοινότητας. Το κοινό συμφέρον, τα κοινά αγαθά κ.ο.τ., δεν αποτελούν σημεία αναφοράς για την επιχειρηματική δράση. Αυτά, λοιπόν, έρχεται να τα εξασφαλίσει μία άλλη αρχή, τοπική ή κεντρική, που αναδεικνύεται μέσω της εκλογής και έχει, μεταξύ άλλων, ως βασικές αποστολές να διαχέει τον παραγώμενο πλούτο σε όσο το δυνατόν ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού και να διασφαλίζει την πρόβαση κάθε πολίτη στα δημόσια αγαθά.

«Ωραία όλα αυτά, αλλά πολύ θεωρητικά», θα αντιτάξει κάποιος. Ουδόλως θεωρητικά. Η διαπλοκή μεταξύ της επιχειρηματικότητας και των αρχών μπορεί να προσπόρισε οφέλη και στις δύο πλευρές, αλλά πλέον δεν… περπατά. Όσο συντηρούνται οι συνθήκες φτωχοποίησης του πληθυσμού,οι οποίες δεν εντοπίζονται μόνο επί ελληνικού εδάφους, τόσο θα λιγοστεύουν και οι πιθανοί αγοραστές, άρα θα τίθεται σε διπλό κίνδυνο η επιχειρηματικότητα· πρώτον από την υστέρηση των πωλήσεων και δεύτερον από τη διαρκή απειλή μίας γενικευμένης κοινωνικής κρίσης.

Από τα παραπάνω προκύπτει, μάλλον ως μονόδρομος, η αδήριτη ανάγκη να ισορροπήσουμε σε ένα νέο επίπεδο. Κάποια στιγμή οι ταλαντώσεις γύρω από το σημείο ισορροπίας του εκκρεμούς θα πρέπει να ολοκληρωθούν κι αυτή η στιγμή δεν μπορεί να είναι μακρινή…

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet