Αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας: Άλλη μια πρόκληση για την Αυτοδιοίκηση
Ενυπόγραφα

Αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας: Άλλη μια πρόκληση για την Αυτοδιοίκηση

Η υπόθεση με την πώληση σε ιδιώτη του ΧΕΥ (Χώρος Εγκατάστασης Υποστήριξης) στη Νερατζιώτισσα (Ενότητα: Στο ίδιο πολεοδομικό έργο θεατές στο Μαρούσι – VIDEO) δεν αφορά μόνο στο Μαρούσι. Αντίστοιχοι δημόσιοι χώροι – «φιλέτα» βρίσκονται σε πολλές περιοχές της Αττικής και σε ολόκληρη τη χώρα και, όπως είναι φυσικό, τραβούν σα μαγνήτης εγχώριους και ξένους επενδυτές. Ωστόσο, την ίδια στιγμή απειλούν να μετατραπούν σε ένα ακόμη “θερμό” μέτωπο μεταξύ κεντρικής διοίκησης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καθώς η τελευταία δείχνει να παραμένει, για άλλη μια φορά, “θεατής” των εξελίξεων.

Είναι αλήθεια ότι, τόσο σε κεντρικό, όσο και σε τοπικό επίπεδο, έχουν αναπτυχθεί δύο βασικά στρατόπεδα σε ότι αφορά την αντιμετώπιση περιπτώσεων κατά τις οποίες περιουσία του Δημοσίου περνά σε χέρια ιδιωτών.

Το πρώτο χαρακτηρίζει συλλήβδην ως «ξεπούλημα» τις συγκεκριμένες συναλλαγές, τις θεωρεί εχθρικές προς το περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες και, μοιραία, τις καταδικάζει εκ προοιμίου…

Το δεύτερο στρατόπεδο θεωρεί ως «πανάκεια» τις συγκεκριμένες πολιτικές προκειμένου να προσελκύσει ξένες επενδύσεις, προβάλλοντας ταυτόχρονα τα πολλαπλά οφέλη που αυτές οι πολιτικές «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας αποφέρουν στις τοπικές κοινωνίες…

Και στα δύο στρατόπεδα μπορούμε να βρούμε μεγάλες αλήθειες, αλλά και μεγάλες παρανοήσεις, σκόπιμες ή μη.

Για παράδειγμα, το πρώτο στρατόπεδο έχει ορισμένες φορές δίκιο όταν μιλά για «ξεπούλημα», αφού είναι αλήθεια πως, όταν βρίσκεσαι με την πλάτη στον τοίχο και πνίγεσαι στα χρέη, αναγκαστικά «πουλάς μισοτιμής» προκειμένου να κλείσεις όσες περισσότερες «τρύπες» μπορείς. Επίσης, έχει δίκιο όταν κάνει λόγο για «καραμπινάτες» περιπτώσεις «φωτογραφικών» νόμων και διατάξεων που έρχονται να υπηρετήσουν τα διάφορα εργολαβικά συμφέροντα, αδιαφορώντας για τις περιβαλλοντικές ή άλλες κοινωνικές επιπτώσεις.

Ωστόσο, έχει άδικο (και εδώ έχει δίκιο το άλλο στρατόπεδο) όταν υποστηρίζει ότι οπουδήποτε μπλέκεται ο ιδιωτικός παράγοντας το αποτέλεσμα είναι αρνητικό για το περιβάλλον και την κοινωνία. Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπου χώροι που έμεναν αναξιοποίητοι για χρόνια, χωρίς καμία εκμετάλλευση και χωρίς ουδείς να τους χαίρεται, με την αξιοποίησή τους μπορούν να τους απολαμβάνουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Την ίδια στιγμή, το δεύτερο στρατόπεδο έχει δίκιο όταν θεωρεί ως επενδυτικό κίνητρο την παραχώρηση ακινήτων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, αλλά έχει άδικο όταν θεωρεί ότι από αυτό από μόνο του θα εκκινήσει την εγχώρια οικονομία, πολύ περισσότερο όταν η όποια παραχώρηση γίνεται βιαστικά, προσφέρει ελάχιστες και κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας και, κυρίως, πλήττει το φυσικό κεφάλαιο της χώρας.

Με γενικούς αφορισμούς, λογικές "μαύρο-άσπρο" και στείρες αρνήσεις, 
θα ενισχυθούν τα επιχειρήματα όσων επιδιώκουν να αποφασίζουν 
για τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας ερήμην των τοπικών κοινωνιών...

Άρα, τι κάνουμε; Δεχόμαστε ή όχι την παραχώρηση ακινήτων σε ιδιώτες; Κι αν ναι, υπό ποιους όρους και προϋποθέσεις;

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα δεν μπορεί παρά να είναι θετική, τουλάχιστον για όσους δεν ζουν σε κάποια… εικονική πραγματικότητα. Το κράτος δεν μπορεί και ίσως δεν πρέπει, να το «παίζει» επιχειρηματίας. Την ίδια στιγμή, όμως, έχει ανάγκη να αξιοποιήσει κάθε διαθέσιμο πόρο της χώρας προκειμένου να επιτύχει ανάπτυξη και να βγει από το βαθύ τέλμα της οικονομικής κρίσης που βρίσκεται. Χωρίς τον ιδιωτικό τομέα αυτό είναι ανέφικτο και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο θα πρέπει να υποδείξει έστω και μία χώρα στον κόσμο που να το έχει επιτύχει.

Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι επίσης θετική ως προς το ότι οι όποιες παραχωρήσεις πρέπει να γίνονται στη βάση αυστηρών όρων και προϋποθέσεων. Και ανάμεσα στους τελευταίους, ο σεβασμός στο περιβάλλον και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολιτών θα πρέπει να κατέχουν πρωτεύουσες θέσεις.

Μόνο που το παραπάνω δεν μπορεί να διασφαλιστεί εύκολα, καθώς ως γνωστόν «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη» και ακόμη μεγαλύτεροι οι «πειρασμοί»… Κι εδώ είναι που η Αυτοδιοίκηση, τα Δημοτικά Συμβούλια, καθώς και οι φορείς και συλλογικότητες κάθε περιοχής θα πρέπει να επιδείξουν πολύ γρήγορα αντανακλαστικά.

Καλώς ή κακώς, η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να αποτρέψει τη διάθεση ακινήτων του Δημοσίου στους ιδιώτες, ιδιαίτερα σε περιοχές που διαθέτουν τέτοιου είδους «φιλέτα». Εκείνο που μπορεί και οφείλει να κάνει είναι να πιέσει ασφυκτικά προκειμένου να έχει λόγο στη λήψη των συγκεκριμένων αποφάσεων, ώστε, κάθε φορά, να διασφαλίζονται αυστηροί όροι, αλλά και να εξασφαλίζονται κοινωνικά ανταλλάγματα, για τη διάθεση των εν λόγω περιουσιών.

Με γενικούς αφορισμούς, λογικές “μαύρο-άσπρο” και στείρες αρνήσεις, όχι μόνο δεν θα εξυπηρετηθούν τα τοπικά συμφέροντα, αλλά αντιθέτως θα ενισχυθούν τα επιχειρήματα όσων επιδιώκουν να αποφασίζουν για τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας ερήμην των τοπικών κοινωνιών…

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet