Θα παραμείνουμε θεατές στην κερκίδα ή θα ξαναγράψουμε από την αρχή το έργο;
Ενυπόγραφα

Θα παραμείνουμε θεατές στην κερκίδα ή θα ξαναγράψουμε από την αρχή το έργο;

Και μπήκαμε στον Σεπτέμβριο, αποχαιρετώντας, με μελαγχολική διάθεση, ένα ακόμη καλοκαίρι, που μόνο ανώδυνα δεν πέρασε για τη χώρα.

Μπροστά μας είναι το άνοιγμα των σχολείων, εν μέσω μιας ακόμη αλλαγής στο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (θυμάται κάποιος ποια είναι στη σειρά;), την εμπορική -αλλά με έντονο πολιτικό χρώμα- Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου αναμένουμε πλειοδοσία υποσχέσεων για ελαφρύνσεις από κάθε πλευρά, την ανακοίνωση – οριστικοποίηση των υποψηφιοτήτων για τις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές και την ανά πάσα στιγμή προαναγγελία των βουλευτικών εκλογών.

Πόσους ενδιαφέρουν όλα αυτά; Ουδείς μπορεί να το απαντήσει με ασφάλεια. Η «παράσταση», σε όλους τους προαναφερόμενους τομείς και σε πολλούς άλλους ακόμη, είναι χιλιοπαιγμένη και οι «θεατές» στις κερκίδες με δυσκολία κρύβουν το χασμουρητό τους, ρίχνοντας αγωνιώδεις ματιές δεξιά και αριστερά, μπας και εμφανιστεί επιτέλους ο «από μηχανής Θεός» να τους γλιτώσει από την ιλαροτραγωδία.

_______________________
Αν μη τι άλλο, σε αυτοδιοικητικό επίπεδο υπάρχουν κρυμμένες αξίες, άνθρωποι που μπορούν να προσφέρουν, προσωπικότητες που, υπό προϋποθέσεις, θα κατάφερναν να κάνουν τη διαφορά.
_______________________

Ματαίως, όμως περιμένουν να έρθει «κάθαρση». Όσο παραμένουν στην κερκίδα, το δράμα τους θα παρατείνεται. Είναι τουλάχιστον αφελές να νομίζουν ότι με το να εμπιστεύονται τα ίδια πρόσωπα που -με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους- οδήγησαν τη χώρα, τοπικά και εθνικά, στο σημερινό κατάντημα, μπορούν να προσδοκούν σε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Είναι τουλάχιστον ουτοπικό να θεωρούν ότι δίχως οι ίδιοι να μπουν δυνατά στο «παιχνίδι», αφήνοντας την κριτική και αναλαμβάνοντας και οι ίδιοι ουσιαστική δράση, θα μπορέσει να ανατραπεί η σημερινή κατάσταση εθνικής παρακμής.

Αν μη τι άλλο, σε αυτοδιοικητικό επίπεδο υπάρχουν κρυμμένες αξίες, άνθρωποι που μπορούν να προσφέρουν, προσωπικότητες που, υπό προϋποθέσεις, θα κατάφερναν να κάνουν τη διαφορά. Μόνο που θα πρέπει να αναζητήσουμε τους συγκεκριμένους ανθρώπους και κυρίως να τους πείσουμε ότι οφείλουν και πρέπει να βγουν μπροστά. Και αυτό θα το επιτύχουμε κυρίως εάν τους αποδείξουμε ότι και εμείς έχουμε αλλάξει, ως ψηφοφόροι. Ότι δεν τους θέλουμε για να μας κάνουν τα ρουσφετάκια μας, για να νομιμοποιήσουν τις παρανομίες μας, για να εξυπηρετήσουν τα κάθε είδους συμφέροντά μας, αλλά γιατί επιθυμούμε πια να βάλουμε τη ζωή μας σε μια τάξη. Να αρχίσουμε να οικοδομούμε τις αυριανές κοινωνίες, όπου θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας, με σχέδιο, οργάνωση, συνέπεια, διαφάνεια.

Μόνο τότε έχουμε ελπίδα να τους δούμε στα επόμενα ψηφοδέλτια. Μόνο σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να προσδοκούμε ότι θα απαλλαγούμε από το μαρτύριο του να παρακολουθούμε ξανά και ξανά την ίδια παράσταση, ξέροντας εκ των προτέρων το «φινάλε», που ωστόσο κάθε φορά γίνεται και πιο επώδυνο για τις ζωές μας.

Το θέμα είναι αν θα αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε επιτέλους την κερκίδα, ξαναγράφοντας από την αρχή το «έργο» και σκηνοθετώντας διαφορετικά το μέλλον μας…

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet